FanFic.nl

Last Dance

<17>

De Kerstavond van Bill verliep zoals altijd gezellig. Ze dronken warme chocolademelk bij de televisie, daarna aten ze het kerstmaal en het eindigde met de cadeautjes. En dat allemaal bij Simone en Gordon thuis.
Deze keer was Bill er echter niet helemaal bij. Hij sprong niet hyperactief op en neer bij het zien van zijn nieuwe make-upspulletjes, helemaal gaan halen in Parijs. En bij het uitpakken van zijn nieuwe steiltang glimlachte hij maar eventjes.
Tom had meteen door dat er iets aan de hand was, maar het was nog maar raden wat. Hij kon het vragen, maar niet in het bijzijn van zijn moeder en Gordon, want als Bill niet eens ontzettend blij werd van een steiltang, dan moest het wel vreselijk zijn.
Dus vroeg Tom het pas toen ze al een tijdje richting Berlijn reden, tussen twee liedjes door. Bill keek hem via de achteruitkijkspiegel aan.
‘Ga je het nog tegen me zeggen?’ vroeg Tom ongeduldig en trommelde met zijn vingers op het stuur, hield de helft van zijn aandacht op de weg en de andere helft bij Bill.
‘Kan je me naar een juwelier rijden?’
‘Wat?’ vroeg Tom verbaasd en wist de auto nog net op de weg te houden, van verbazing had hij een ruk aan het stuur gegeven.
‘Kan je dat?’ vroeg Bill geërgerd en dankte God dat hij nog leefde.
‘Alleen als je me vertelt wat je van plan bent.’

Nona’s Kerstavond verliep heel wat minder feestelijk. Ze smeerde haar enkel in met de gel die ze er speciaal voor had gekregen, keek een heel erg klein beetje televisie en spendeerde de rest van de avond met het tekenen van stokventjes aan een galg. Ze keek buiten, zag dat het sneeuwde en besloot dat ze geen zin meer had om beneden te zijn. Dus bracht ze zichzelf op haar krukken naar boven en kroop in bed.
Dit was wel de vreselijkste Kerstavond ooit. De vorige jaren had ze er nooit naar uitgekeken om haar ouders te zien, en werd ze ook niet teleurgesteld toen ze er niet waren.
Dit jaar kwam het als een domper aan.

Bill liep de woonkamer in. Hij legde het zakje van de juwelier op de kast en haalde de laptop van de kast. Tom had voorgesteld de achternaam van Nona te google’en, aangezien Bill zich bleef afvragen waarvan hij de naam kende.
Als het iets opleverde, was dat mooi. Leverde het niets op, dan was het vast de verbeelding van Bill die hem wijsmaakte dat hij die naam ergens van kende. Hij kon het altijd een keertje aan Nona vragen, maar of hij daar antwoord op zou krijgen, was nog maar de vraag.
De laptop maakte een aangenaam geluidje toen hij aansprong.
‘Hoe heet Nona met haar achternaam?’ vroeg Tom, gooide een zak chips op tafel en pakte twee glazen. De vraag over Bill ook cola moest, bleef op zijn tong liggen. Hij antwoordde vast toch niet. Dus pakte hij de cola en schonk beide glazen vol.
‘Hesselmann.’ zei Bill afwezig en wachtte tot het trage ding volledig opgestart was. Het internet deed nog irritant door steeds aan en af te springen, waardoor Bill van woede zijn glas tegen de muur kapot gooide.
‘Bill, doe rustig!’ bromde Tom en duwde Bill van de stoel. Toen ging hij daar zelf zitten. Het internet luisterde wel braaf naar de volledig rustige Tom. Hij opende internet zonder problemen, hij opende Google zonder problemen en hij ademde rustig zonder problemen.
Bill daarentegen hing over de stoelleuning en had ademhalingsproblemen. Kreeg daardoor een mep van Tom.
‘Spel die naam eens.’
Na de naam gespeld te hebben, duwde hij Tom van de stoel. Google laadde traag, maar uiteindelijk kwamen toch al de resultaten op het scherm.
‘Het zijn dansers.’ mompelde Tom en zijn ogen gleden over al de websites. Bill opende er enkele, en niets anders dan lof over hen was er te vinden. Youtubefilmpjes toonden de tweeling wedstrijden, shows en repetities. Er waren fanwebsites over hen gemaakt.
En geen van die websites bevatte enige informatie over Nona, het leek wel alsof ze niet bestond. Maar Bill herkende Nona’s gezicht in dat van haar moeder.
‘Zoek eens op of ze recent nog shows hebben op opgevoerd.’ verwoorde Tom zijn geniale gedachten, Bill was blij dat hij erbij was.
Na heel wat gezoek op het internet stuitten ze op een website waarop hun volledige programma stond.
‘Ze zitten in New York. Al twee weken. Ze hebben morgen vier shows.’ Bill staarde met open mond naar het beeldscherm. Nona zou Kerst helemaal alleen vieren.
Zonder ouders.

Nona werd enkele uren later wakker. Het was nog donker, maar ze hoorde dat het regende. Toen ze haar ogen opendeed en naar buiten keek, zag ze dat de sneeuw inderdaad was afgelost door de regen.
Ze hinkelde de gang op en sloot zich op in de badkamer. Daar ging ze op de badrand zitten. Ze zag zichzelf in de spiegel, en het was maar een slap aftreksel van wat ze ooit geweest was.
Waarom was ze in die korte tijd zo ontzettend veel veranderd? En welke rol had Bill in die verandering gespeeld? Was hij positief in die verandering geweest? Ze neigde te denken dat hij negatief was in haar ontwikkeling, maar als ze alles eens overdacht… Door Bill was ze gaan beseffen dat ze helemaal niet meer genoot van dansen, al was het niet direct door hem.
Na ongeveer een half uurtje te hebben doorgebracht in die ijskoude badkamer, ging ze weer naar haar slaapkamer. Ze was Bill dankbaar, kwam ze achter. Want door hem ontdekte ze dat ze haar ouders eigenlijk heel erg haatte. Erger dan dat ze Bill haatte.
En over een week zou ze weer mogen beginnen met dansen, stapje per stapje, maar het was een begin. En over enkele weken zou ze Bill gedag kunnen zeggen, en zou ze hem nooit meer zien.
Dat idee vrolijkte haar op, maar het maakte haar om een onverklaarbare reden ook verdrietig. Wat was dat met haar?

Reacties: