FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

17. Bye Bye my special friend

Ik steek de sleutel in het slot en we lopen naar binnen. Sakias gaat aan de bar zitten en Larissa blijft midden in de woonkamer staan. ‘Lorena.. Mag ik jou kamer is zien?’ Vraagt ze terwijl ze toekijkt hoe ik de deur weer achter me sluit. Ik knik en ik wenk ze mij te volgen. Sakias staat ook op en samen lopen ze rustig achter me aan. ‘Dit is mijn kamer..’ Mompel ik glimlachend. Sakias laat zich op mijn bed vallen en staart naar het plafond en terwijl ik hem en beetje in de gaten houd is Larissa al tussen de spullen op mijn bureau aan het snuffelen. Als ik me omdraai naar mijn bureau staat Larissa op met een stuk papier in haar handen. Ze gaat langs haar broer op mijn bed liggen en geeft hem het stuk artikel en kijkt hem bedenkelijk aan. Ze blijven elkaar een tijdje aankijken en ik word strontziek van dat stiekeme gedoe.

‘Ik wil jullie iets laten zien.’ Zeg ik dan opgewekt. De tweeling kijkt me raar aan en komt overeind. Sakias strijkt zijn lange blonde haren achter zijn oren en ik loop naar het raamkozijn toe. Ik hijs mezelf omhoog en dan pakt iemand me ineens bij mijn voet vast en trekt me terug. Geschrokken hoor ik Sakias roepen:’Lorena wat ga je doen!?’ Ik draai me glimlachend om. ‘Het is oké kom nu maar.. ik zei toch.. Ik wil wat laten zien.’ Sakias laat me los en ik klim door het raamkozijn het dak op. Ik blijf voor het raamkozijn staan en ik kijk Sakias en Larissa afwachten aan. ‘Kom nou..’ Zeur ik dan als ik merk dat ze niet van plan zijn door het raam heen te klimmen. Sakias pakt mijn hand vast en klimt voorzicht door het kozijn heen. Als hij het uitzicht ziet worden zijn ogen groot en blijft hij maar staren naar dat wat hij zo prachtig vind om van hier uit te zien. Speicherstadt. Dan blijf ik Larissa even aankijken. ‘Kom nu maar..’ ‘Ik weet niet..’ Sakias komt glimlachend naast me staan. ‘Kom nu maar Laar.. het is prachtig. Twijfelend kijkt ze haar tweelingbroer aan en dan pakt ze toch maar, aarzelend, mijn hand vast. Glimlachend trek ik haar voorzichtig omhoog. En als ze naast me staat slaat ze angstig haar armen om me heen, omdat ze bang is om te vallen. ‘Mooi hé?’ Fluister ik terwijl we voorzichtig gaan zitten.

Ze stemt in zonder enig geluid te maken, net zoals haar broer. ‘O wacht.. Dan pak ik onze spullen dan gaan we zo naar Bill.’ Larissa en Sakias willen opstaan maar ik schud glimlachend mijn hoofd. ‘Blijf maar zitten ik ben zo terug.’ En voor ze nog iets kunnen zeggen klim ik alweer door mijn raam naar binnen. Ik pak Larissa’s tas en mijn cadeautje voor Bill. ‘Zou hij zich eraan houden als ik hem zou zeggen dat hij het pas na 12 uur mag openen?’ Vraag ik mezelf hardop af. Ach we zien wel. En ik gun de woonkamer nog een laatste blik. ‘Dag huisje..’ Zegt ik op een misschien wel opgeluchte toon.
Ik klim weer door het raam en onderbreek de tweeling in een druk gesprek. Als ik naast ze ga zitten vallen ze abrupt stil. ‘Waar hadden jullie het over?’ Vraag ik nieuwsgierig terwijl ik Larissa haar tas aan geef. ‘O niks..’ Zeggen ze allebei tegelijk. En dan glijden de ogen van Larissa en Sakias af naar de dakgoot. Die vol ligt met kleine donsveertjes. Even kijken ze elkaar aan en dan kijken ze naar mij maar ze zeggen niets.

Om het onderwerp te vermijden sta ik maar op. ‘Zullen we gaan dan?’ Ze knikken en staat ook op. ‘Die kant op..’ Zeg ik glimlachend terwijl ik naar Bill’s slaapkamerkozijn wijs. Sakias kijkt me wat stom aan. ‘W.. wil je dat ik door zijn raam klim?’ Glimlachend knik ik even. ‘Dat doe ik ook altijd, doe nu maar gewoon.’ Aarzelend duwt Sakias het raam iets verder open en hij klimt Bill’s slaapkamer in. Larissa volgt hem al snel genoeg en dan laat ik me uiteindelijk ook door het raamkozijn glijden. We horen vanuit de woonkamer gepraat en gelach dus Sakias trekt de deur open en loopt naar de woonkamer. Larissa blijft even glimlachend om zich heen kijken. ‘Ik sta in de kamer van Bill Kaulitz! Wat tof..’ Dan kijkt ze mij glimlachend aan. ‘O Loor hij is zoo lief!’ Ik kijk haar even glimlachend aan. ‘Weet ik…’

Even geeft ze haar ogen nog de kost en dan besluiten we om Sakias achterna te volgen richting de woonkamer. Die zo te horen iedereen al begroet heeft. Als Bill mij en Larissa ziet komt hij grijnzend op me af lopen. ‘Lorena.. wat zei ik nou over de voordeur?’ En hij geeft me lachend een knuffel. ‘Dat ik die niets moest gebruiken en dat het raam prima was!’ Mompel ik grijnzend terwijl ik hem terug knuffel. En ik geef hem het pakketje. Hij wil het al open maken maar glimlachend leg ik mijn hand op het goudkleurige folie. ‘Nog niet.. Vanavond pas.. om 12 uur..’ Bill kijkt me glimlachend maar vragend aan en legt het cadeau weg. Dan feliciteert Larissa hem en hij wijst ons een plaatsje aan op de bank. Ik ga naast Larissa en een ander meisje op de bank zitten. ‘Hoi ik ben Emi!’ Ik schud haar glimlachend de hand. ‘Ik ben Lorena en dit zijn Sakias en Larissa.’ ‘Ja die kende ik al..’ Mompelt ze glimlachend:’Maar jou heb ik hier nog nooit gezien.’ Dan ploft Bill tussen mij en Emi in op de bank en duwt hij me een stuk taart in mijn handen. ‘Ze is echt een engeltje..’ Mompelt hij glimlachend terwijl hij me even lief aankijkt. ‘Dankje..’ Mompel ik terwijl ik een hap van de taart neem en een pijnlijke steek in mijn hart voel.

De rest van de verjaardag verloopt wel gezellig en af en toe praat ik ook even met Andi, die ik al een dag eerder had ontmoet. Voor de rest luister ik naar de gesprekken van de anderen en ga ik helemaal op in het gelukzalige gevoel dat Bill voelt. Het loopt al tegen het einde van de middag aan inmiddels en Bill word stiller en stiller. Zou hij het dan toch door hebben? Larissa en Sakias staan op en nemen al afscheid van iedereen. Net als ik iets wil zeggen zegt Bill ook tegelijkertijd mijn naam. We lachen beide wat ongemakkelijk en Bill pakt me bij mijn hand en trekt me mee naar zijn slaapkamer. ‘Ik kom er zo aan.. Wacht maar alvast buiten..’ Roep ik Sakias en Larissa toe terwijl Bill me zijn kamer intrekt en de deur achter zich dichtknalt.

Hij gaat op zijn bureaustoel zitten en ik ga op zijn bed zitten. We kijken elkaar allebei aan maar we zeggen niets. Na een tijdje begint zijn onderlip te trillen. En zachtjes fluistert hij:’Je gaat weg hé?’ Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan hem gewoon niet meer aankijken uit schaamte gevoel dus ik kijk weg. ‘Lorena? Alsjeblieft..’ Smeekt Bill dan terwijl hij opstaat en naast me op bed komt zitten. Ik veeg glimlachend zijn tranen weg terwijl er ondertussen wel tranen over mijn wangen biggelen. ‘Niet huilen gekkerd. Het is je verjaardag! Dan moet je vrolijk zijn.’ ‘Lorena..?’ Smeekt hij dan nog een keer, omdat hij al merkt dat ik geen antwoord ga geven op die vraag. Ik schud even mijn hoofd en veeg mijn tranen nu ook weg. ‘Bill.. je bent jarig vandaag. 19 jaar. Dat moet je vieren, niet verdrietig zijn.’ En ik sta op terwijl ik hem een kusje op zijn wang druk. ‘Dag lieve Bill, en niet vergeten je cadeau vanavond om 12 uur pas te openen.’

Bill’s grote bruine ogen kijken me verdrietig aan. ‘Zie ik je morgen?’ Fluistert hij zachtjes. Terwijl ik in zijn ogen af kan lezen dat hij net zo goed weet als ik dat dit ons afscheid zal zijn. ‘Je ziet me morgen..’ Fluister ik zachtjes terwijl ik weer een paar tranen van mijn gezicht afveeg en de woonkamer in loop terwijl Bill achterblijft in de slaapkamer. Tom kijkt me vragend aan als ik alleen Bill’s slaapkamer uitloop en hij mijn nogal wat waterige ogen ziet. ‘Lorena is alles oké?’ Ik knik glimlachend en geef hem een knuffel. ‘Dag Tom.. Pas je goed op je broertje?’ Tom kijkt me verward aan en nadat ik die woorden uitgesproken heb, hoor ik Bill ontzettend hard huilen vanuit de slaapkamer.
Nog nooit heb ik iemand zo erg horen huilen, zo vol verdriet. ‘Het spijt me Bill..’ Fluister ik zachtjes. En ik loop met de tranen over mijn wangen en gebroken hart zo snel ik kan het huis uit. Even ben ik bang dat Tom me achterna gaat, maar die staat zelf nog steeds met zijn voeten aan de woonkamervloer genageld.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.