FanFic.nl

Mijn tijdelijke broer. [TC]

Hoofdstuk 2.

Dit hoofdstuk heb ik niet in tweeën gedeeld, waardoor het wel iets langer is als het voorgaande hoofdstuk, maar niet í¡l te lang. (:

Het was zes uur ’s avonds en het was tijd om te eten. Dit keer was het niet zoals gebruikelijk; Bill zat niet op zijn eigen vertrouwde plaats en ook zijn moeder zat dit keer niet naast hem. Dit omdat er dit keer twee anderen meeaten en hun vertrouwde plekken in beslag hadden genomen.

‘Zullen we beginnen?’ stelde Simone voor en ze vouwde haar handen. Bill wierp een haastige blik naast zich, waar dit keer niet zijn moeder, maar Tom - de vreemde, buitenzinnige - jongen zat. Tom toonde geen enkele emotie, maar vouwde niet zijn handen, wat Bill toch iets verbaasde. Kon iemand echt zo onbeleefd zijn?

‘Tom, jij ook,’ zei Simone. Tom draaide met zijn ogen en snoof. Een verdere reactie bleef uit en daarbij ook de verwachte handeling. ‘Tom, doe niet zo flauw!’ siste Anne en ze porde haar zoon in zijn zij. Bill keek toe hoe de jongen zijn moeder een dodelijke blik toewierp, waarmee hij zei: denk maar niet dat je hier zomaar mee wegkomt en vouwde zijn handen, een duidelijke ergernis op zijn gezicht niet verbergend.
‘Goed,’ zei Simone en ze sloot haar ogen. Bill volgde haar voorbeeld en sloot ook zijn ogen, waarop een korte stilte volgde. Maar dit keer voelde het niet prettig aan; het voelde zelfs een beetje akelig en mede daardoor opende hij één van zijn ogen. Hij schrok toen hij Toms blik indringend zijn kant op zag kijken. Hij slikte en sloot zijn ogen, dit keer nog ongemakkelijker voelend.
‘Amen,’ zei Simone, wat voor Bills gevoel veel te lang had geduurd. Het leek alsof hij de starende blik van Tom had kunnen voelen, ook al had hij zijn ogen dicht gehad en wist hij niet zeker of Tom zijn blik had afgewend of niet.
‘Eet smakelijk,’ zei Simone daarna en ze nam een hap van de zelfgemaakte macaroni.

‘Eet smakelijk.’

‘Eet smakelijk.’

Anne porde haar zoon opnieuw, maar deze at verder en wenste niemand smakelijk eten.

~~

Toen ze het eten op hadden en Bill zoals gebruikelijk hielp met het afruimen, riep Anne haar zoon terug, wie opgesprongen was en net op het punt stond de keuken te verlaten. ‘Tom Kaulitz, kom terug jij en help afruimen!’
Tom draaide zich om en snauwde: ‘Nee, ik haat je.’
Het volgde wat hij deed, was dat hij ondanks haar gebiedende woorden toch de keuken verliet en zo te horen doorliep naar de woonkamer. Niet veel later weerklonk het geluid van de televisie.

In de keuken heerste een ongemakkelijke stilte. Anne zat terneergeslagen aan de keukentafel, Simone aaide haar rug en Bill stond met een vies bord in zijn handen, niet wetend hoe hij zich moest gedragen. ‘Het spijt me, ik kan hem gewoon niks geen fatsoen bijbrengen. Hij luistert gewoon niet, hij haat me.’


‘Ach Anne, hij haat je niet,’ zei Simone en ze sloeg haar armen om het schokkende lichaam van haar vriendin. ‘Dat doet hij wel,’ snikte deze en veegde met haar handen langs haar ogen.

‘Hij is gewoon een opstandige puber, hij draait wel bij.’

‘Ik snap het niet Simone. Hoe kan jouw zoon zo beleefd zijn en de mijne het tegenovergestelde? Ligt het aan mij? Ben ik een slechte moeder?’
Bill beet op zijn lip en probeerde een kans te wagen de keuken te verlaten. Hij voelde dat hij de twee vriendinnen alleen moest laten, maar als hij weg zou lopen, zouden ze hem opmerken. Misschien waren ze vergeten dat hij er nog was.
‘Nee dat ben je niet. Je hebt vakantie nodig, lieverd. Jij gaat gewoon een paar weekjes naar je ouders in Berlijn en wij zorgen voor je zoon. Alles komt goed, oké?’ suste Simone.
Anne snikte een dankjewel en stond daarna op, haar ogen nog steeds afvegend. Ze glimlachte zwakjes naar Bill, toen haar ogen hem vonden. ‘Je bent een goede jongen Bill, zorg alsjeblieft dat mijn Tom net zo wordt als jij.’
Bill slikte een keer en stamelde: ‘J-ja. Ik denk het? N-natuurlijk.’ En liep na deze woorden rood aan.

Bill wist niet precies wat hij ervan moest denken, nog steeds niet. Hij voelde zich opgelaten en het leek alsof hij verantwoordelijk werd voor een jongen, wiens leven bestond uit zuipen en seks.
Hij wist niet of hij wel geschikt was voor de taak die Anne hem had opgegeven, ook al had ze dit niet zo letterlijk gezegd, maar Bill vatte het wel zo op. Hij wist niet hoe hij het moest aanpakken en of hij bang moest zijn of juist vereerd, of gewoon niks moest voelen en denken.
Daarbij wist hij niet of hij wel zo goed was als Anne beweerde. Hij deed toch zeker ook dingen verkeerd? Het alles bracht hem gewoon in de war.

‘Ik ga nu. Ik zeg Tom nog even gedag, al betwijfel ik of hij me nog wel wil zien -’ Anne snikte even, maar vervolgde dapper: ‘Alvast bedankt en pak hem niet te streng aan alsjeblieft, hij is een goede jongen… diep van binnen.’

Bill vond het knap dat Anne nog steeds zo liefhebbend over haar zoon sprak. Ze hield vast veel van hem. Blijkbaar was Tom vroeger wel een goede jongen geweest. Maar hoe kon hij de goedheid in de jongen weer naar boven halen? Hij was even oud als hem - als hij niet ouder was.
Bill bedacht zich dat het nog een zware tijd kon worden, misschien wel meer voor hem en zijn moeder dan voor Tom.

Reacties: