FanFic.nl

Eyecatcher

\42./

Eigenlijk is dit toch te gek voor woorden? Gisterennacht had Clara gezegd dat het niet uitmaakte hoe ons leven verliep, als we maar samen eindigden.
Nee, ze had gezegd: “Het hoeft niet volledig te gaan zoals het onze is gegaan, als het einde maar min of meer hetzelfde is.”�
Dus, als Bill en ik uiteindelijk toch samen komen, waarom zou het er dan nog wat toe doen of ik nu wel of niet naar het concert ging?
Als ons einde toch al neergeschreven is, waarom zou ik dat dan proberen te veranderen?
Ik kon er maar beter van genieten, van alle dingen die ik beleefde door hem.
En uiteindelijk was Bill nog niet zo'n slechte partij, of wel? Het sarcasme klonk te vrolijk.
Een stemmetje zette op, en een innerlijke discussie vond plaats binnen in mij. Niet met Clara deze keer, nu alleen met mezelf.
Maar Clara heeft nooit gezegd dat we iets zullen krijgen.
-Laat me raden, is de doemdenker in me weer wakker?
Ik heb toch gelijk?
-Maar Clara heeft ook nooit gezegd dat we dat niet zouden krijgen.
Ik ben te naïef. Ik geloof in wat ik denk tussen de regels gelezen te hebben.
-Ik ben onmogelijk. Ik zie alleen de negatieve dingen.
Er zijn ook alleen maar negatieve dingen
-Dat is niet waar! Ik lieg mezelf weer iets voor!
Nee, ik ben gewoon eerlijk. En ik denk realistisch.
-Dat doe ik niet! Ik ben mezelf weer aan het ompraten om niet te gaan.
Ik ging toch niet gaan?
-Jawel! En hou je mond, ik verpest mijn eigen humeur.
Nou en, dan denk ik eindelijk eens logisch na.
-Wat zei ik net?
Het is mijn eigen probleem als ik van een kale reis terugkom.
-En wie zegt dat ik van een kale reis zal terugkomen?
Je zegt het zelf net!

Zwijgen, alletwee!

Ik had besloten me te amuseren.
En ik had ook besloten om me niks meer van het lot of Clara aan te trekken.
Alles zal zichzelf uitwijzen, en het zal er niet toe doen hoe dat eruit kan zien.

Ik probeerde voorzichtig naar mijn spiegelbeeld te lachen toen ik opstond. Het voelde een beetje vreemd aan, maar het zag er niet idioot uit.
Ik twijfelde toen ik de mascara nam, en deed uiteindelijk geen op. Het was de bedoeling dat ik er onzichtbaar uitzag.
De zilveren hartjes in mijn oren blonken door het kleine spotje boven de lavabo toen ik mijn haar in een hoge staart deed. Ik wist dat het door de hitte in de zaal vlug plakkerig zou worden, en daar had ik geen zin in.
Het gebonk op de deur onderbrak mijn gepeins, en toen ik naar buiten kwam verwachtte ik half en half dat ze me zouden uitkafferen omdat we te laat zouden komen, maar niets was minder waar. Ze hesen me in een dun zomervestje - 'Hee! Waar hebben jullie dat gevonden?!' - en sleurden me de gang uit.
'Sjee, dat duurde! En wij ons maar haasten!' Ik draaide met mijn ogen en nu dreef ik ze naar buiten, viste de tickets en mijn gsm van tafel en nog geen 5 minuten later scheurden we weg, hadden we bijna Missy O - je weet wel, die chihuahua van mevrouw Cornelis met de laxeerpillen - van zijn roze pluizige sokjes gereden en door de zoete wraak ook bijna de eigenares zelf uit haar stiletto's doen schieten omdat ze hem bijna van onder mijn wielen had moeten schrapen én hadden we de hele weg naar de concerthal hysterische lachbuien gehad om om het even wat we tegenkwamen, waarover we later bleven beweren dat het puur adrenaline was, ook al wist ik dat we elkaar wel konden opeten van de spanning.
Ik tenminste.

'Omhooggevallen zondagschauffeurs!' brulde ik geërgerd toen grof geschat de negende BMW-bestuurder bijna de neus van mijn dierbare kleintje eraf reed.
De hele parking was één grote mierenhoop, en ik was erin verdwaald. Ook als door een mirakel plots alle auto's zouden verdwijnen, zou ik de uitgang nog niet vinden.
'Nu is het genoeg, verdomme! Die Volvo heeft me ingesloten, achterlijke idiote-' Ik slikte nog net op tijd mijn woorden in en besloot mijn woede af te reageren op mijn claxon, die ik bijna vrolijk naar de puree mepte, maar toen ik plots een heel klein plaatsje aan de overkant van het plein zag, waar al die dikke bakken nog niet eens met hun neus zouden in passen, trapte ik vrolijk en opstandig op de gas en schoot erheen.
'Wat een heerlijk geluid toch, al dat getoeter! Nu mogen ze oppassen voor mij, in plaats van omgekeerd, die smerige dikke-'
Ik kon nog net op tijd de rem vinden toen ik de pas opgeschoten haag voor me zag opduiken, maar toen hadden we een parkeerplaats.
'Zo. Gefikst.' zei ik trots tegen de achterbank, maar toen ik geen reactie kreeg en een blik op mijn achteruitkijkspiegel wierp, zag ik dat ze geeneens een reactie konden uitbrengen. Ze stikten van het lachen.

'Nou mag het wel al ophouden, weet je.' gromde ik toen ze zelfs in de rij nog nahikten.
'Je zou zelf ook lachen met je gezicht, ik heb verdikke niet eens een foto!' Ik grijnsde maar ik voelde mijn gezicht verstrakken toen mijn gsm trilde.
Een sms. En die kon maar van één persoon zijn.

We fronsten de één na de ander onze wenkbrauwen toen ik mijn gsm doorgaf.
'Wat bedoelt hij dí í r mee?'
'Nou, moet ik dat weten?'
'Jij hebt al met hem gepraat, dus lijkt het me logisch dat je-'
'Dí í r hebben we niet over gepraat, anders had ik het jullie vanmorgen wel gezegd.'
'Daar heeft ze een punt.' gaf Renate toe tegen de anderen. Het valse gejank dat van ergens in de rij opsteeg deed het andere stuk van haar zin wegsterven.
'Zullen we dan maar gaan?'
Als ze het al vreemd vonden dat ik opeens zo enthousiast was, dan lieten ze dat niet merken.

'Hallo, ich bin Sofie und ehm- sie sind meine Freunde -uhm...' De kolos van een bodyguard torende boven me uit en keek me dreigend aan, zo dreigend dat ik me begon af te vragen of ik niet toevallig op zijn eksteroog was gaan staan en of Tom nu deze of de andere links bedoelde. Net op het moment dat ik schoorvoetend wou wegsluipen, rood van schaamte, knikte hij.
'Folgt mir.' bromde hij en voor de ogen van duizenden andere meisjes, die gillend hun verontwaardiging uitten, opende hij een deur en deed die achter ons meteen weer dicht. Zijn voetstappen galmden door de hal, maar maar heel eventjes want toen ging de deur ook voor de anderen open en konden we elkaar niet meer verstaan.
We volgden de zijkant van de zaal tot we tussen de hekkens en het podium uitkwamen. Hij - ik noemde hem voor het gemak eventjes Johnny - crawlde tussen de armen door en toen hij stopte vloog ik voor ik het besefte over het hek, met Renate, Soetkin en Elke in mijn spoor. Sorry hoor, maar had deze beer ons net over het hek GEZET?
We keken hem verschrikt aan, maar hij trok eventjes zijn mondhoeken omhoog, als om te tonen dat hij geen gevoel voor humor had maar daar wel zijn best voor deed, en keerde terug van waar hij gekomen was.
'En WAT was dat?' Ik wipte omhoog toen Renate in mijn oor brulde.
'Oh. Euh... Een ideetje van Tom, denk ik. Zien jullie eigenlijk waar we staan?'
'Vooraan toch niet? Oh, laat ook maar!' riep Soetkin toen ze mijn glunderende gezicht zag.
Ik voelde mijn gsm trillen en in mijn hoofd vormden zich al de grote lijnen voor een sms aan Tom, waar het centrale deel vooral om de veelzeggende woorden “helderziend”�, “idioot plan”� en “stalken”� zou draaien, maar toen ik het berichtje opende zag ik dat het iemand heel anders was.
En terwijl het getier om ons heen steeds luider aanzwol ging de gsm voor de tweede keer die middag van hand naar hand.
'Van Kirsten??' brulden ze één voor één ongelovig toen ik haar naam lipte, en mijn ogen werden groter dan schoteltjes toen de grijns tot achter mijn oren ervoor zorgde dat Soetkin de voorhistorische lichtbak met zoveel geweld uit mijn handen trok dat hij bijna viel.

Reacties: