FanFic.nl

There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd}

44. Surprise

"Mevrouw Potter, Meneer Wemel, kan ik jullie even spreken?" Ik reageerde in eerste instantie niet, omdat ik nog moest wennen aan het feit dat ik nu Potter heette. Van alle kanten aan de Griffoendor tafel klonk onheilspellend gejoel. Ik keek Fred even aan, waarna ik mijn blik naar professor Anderling verplaatste. Ik had al zo'n vermoeden waar dit over ging. Twijfelend stonden Fred en ik op en volgden we professor Anderling een aantal trappen op naar boven, waar we voor een grote waterspuwer stilstonden.
"Smekkies in alle smaken." De waterspuwer sprong opzij en professor Anderling ging ons voor de trap op. "Professor Perkamentus, ik heb de leerlingen die u wilde spreken bij me."
"Ah Fred en Lena, willen jullie even gaan zitten alsjeblieft?" Hij wees op de twee stoelen tegenover zijn bureau en Fred en ik gingen zenuwachtig zitten.
"Dank u, professor Anderling. We kunnen het hier verder wel alleen af." Professor Anderling keek even onze kant op en tot mijn verbazing glimlachte ze zowaar. Niet te geloven! Ze had plezier aan onze ondergang. Perkamentus wachtte tot Anderling weg was en keek toen onze kant op. Fred had mijn hand vastgepakt en kneep er bemoedigend in.
"Professor, voor u begint, het was allemaal mijn schuld. Lena-"
"Rustig maar Fred. Ik weet precies wat er gebeurd is. En er staat geen straf op. In tegenstelling zelfs. Ik ken uw afdeling 10 punten toe, omdat u zo nobel bent geweest om meteen de schuld op u te nemen." Mijn mond viel open en ik wist gewoon dat dat ook het geval was bij Fred. "Ik heb contact gehad met uw moeder, mevrouw Wemel, en zij heeft me verteld wat er tussen u gaande is. En om eerlijk te zijn, had ik als zo'n vermoeden dat dit zou gebeuren. Als jullie nu zo vriendelijk zouden willen zijn om mij te volgen."

We stonden voor een schilderij van een bruidspaar.
"Hallo Lily, James." Zei Perkamentus met een knikje naar het schilderij.
"Professor Perkamentus. Wat brengt u hier?" Vroeg de vrouw op het schilderij. Ze droeg een prachtige witte japon en keek me aan met haar grote, groene ogen. Wacht eens even groene ogen? Ik liet mijn blik naar de man op het schilderij gaan. Hij leek op.. Harry! Toen snapte ik het.
"Professor? Zijn dit.. Mijn ouders?" De vrouw op het schilderij snakte hoorzaam naar adem.
"Ja, Lena. Lily, we willen graag de kamer openen." Lily, mijn moeder, knikte en stak haar hand uit, net zoals James, mijn vader. Ik legde zonder aarzeling mijn hand op die van mijn moeder, terwijl Fred hetzelfde deed bij mijn vader. "Goed, zet nu een stap achteruit." We deden wat professor Perkamentus zei en het portret zwaaide open, waarna wij er doorheen stapten. Binnen was het eerste wat ik zag eenzelfde portret als dat wat ons toegang tot de ruimte had gegeven, alleen huilde mijn moeder nu stille tranen. Ik liet mijn blik verder door de ruimte glijden en mijn adem stokte in mijn keel.

Reacties: