FanFic.nl

Verhuisd (TC)

21. Postkantoor

Anouk pov
Het kwetst me ergens wel, dat Bill me nu zo haat. Wat had ik anders moeten doen? Meteen moeten vertellen dat ik een fan ben en dan zouden ze direct weer verhuizen of ze zouden daarna gewoon niet meer met me omgaan omdat ik “ze toch alleen maar leuk zal vinden omdat ze beroemd zijn”�. Oké, ergens snap ik het ook wel. Ik heb gelogen. Maar toch, moet hij nou echt zo overdreven reageren?

Ik fiets naar het dichtstbijzijnde postkantoor. Eigenlijk zou ik er langs een komen zonder omwegen, op weg naar huis, maar dat wou ik Tom niet aandoen. Hij keek al zo schuldig. Ik neem het hem niet kwalijk hoor, dat hij liever met Bill fietst dan met mij. Hij heeft daar genoeg redenen voor. Al gauw zie ik de bekende voorgevel van de plaatselijke supermarkt. In tussenuren, nu dus ook, wordt hij altijd bestormd door kuddes leerlingen die niks beters te doen hebben. Ik parkeer mijn fiets bij de c1000 en loop de rest verder. Twee winkels verder zie ik al een winkel vol tijdschriften en kantoorgerei. Ik doe de deur open en loop naar binnen in het muf ruikende winkeltje. Een sigarettenwalm knijpt mijn keel dicht, terwijl ik naar het tijdschriften rek loop.
‘Kan ik u helpen, jongedame?’ zegt een ruwe mannenstem op een zo beleefd mogelijke toon. Zo te horen zijn sigaretfabrikanten zeer blij met deze man. Minstens 2 pakjes per dag, gok ik.
‘Nee, dan u, meneer.’ Antwoord ik maar. Ik vind die vent maar een engerd, hij zou zo mee kunnen spelen in een griezelfilm, zo’n gladjakker die meisjes ontvoert. Terwijl ik tussen de tijdschriften zoek hoor ik de man zwaar ademen. Het geeft me kippenvel. En dan niet op een goede manier. Snel pak ik de tijdschriften waarvoor ik gekomen ben, en na betaald te hebben vlucht ik zo snel mogelijk de winkel uit. Opgelucht haal ik adem als ik weer op de fiets zit.

‘Zo hé, jij bent blij dat je mag fietsen!’
Ik schrik en kijk naast me. Op de stoep loopt Julie (een van mijn vriendenclubje). Ik rem af en ga de stoep op.
‘Ja, dat postkantoortje daar was iets te griezelig voor mij. Die man bleef maar in mijn nek hijgen.’
‘Oeh, wat moest je bij het postkantoortje dan? Laat je aankopen eens zien!’ zegt ze, en ze graait het onbeschermde plastic tasje van mijn stuur voor ik haar kan tegenhouden. Ik probeer het nog terug te pakken, maar tevergeefs. Haar gezicht gaat van lachend naar verbaasd naar lachend als ze de inhoud van het tasje ziet.
‘Moet je me iets vertellen of is er een van je broers bijna jarig?’ mijn hoofd wordt rood bij de eerste suggestie die ze maakt. Haar lach vergaat weer.
‘Wacht, moet je me echt iets vertellen?,’ begint ze,’Want als dat zo is dan vind ik het niet erg hoor, ieder zijn eigen interesse.’
Ondanks mijn rode hoofd, barst ik nu toch in lachen uit.
‘Haha, nee joh. Ik moet alleen van iemand testen of hij wel een “echte”� man is, als je begrijpt wat ik bedoel.’ Zeg ik, en ik maak er een gay-handje bij. ‘En zoniet, dan vindt een van mijn broers hem vast wel interessant.’
Lachend loop ik met haar mee tot aan school.
‘Nou, veel plezier met je laatste lessen nog!’ zeg ik treiterend. ‘En vergeet het practicum morgen niet!’
‘Ik ben er niet, meeloopdag.’ Zegt ze verontschuldigend.
Fijn. Hebben we morgen überhaupt nog wel een klas over?

Bill pov
‘En nog steeds vraag ik me af hoe kaas nou eigenlijk gemaakt wordt.’ Sluit ik mijn verhaal af als we onze straat inrijden.
‘Wow, Bill,’ zegt Tom lachend,’het is je gelukt de hele weg vol te kletsen over fietsen, koeien en kaas.’
‘Ja maar heb je wel eens gezien hoeveel koeien ze hier hebben?’ verdedig ik mezelf.
‘Geeft niet hoor,’ zegt hij, en hij slaat zijn hand op mijn schouder,’ik vond het wel leuk.’
Leuk! Leuk! Hij noemde me leuk! Een gevoel wat me de laatste paar dagen steeds gedag komt zeggen, is weer in mijn maag aanwezig. Even blijven we zo staan. Ik wil dit moment, dit gevoel, niet verbreken. Dan ineens haalt Tom zijn hand van mijn schouder en kijkt blozend de andere kant op.
‘Tomi?’ oh god, wat doe ik nou.
Hij kijkt op ‘Wat?’ Zie ik nou verdriet of hoop in zijn ogen? Ik kan het niet echt plaatsen.
‘Als jij wil dat ik Anouk nog een kans geef, dan doe ik dat. Maar alleen voor jou.’ Zeg ik met een zucht.
Zowel dat wat ik dacht te herkennen als verdriet, als dat van hoop, verdween uit zijn ogen. Hij keek me blij aan.
‘Dat zou ik heel fijn vinden.’

Anouk pov
Thuis aangekomen ga ik direct naar mijn computer. Ik keek nog even of ik reacties had op mijn vraag op het forum, maar nee. Misschien is het ook niet verstandig om die manieren te gebruiken, moet je kijken waar de laatste me gebracht heeft! Ik zoek een leuke stand alone in het fan-fiction gedeelte van de site, en print er een paar.
Gewapend met een playboy, playgirl en wat twincest fanfics, ga ik naar de overkant. Tijd voor de test.

Reacties: