FanFic.nl

There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd}

45. A little present

Lena's P.O.V.

De kamer was prachtig. Hij had lichte kleuren, gecombineerd met hier en daar het rood en goud van Griffoendor of een bosje rode rozen. Ik liet mijn blik naar het knapperende haardvuur glijden en vervolgens naar de deuren die over de ruimte verspreid waren. Ik keek Perkamentus aan, met nieuwsgierigheid in mijn ogen, en hij knikte. Ik liep stapje voor stapje naar de deur die recht tegenover het haardvuur lag en deed hem open, waarna ik verrast mijn handen voor mijn mond sloeg. Ik voelde dat Fred zijn armen om me heen sloeg, terwijl we samen de kamer in ons opnamen. Tegen de achterste wand stond een tweepersoonsbed van donker hout, met lichte dekens en kussens. Het bed werd geflankeerd door twee lage tafeltjes met een klein vaasje met witte rozen er op. De muren waren licht en opnieuw waren ook de Griffoendorkleuren te bespeuren. Tegen de muur rechts van de deur stond een grote, open kast, gemaakt van hetzelfde donkere hout als het bed en de tafeltjes. Ik draaide me om, om professor Perkamentus te vragen wat dit allemaal te betekenen had, maar hij was verdwenen.
“Enig idee wat dit allemaal te betekenen heeft?”� Vroeg ik Fred. Ik keek langs hem heen, terwijl hij zijn hoofd schudde, en zag dat er een briefje op de deur hing. “Hé, dat hing er net nog niet.”� Ik trok het briefje voorzichtig van de deur af en las het.

Deze kamers staan nu tot jullie beschikking. Zorg dat jullie het op tijd aan professor Anderling vertellen als jullie geen gebruik van de grote zaal willen maken, maar liever in jullie vertrekken willen dineren. Dan kan zij zorgen dat de huiselfen hier rekening mee houden.

Albus Perkamentus

Ik gaf het briefje aan Fred die, na het lezen er van, begon te grijnzen en mij in zijn armen trok. Ik begroef glimlachend mijn gezicht in zijn schouder. We bekeken de rest van de kamers en liepen daarna terug naar de grote zaal om te eten.

Fred’s P.O.V.

“Wat moest Anderling van jullie?”� Vroeg George fronsend.
“Niks.”� Zeiden Lena en ik tegelijk, waarna we glimlachend gingen zitten en aan ons eten begonnen. Na het eten liepen we naar de leerlingenkamer van Griffoendor om de mensen die het moesten weten te vertellen wat er aan de hand was. Ik liep naar de slaapzaal, waar George, Ron en Harry zaten te wachten.
“Nou, waarom moest je ons zo nodig spreken?”� Vroeg Ron chagerijnig.
“Ik zou het op prijs stellen als jij en George eerst Harry even vast willen houden.”� Ik kreeg een paar vreemde blikken en rolde met mijn ogen. “Perkamentus heeft mij en Lena samen een eigen plekje gegeven.”� Ik haalde het briefje van Perkamentus te voorschijn en gaf het aan Harry. Die las het en knikte.
“Als ik ook maar hoor dat je iets doet wat Lena niet wilt, kom ik je met mijn blote handen wurgen, heb je me begrepen?”� Ik knikte.
“Fred? Ga je mee?”� Ik keek naar de deur, waar Lena op me stond te wachten. “O, hoi Harry.”� Harry knikte naar Lena en wierp me nog een waarschuwende blik toe.
“Ik kom er aan.”� Ik stond op en pakte mijn toverstok van het nachtkastje. “We zien jullie morgen wel bij het ontbijt.”� Ik liep naar Lena toe en pakte haar hand. In de leerlingenkamer bleven we even stil staan, zodat Lena even met Hermelien en Ginny kon praten. Vanaf de andere kant van de leerlingenkamer probeerde Leo mijn aandacht te trekken.
“Hoe zit het met Vilder?”� O ja, daar had ik niet meer aan gedacht.
“Morgen na toverdranken in de kamer van hoge nood.”� Leo knikte. “Geef het even door aan George, wil je?”� Hij knikte opnieuw en ik draaide me om, om net te zien hoe Ginny Lena een pakje in haar handen duwde. Lena keek Ginny verbaasd aan, terwijl Hermelien er grijnzend bij stond. “Lena? Ben je klaar om te gaan?”�
“Nog heel eventjes.”� Ik knikte en liep alvast naar het portretgat.

Lena’s P.O.V.

“Ginny, wat heeft dit te betekenen?”� Ze lachte en haalde haar schouders op.
“Gewoon een klein cadeautje.”�
“Lena? Ben je klaar om te gaan?”� Ik keek even naar Fred.
“Nog heel eventjes.”� Hij knikte en liep naar het portretgat. “Nogmaals: Wat heeft dit te betekenen?”� Hermelien keek me grijnzend aan.
“Het is gewoon een klein cadeautje van mij en Ginny. Ik had het voor mezelf gekocht, maar ik geloof dat ik het niet nodig heb. Ron kijkt toch niet naar me om.”� Ik rolde met mijn ogen.
“Maak dat de kat wijs!”�
“Ja,”� Viel Ginny me bij. “Zelfs een blinde ziet dat jij en Ron elkaar leuk vinden.”� Hermelien schudde met haar hoofd.
“Luister, hoe gezellig ik het ook vind om met jullie te kibbelen, ik geloof dat Fred op me wacht. Ik neem jullie binnenkort wel een keer mee.”� Ik nam snel afscheid van Ginny en Hermelien.
“Veel plezier met je cadeautje!”� Riepen ze me samen na. Fred stond net buiten het portret op me te wachten en ik pakte meteen zijn hand.
“Wat is dat?”� Vroeg hij op het pakje wijzend.
“Ik weet het niet. Het is een cadeautje van Ginny en Hermelien.”� Ik dacht terug aan Hermeliens woorden: ‘Ik had het voor mezelf gekocht, maar ik geloof niet dat ik het nodig heb. Ron kijkt toch niet naar me om.’ O, o. “Ik weet eerlijk gezegd ook niet of ik het wel wil weten.”� Fred grijnsde en we liepen zwijgend door naar het schilderij van mijn ouders.

Reacties: