FanFic.nl

Lucky, this has been happened <--afgerond

6

Larissa:
'schiet nou op!' riep Lilly over haar schouder. zij had makkelijk praten! zij had een enorme conditie in tegenstelling tot die van mij. we waren gelijk na alles op de fietsen gesprongen en ondertussen onze ouders op de hoogte gebracht. Ze waren natuurlijk geschrokken maar ik had mijn ouders al gezegd dat wij het zouden redden.

eenmaal bij het ziekenhuis vroegen we bij de balie naar het kamernummertje van Regina. snel liepen we naar de lift toe. 'defect' stond er op het bordje. alsof dat nog niet genoeg was. kon ik ook nog eens gaan traplopen! maar ik had alles er voor over mijn bff te zien!

eenmaal boven zagen we Cilla al staan. Lilly rende op haar af en omhelsde haar. 'o het is ook allemaal zo erg!' zei ze en de meiden knuffelde elkaar. ik dus ook. we vroegen van alles aan Cilla en zij antwoordde snel. we zouden zo naar binnen mogen. opeens werd ik me bewust dat er nog drie andere onbekende personen in de ruimte waren. toen ik goed keek werden mijn ogen groot. 'wacht even... is, zijn dat ... de gasten van wie ik ..ik denk dat zij zijn?' Cilla knikte. 'ja er is nog iets opmerkelijks gebeurt toen ik hier was. eh Tom, Bill en Georg, dit zijn onze vriendinnen, Lilly en Larissa.' de jongens kwamen op ons af en gaven ons een hand. bij Georg begon ik helemaal te blozen. maar wat wil je als jou grote idool voor je staat.
'waar is Gussie...' vroeg Lilly met enige teleurstelling in haar stem. 'tja eh...' Tom kon het hele verhaal weer opnieuw vertellen. het was gewoon zo raar. zo ligt je vriendin in het ziekenhuis en zo ontmoet je je idolen! En dan zijn ze ook nog eens zo open!
'we kunnen naar binnen.' zei Bill. ik liep achter hem aan en de rest de kamer van Regina binnen. gelijk was mijn o zo vrolijke gevoel weg toen in Regina daar zag liggen. de rest had het er zo te zien ook een beetje moeilijk mee. vooral Cilla al liet die helemaal niets merken.

'goedemorgen!' zei een stem vanuit een hoek. Gustav zat overeind in een ziekenhuis bed. Lilly die naast me stond kneep mijn arm bijna fijn. 'jaja ik weet het.' mompelde ik tegen haar.
'kunnen jullie me zo even het een en ander gaan uitleggen?' vroeg Gustav wijzend op ons en Regina die nog lag te slapen in het bed aan de andere kant van de kamer.
Cilla:
Ik voelde Lilly naast me helemaal hyper worden zodra ze Gustav zag. ik was echt heel blij voor haar, maar ik kon het niet opbrengen dit te uiten. De doktoren hadden gezegd dat Regina elk moment wakker kon worden.
Ze zag er best eng uit. heel bleekjes. er waren van die bloedbuisjes aan haar armen bevestigd waar nu bloed doorheen bij haar naar binnen stroomde. ze lag gelukkig niet aan zo een rampzalig hartmonitor ding. er hing wel een bloeddrukmeter. deze gaf een flink lage bloeddruk aan.

'eh, nou we zullen het je wel even vertellen al denk ik dat we zo meteen nog eens het verhaal mogen doen als Regina wakker is.' zei Bill. hij had zijn ogen gericht op het bed van Regina. je kon een kleine glinstering in zijn ogen zien.

Georg en Mike gingen stoelen halen en kwamen even later terug. we zette de stoelen in een halve kring rond de bedden van Gustav en Regina en namen plaats. 'nou vertel. nu wil ik het weten ook.' zei Gustav. Georg begon gelijk opgewekt uit te leggen wat er allemaal was gebeurd.
nadat hij klaar was met ratelen fluitte Gustav eventjes zacht. 'oké, dus mede dankzij mij hebben jullie elkaar ontmoet allemaal?' vroeg hij. Larissa knikte haar hoofd. 'voor ons kun je het geluk bij een ongeluk noemen al is dat niet erg gepast.' ik snapte wat ze bedoelde. Larissa en Regina waren echte bff en wisten ook flink wat van elkaar. ik wist meer van Reg haar doen en haar levensmanieren. maar Reg vertelde Laris meer over haar geheimen, liefdes en dat soort meidenzaken. vaak kwam Laris er eerder achter als Regina iemand leuk vond dan ik. al wist ik het vaak af te leiden uit haar gewoontes.

ik zat nu op een stoel zo dicht mogelijk bij Regina. Ik wreef zachtjes over haar hand. die voelde koud en kil aan. alsof ze al dood was. maar deze gedachte schoof ik vlug opzij. al zou mijn twin dood gaan, dan stierf ik met haar mee.

Tom zat naast me op een stoel. het bleef me verwonderen dat je iemand die je nog maar 5 uurtjes kende al zo goed kon kennen. normaliter zouden mensen zich niet bemoeien met het bed van een zieke naast diegene. evenals de familie. maar op de een of andere gestoorde manier gebeurde dat hier niet. je kent het wel. je ontmoet iemand die je totaal niet kent maar het lijkt wel alsof je degene al jaren kent. bij ons was dat natuurlijk doordat wij meiden fan zijn van Tokio Hotel. maar het was toch iets anders. we leken nu al op een soort vriendengroep.
'maar wat kwamen jullie eigenlijk doen in dit gedeelte van Duitsland?' vroeg Lilly. 'er is toch ook een ziekenhuis in jullie plaats? waarom dik 20km verderop naar een ziekenhuis gegaan!' Gustav moest een beetje lachen en greep toen naar zijn borstkas. 'auw...' zei hij eventjes. 'nou we gaven hier in een nabijgelegen dorpje een optredentje en tja toen mijn ongelukje gebeurde moest ik wel hier naar toe. daar hadden ze geen ziekenhuis.' Lilly keek ons even aan.'er was een concert, vlak bij en in de buurt, mooi rustig en wij weten het weer eens niet!' ik moest wel een beetje lachen om haar uitbarsting.
' klopt. velen wisten het niet. het was een gesloten feestje waarbij je de kaartjes kon winnen.' zei Bill. Lilly zuchtte. 'balen man, ik keek er al een tijdje naar uit weer eens een concert van jullie te bezoeken.' nu schoot Bill in de lach. 'waarom wil je nu nog naar een concert? ik bedoel maar. de meeste fans zouden zo met je willen ruilen. je zit hier toch?' dat fleurde Lilly weer op.

'zijn jullie vaak naar concerten van ons geweest?' vroeg Tom aan mij. ik schudde mijn hoofd en keek naar mijn voeten. 'we mochten nooit van Morris. Regina is een keer stiekem geweest samen met Lilly en Larissa maar ik bleef thuis. later heb ik groot verslag gekregen.' Tom knikte. 'hé, wat ik me nu al een hele tijd afvraag hè, wat doen fans nu eigenlijk?' vroeg Bill aan ons. ik keek de meiden even aan die geen flauw idee hadden hoe te antwoorden. ik mocht het woord weer eens voeren. 'nou eh, voornamelijk als fans luister je de muziek, vind je jullie helemaal het einde, heb je allerlei spullen van jullie, word hysterisch zodra je ook maar een glimp van jullie opvangt en ben je helemaal geobsedeerd en neem je bijvoorbeeld de looks over.' Bill knikte. 'maar dan zijn jullie geen fans?' vroeg hij met een kleine teleurstelling in zijn stem. 'natuurlijk zijn we fans. alleen een ander soort fans. je hebt muziekliefhebbers, de gewone standaard fans, de obsesste fans en de fans die ook nog normaal kunnen doen en wij rekenen onszelf tegenwoordig tot de laatste.' Bill had zijn mond een beetje open. 'goh je zou er een boek over moeten schrijven joh! dan weet ik tenminste wat ik met sommige fans aan moet.' we begonnen allemaal een beetje te lachen al deed mijn innerlijk niet mee.
Ik zag de hele tijd vanuit mijn ooghoek dat Tom maar zat te kijken. ik voelde me rood worden toen ik dit doorhad. wat moest hij van mij. toen onze blikken elkaar kruiste wende we beide onze hoofden af. een raar gevoel trad op in mijn buik. wat was dit toch! het was irritanter dan mijn maandelijkse m in de maand maar tegelijk voelde het leuk en spannend.

Ik probeerde mijn hoofd weer op het gesprek van de groep te richten toen ik voelde dat er zachtjes iemand in mijn hand kneep. 'ik zag het heus wel.' zei de zwakke stem van Regina fluisterend tegen mij. ze was wakker!

Regina:
Cilla schrok zich kapot toen ik tegen haar praatte. 'wat zag je?!' zei ze. ik glimlachte zwakjes en knipoogde naar haar. 'wacht eens. REG JE BENT WAKKER!' Cill schreeuwde het vrolijk door de kamer. 'ja hallo alsof ik dat niet door heb.' zei ik terwijl ik overeind probeerde te gaan zitten. Mike vloog me om mijn hals zodat ik niet overeind kon komen. hierna kwamen Larissa en Lilly. 'jajaja mag ik nu even overeind? ik heb de helft van het verhaal maar kunnen horen.' zei ik. Mike keek me raar aan. 'heb je net kunnen volgen wat we zeiden? maar je sliep!' ik grinnikte. 'ja ik sliep half. ik ving vlagen van gesprekken op.' Cilla pakte mijn kussen en hielp me overeind te zitten. hierna nam ze weer plaats op haar stoel en begon Mike alles uit te leggen. op de een of andere manier was ik niet verbaasd, hysterisch, geschrokken of emotioneel om Tokio Hotel hier voor me te zien. het kwam zeker nog door de narcose.

ik keek stiekem even naar iedereen. Cilla en Tom zaten elkaar telkens aan te kijken en wende vervolgens weer heel snel hun blikken af. ik wist dat Cilla Tom erg leuk vond. tja wij als vriendinnen groepje hadden allemaal een voorkeur voor een boy van Tokio Hotel. maar die Tom reageerde ook terug op Cilla haar acties met een verlegen blik. zag hij soms wat in haar? er werd wel beweerd dat hij zo een playertje was maar dat geloofde Cill niet. zij zei altijd dat je en mens eerst persoonlijk moet kennen om te oordelen.

ik keek stiekem telkens naar Bill. hij zag er ook zo leuk uit! ik voelde me eventjes licht worden en zuchtte even diep. straks zouden mijn hersenen weer goed werken en dan zou ik wel flippen.

Bill:
we moesten lachen om de reactie van Cilla. beetje laat maar wel grappig. ik had al de hele tijd naar Regina gekeken. het was best eng om haar zo te zien. heel bleek terwijl ze volgens mij normaal een leuk kleurtje zou hebben. haar stijl beviel mij wel. ze leek een beetje emo-achtig. totaal anders dan haar zusje. ze had super blond haar met een roze plukje. een echt emo kapsel hoewel dat nu vrij plat zat en zwarte make-up die een beetje uitgelopen was. haar kleding kon ik niet zien.
ze was een leuke meid om naar te kijken en had zo te zien een uniek karakter. ik voelde kriebels in mijn buik een klein beetje.
Toen ze eenmaal overeind zat en we alles verteld hadden keek ze even naar haar polsen en haar gezicht werd gelijk bleek en somber. een traan gleed over haar wang. 'rustig maar Reg, het komt allemaal goed dat weet ik zeker. beloof alleen nu niet meer te snijden oké? ik wil je niet verliezen.' zei Cilla. ja, ze waren echte twins. Regina veegde verwoed de traan van haar wang. 'ik laat mijn leven niet langer meer commanderen. ik wil mijn leven leven!' die zin kende ik maar al te goed. zelf had ik hem ook wel eens gebruikt. maar bij haar kwam het uit het hart.

een zuster kwam binnen. 'dames en heren het word tijd voor de rust van de patiënten. ik verzoek u de kamer te verlaten alstublieft. vanavond om acht uur is er weer een bezoekersuur. en voor Mike en Cilla is een bed geregeld in de bezoekerskamer afdeling. volgt u mij zo eventjes?'
we stonden op. 'ik hoop dat we elkaar vanavond nog zien?'vroeg/zei ik tegen Regina. ze kreeg een brede grijns op haar mond. 'dat hoop ik want dan weet ik zeker dat ik niet meer onder invloed ben van de narcose.' ik moest lachen om haar antwoord en nam afscheid van de andere.
Georg en Tom gingen ook met ons mee. we hadden geen hotel kunnen huren dus sliepen we in de tourbus. althans daar zouden we gaan slapen want we gingen nu even eten. over 3 uurtjes konden we weer naar Gustav.

Reacties: