FanFic.nl

Nobody's wife.

Hospital

Ik loop angstig het ziekenhuis in, mijn haar slordig bijeengebonden in een staart. Ik loop naar de receptie, Bill loopt achter me.
“Micah Reissmann”� zeg ik zachtjes. De vrouw achter de balie kijkt me aan.
“Wat bent u van hem?”�
“Zusje.”� De vrouw achter de balie knikt. Ze typt wat in op de computer en kijkt me weer aan.
“Kamer 601. Tweede verdieping, rode lijn volgen.”� Ik knik. Ik kijk om naar Bill en hij knikt. Ik slik en loop de richting op van de rode lijn. Bill loopt nu naast me.
“Hij was toch je beste vriend?”� Ik knik.
“Hoeft zij dat dan te weten?”� Hij grinnikt. Alsof hij mijn gevoel aanvoelt pakt hij mijn hand vast. Ik kijk hem aan, een zachtroze kleur komt op mijn wangen. Hij glimlacht.
“Een kleur op je wangen staat je goed.”� Ik kleur wat dieper.
“Normaal heb ik meer kleur op m’n wangen, maar je maakt me verlegen.”� Hij grinnikt. We staan voor een lift, de rode lijn stopt hier. Ik druk op het knopje en de schuifdeuren gaan open. We stappen in en de deuren gaan weer zachtjes dicht. Bill drukt het knopje van de tweede verdieping in. Ik graai in mijn jaszak, opzoek naar het kaartje wat ik ooit van Tom heb gekregen, het lijkt nu al een eeuwigheid geleden. Ik steek het naar Bill uit.
“Wat is dat?”� Ik grinnik.
“Weet je nog die ene keer, er stond onwijs veel pers voor je en een meisje kwam ertussendoor. Je keek haar vuil aan, net iets vuiler dan Gustav. Tom keek haar aan met bewondering, Georg stond schaapachtig te glimlachen. Je lippen vormden het woord hoer, Tom stak me een kaartje toe.”� De schuifdeur gaat open en we stappen uit. Bill denkt diep na. We volgen verder de rode lijn.
“Ja.”� Zegt hij uiteindelijk.
“Dat was ik.”� Hij kijkt me aan, vol ontzetting.
“Serieus?”�
“Hoe kom ik anders aan dat kaartje?”�
“De meeste meiden bellen altijd.”�
“Ik ben anders.”� Hij kijkt me met een glimlach aan.
“Inderdaad”� We komen op een afdeling, de kamers 600 tot 630 zijn hier. We lopen de afdeling op, naar kamer 601. Ik laat Bill’s hand los, loop, ren, vlieg de kamer in en werp me half op Micah.
“Miach! Schatje! Alles goed?”� Hij kijkt me met een pijnlijke blik aan.
“Kan beter, m’n hoofd doet pijn, m’n rug doet pijn, m’n linkerbeen doet pijn.”� Ik kijk hem aan.
“Sorry.”�
“Niet jou schuld.”�
“Ik hou van je.”�
“Ik ook van jou.”� Ik geef hem een kus op zijn wang, een pijnlijke glimlach siert zijn gezicht. Bill komt ook de kamer inlopen. Ik kijk Micah met een glimlach aan.
“Micah, dit is Bill. Bill, Micah”� Bill steekt onhandig zijn hand op, een vaag ‘hoi’ komt uit de droge lippen van Micah. Hij legt een hand in mijn nek en trekt mijn gezicht naar zijn hoofd toe.
“Je hebt hem gevonden hé?”�
“Ja.”�

Reacties: