FanFic.nl

Disturbed.

3- Butterfly

Ik doe me oordopjes in onderweg naar school. Als ik op de bus wacht, start het nummer ‘Butterfly’ man Mariah Carey. Bij dit nummer moet ik denken aan me vader.
Ik had ooit eens een foto gezien van toen ik 6 was, dat er een vlinder op me vinder zat. Me vader hield me arm in de lucht. Hij was een grote fan van Mariah Carey. Hij had me altijd vertelt waar me vriendjes bij waren dat hij verlieft op haar was, en dat hij altijd met haar wou trouwen. We mochten het dat niet door vertellen aan mama. “Ssstttttt, niks aan de mama van Loca vertellen!”� had hij gezegt.

Als ik schrik van de herrie die de bus maakt als hij vertrekt, laat ik me tas vallen. “Shit!”� me bus gemist. Huilend loop ik weg. Ik ga niet meer naar school. Heel school kan de Fucking pot op!

Elke keer als ik dit nummer hoor, word ik pist van binnen. Boos omdat ik machteloos ben tegen mijn gevoel. Het gevoel dat ik me vader zo erg terug wil, maar dat het niet gaat. Al wil ik het nog zo graag. Snikkend kom ik aan bij het park. Ik laat me zelf
Huilend en uitgeput tegen een boom vallen. ‘Ik wil zo graag bij me vader zijn, dat ik er alles aan wil doen om bij hem te zijn’ Maar 1 persoon houd me tegen. Me broertje. Ik hou ook erg veel van hem, en ik weet ook hoe veel hij van mij houd. En dat wil ik hem niet aan doen.
Mijn fel donker blauwen ogen rood van het huilen kijken naar boven in de lucht, naar de wolken. Als of ik naar me vader zoek.
Dan laat ik me hooft zakken, en me haren voor me ogen vallen. Nog snikkend kijk ik naar het water. Er zit een jongen met spier wit, blond haar aan de overkant van het water. Hij heeft een zwart shirt aan met daar op een smiley. Zwarte All-stars en naast hem ligt een skateboard. Helemaal vergeten dat ik verdrietig was, staar ik naar die jongen. Na een tijdje heeft hij dat door, en kijkt op. Van schrik blijf ik juist kijken. De jongen word er verlegen van en lach even. Dan lach ik terug, maar de jongen kijk me even verbaast aan en gaat met zijn hand over zijn wang heen. Met als gebaar ‘Waarom huil je?’. Verlegen veeg ik me tranen weg. De jongen staat op en loop om en komt deze kant op. Hij is lang en heeft mooie donker groene ogen waar naar je wel uren kan staren.

Hij kom vlak voor me zitten, en kijkt me aan. “hey, alles goed?”� zegt hij dan. Ik knik even, dan is het stil. “Ik ben Max”� zegt hij spontaan. “Ik ben Loca”� zeg ik terug “Aparte naam…”� Ik glimlach terug als een dankje. “Moet jij niet op school zitten?”�zegt hij als hij naar me rugtas kijkt. “Jij ?”� vraag ik, ik heb geen zin op hier antwoord op te geven. “jah wel… Maar met dit weer? Dan hoor je niet in een muffe klaslokaal te zitten.”� Ik lach even en veeg me uitgelopen make-up weg. “Dat klopt, maar… bepaal jij zelf of je naar school ga of niet?”�. De jongen laat zich achterover vallen. “Uhu”� knikt hij. “Wie houd me tegen?”� “Nou leerplicht?! “ . Pffff! Doet hij als hij me opeens heel lang aan kijkt. Ik word er zenuwachtig van. “Weet je dat je er heel apart uitziet?”� zeg hij dan en gaat weer recht op zitten. Hij bekijk me nog eens van top tot teen. “Veel mensen zeggen dat…”�. “En dat vind je vervelend?”� Zeg Max, bang dat hij me gekwetst heeft. “Nee hoor! Helemaal niet. Maar ik zie het zelf alleen niet… Wat is er dan zo apart aan mij? ”� Vraag ik voorzichtig. “ Weet ik niet. Je fel blauwe ogen onder je fel rode haren. Dat heb ik nog nooit gezien.”� De jongen glimlacht weer. “Nou… ga je me nog vertellen waarom jij niet naar school gaat of niet?”�

Reacties: