FanFic.nl

Alpha

Tres

Leuke manier van trainen heb jij, je eigen roedel aanvallen, bromde Sam.
Nou en? Mijn Pack, mijn methode.
Sam gromde, dit was de laatste waarschuwing die ik zou krijgen.
Als je verstandig bent, hou je je grote bek, siste hij.
Wees voorzichtig, Calista, hij doet je wat aan, zei Veto angstig.
Ik kan hem aan, jongens, zei ik in het algemeen, ik vecht vals als het moet.
Dario grinnikte, en hij wierp een steelse blik op de roedel achter hem. Die werd gealarmeed, keek onzeker naar hun alfa. Die keek mij op zijn beurt doordringend aan.
Ik zei dat je moest opletten, Mexicaanse rat!
Ok, genoeg, ik ben geen rat!
Ik sprong hem naar de keel, voelde hoe hij me probeerde weg te duwen. Ik voelde meer dan één stel tanden, en ik wist dat de Quileutewolven hun alfa verdedigden. Ik beval mijn eigen roedel weg te blijven, hoewel ik voelde dat ze het moeilijk hadden mijn bevel op te volgen.
Ik werd op de grond gesmeten, mijn rug op het zand en mijn buik onbeschermd omhoog. De wolven stonden in een halve cirkel om me heen, met Sam in het midden.
Je vecht zwak, kleintje, snoof hij.
Ik roep tenminste niet wanhopig op mijn roedel, snauwde ik terug.
Ze waren gewoon te bang om je te helpen.
En jij was te bang om me alleen aan te pakken.
Ik lust er wel tien van jou rauw bij het ontbijt.
Bewijs het dan, beet ik hem toe.
Ik schopte tegen zijn snoet en hij deinsde achteruit. Zijn Pack was te verbaasd om snel te reageren, en voor ze met hun ogen knipperden, stond ik weer overeind. Ik trilde op mijn poten, bloed sijpelde langs mijn vacht.
Wij genazen niet zo snel als de Quileute, en dat wisten ze maar al te goed. Dario verscheen achter me en duwde bezorgd met zijn kop tegen mijn flank.
Alles ok, Calista?
Ik knikte. Sam keek me woedend aan.
Denk je nou echt dat ik de moeite doe om tegen een vluchteling als jij te vechten?
Mijn binneste bevroor, het voelde alsof er een blok ijs op mijn hart viel. Dario had in mijn hoofd gehoord wat hij zei, en ziedend van woede legde hij zijn oren in zijn nek. Ik ook, maar niet van woede. Wel van verdriet. Want dat was wat we waren. Vluchtelingen. Uitschot. Verstoten door onze geliefden.
Ik dook in elkaar en draaide me om.
Speeltijd is voorbij, jongens, zei ik moedeloos.
Ik voelde hun ogen in mijn nek brandden toen ik als een hoopje ellende wegmankte.

Reacties: