FanFic.nl

Last Dance

<18>

Met een naar gevoel werd Nona wakker. Ze opende haar ogen, en keek meteen naar buiten waar het nu weer volop sneeuwde. Dikke vlokken raasden door de wind, botsten tegen het raam en schoven naar beneden.
Ze schoof uit bed, ontweek de kalender zo goed als mogelijk en liep toen de trap af, wat moeilijk ging doordat haar enkel weer immens veel pijn deed. Zo een pijnstiller pakken, besloot ze en ontweek ook de kleine raampjes bij de deur.
Eenmaal in de keuken nam ze niet één maar drie pijnstillers.
De rest van de dag ging in een waas voorbij. Ze maakte huiswerk, oefende een beetje en liet haar enkel zo goed mogelijk rusten. Maar tegen de avond kon ze er niet meer onderuit, ze vierde geen Kerst met haar ouders. Ze vierde helemaal geen Kerst.
Televisie durfde ze niet te kijken, er waren toch alleen maar kerstfilms of speciale shows bezig. Ook de radio raakte ze niet aan, kerstliedjes zorgden dat ze in de welgekende kerststemming kwam, en daar had ze geen zin in.
Nog een uur later zat haar humeur helemaal onder het vriespunt. Ze dacht aan Bill, hoe hij nu Kerst zou vieren met zijn broer en zijn ouders. Ze miste hem zowaar, en dat maakte haar er niet vrolijker op. Ze miste zijn aanwezigheid, de warmte die van hem af kwam als ze dicht bij hem stond, de vrolijkheid die er vanaf straalde.
Een kwartier voor tien uur begaf ze het helemaal. Ze kroop weg in het hoekje van de woonkamer en snikte met haar hoofd tussen haar benen geklemd. Ze wou een kerstboom, kerstlichtjes, kaarsen, kerstmuziek, kerstkaartjes. Ze wou Kerst vieren met familie, maar die had ze op haar ouders na niet. Ze wou haar ouders, al betekende dat dat ze dan moest dansen in New York. Ze wou gewoon iemand, en het maakte haar niet uit wie.
‘I don't want a lot for Christmas.
There is just one thing I need.
I don't care about the presents
underneath the Christmas tree.
I just want you for my own,
more than you could ever know.’ zong ze voor zichzelf en staarde voor zich uit, terwijl tranen nog steeds over haar wangen liepen. Bill. Ze wou Bill. En misschien ging ze dat hem nooit zeggen. Maar dat wou ze wel.
‘Make my wish come true…’
‘All I want for Christmas is you.’ kwam van de andere kant van de kamer. Geschrokken keek Nona opzij, in het glimlachende gezicht van Bill. Hij had een kerstmuts op zijn hoofd en hij was bedekt met sneeuw. Achter hem kwam een enorme kerstboom, gedragen door een nog breder glimlachende Tom.
Gustav was voor één keer niet stil, zong een kerstliedje en walste de kamer in met een grote, kartonnen doos. Aan het geluid dat eruit kwam, kon Nona opmaken dat het kerstballen waren. En ongetwijfeld nog meer versieringen, dat kon ze wel besluiten na het zien van de enorme boom.
Georg daarentegen was wel stil, maar dat kwam omdat hij een zak tussen zijn lippen had geklemd en minstens 3km lichtjesdraad om zijn nek had hangen. In zijn handen droeg hij nog een zak.
Als laatste kwam een blonde jongen binnen. Hem kende Nona niet, maar ze was zo overdonderd van wat er voor haar ogen gebeurde dat ze niets zei. Hij had een plateau op zijn handen, overdekt, maar de geur die er vanaf kwam, was overduidelijk van gebraden kalkoen.
‘Vrolijk kerstfeest.’ fluisterde Bill in haar oor toen hij naast haar knielde en haar hand vastpakte. Toen trok hij haar overeind, en gaf haar de knuffel die ze nodig had.

Toen Tom de kerstboom eindelijk in een pot met aarde had gekregen, ging Nona druk aan de slag met een gouden slinger. Gustav hielp haar, zong nog steeds onophoudelijk liedjes en kreeg haar humeur zowaar boven het vriespunt.
Georg bevestigde de lichtjes door heel de woonkamer, en kon het niet laten het sneeuw dat hij van zijn kleren veegde naar Nona te gooien. Die vond dat eigenlijk niet eens erg.
Bill was in de weer cadeautjes onder de boom te leggen, en kon het niet laten om de paar seconden even hyperactief rondjes te gaan rennen rond Tom en Andreas.
In die korte tijd dat Andreas hier al was, had Nona hem leren kennen als de aardige jongen die heel normaal was, ook al waren zijn beste vrienden wereldberoemd.
En Tom? Die zat op de trap, keurde wat de anderen deden en zocht een radiozender.
‘Geef me die doos rode kerstballen eens aan?’ vroeg Nona aan Bill, en hij verbaasde zich erover dat ze tegen hem praatte. Hij had haar immers huilend betrapt, op haar meest kwetsbare punt tot nu toe. Hij deed wat ze vroeg, met zijn meest stralende glimlach die hij zich kon bedenken. En het werkte, want ook Nona moest even glimlachen.
Even maar, en toen ging ze weer serieus verder met het aankleden van de boom.
‘De ster, waar is de ster?’ vroeg Gustav paniekerig en huppelde om het salontafeltje heen. Bill vloog paniekerig overeind. Ze waren de ster toch niet vergeten? Maar hoe goed ze ook zochten, de ster was nergens te bekennen.
Nona had echter een oplossing, trok Bill aan zijn arm mee en stormde zo snel als mogelijk de trap op. Eenmaal boven, trok ze het luikje van de zolder open en beklom het trapje. Bill kon amper volgen, maar besloot dat hij Nona best achterna zou gaan.
Hij piepte met zijn hoofd over het luik en keek om zich heen. Nona was spoorloos.
Hij duwde zich omhoog, kuchte het stof uit zijn longen en speurde de omgeving weer af.
Daar zat ze, op haar knieën, bij een kartonnen doos, haar blik weer zo glazig als een half uur eerder.
‘Wat is er?’ vroeg hij voorzichtig, schuifelde naar haar toe en zette zich ook op zijn knieën. Haar vingers trilden terwijl ze de flappen opentrok. Kerstversieringen, bedekt met een laag stof. Dat kon onmogelijk van één jaar zolder zijn.
‘Door die blessure kan ik niet meer dansen. En ik zou deze Kerst gaan vieren bij mijn ouders in New York, en meedansen in hun kerstopvoering.’ zei ze en tranen vormden zich bij haar ooghoeken. ‘Deze ster is al tien jaar niet meer gebruikt.’
Na dat gezegd te hebben, haalde ze een ster boven. Het stof eraf, en het bleek een zilveren ster te zijn. Gouden hartjes bedekten plekjes van de punten.
Bill moest zijn tranen bedwingen toen Nona hem knuffelde, ‘fijne Kerst’ in zijn oor fluisterde en hem de ster gaf. ‘Voor jou.’

Reacties: