FanFic.nl

Unexpected Friendship

9. Enemies

Yvonne's P.O.V.

Nee hè? Ik had toch echt gehoopt dat die Leona weg zou gaan. Het was mijn plaats en í­Ã‚­k had hem verdiend! Maar nee hoor, die Monika moest weer zo nodig aardig doen. En nu liep ze dus alsnog de coupé in en ging op de plaats van Monika zitten. Ze zat tegen Fred aan en ze keken mekaar aan met van die glazige oogjes...Gewoon te klef voor woorden. En toen Leona ook nog eens 'in slaap viel', want volgens mij deed ze alleen maar net alsof, viel ze met haar hoofd tegen Fred's schouder in slaap. Ik heb het lang vol kunnen houden, maar toen ik wist dat ze daar nu al een paar uur had gelegen en dat Fred er nog helemaal niets van gezegd had, werd ik toch wel een beetje boos. "God! Het is toch overduidelijk dat jullie elkaar leuk vinden?! Sukkels." Zei ik zuchtend en op datzelfde moment voelde ik de trein langzamer rijden. Toen boog Leona zich over Mateusz heen en sloeg me keihard in mijn gezicht. Sjonge, die mept als een jongen zeg! Maar dat kan ik ook! Ik mepte keihard terug, zó hard dat ik de tranen in haar ogen zag komen. Mateusz werd wakker en hij schrok duidelijk toen hij ons over hem heen gebogen zag vechten. De Wemels probeerden ons uit mekaar te halen, maar dat lukte niet echt. "Waarom vechten jullie?" Vroeg Percy. "Ze zei: 'God! Het is toch overduidelijk dat jullie elkaar leuk vinden?! Sukkels.' Omdat ik tegen Fred aanlag." Ik vond het verstandig om dit moment te gebruiken voor een nog hardere klap in haar buik als antwoord. Toen stoptte de trein en we hoorden een toeter. Als die trein nou niet had gestopt, dan was ik zeker nog even doorgegaan, maar ik had er eigenlijk genoeg van. Het was toch duidelijk wie er had gewonnen, en als ik nog een paar klappen uit zou delen zou ik misschien de eerste dag al meteen van Zweinstein gestuurd worden. Daar had ik nu nog geen zin in. Nog niet. Ik liet me dus uit mekaar trekken. Toen liepen Leona en Fred samen weg, gevolgd door George en Percy. Ik bleef alleen met Mateusz achter.

"Echt waar, ik kan dat kind echt niet uitstaan!" Zei ik boos en ik stond op. "Die kan ook nergens tegen! Wat is nu de bedoeling eigenlijk? Moeten we in bootjes naar school? Wat is dat nu weer voor een onzin? Waarom mogen we niet vliegen?" "Ik zou het eigenlijk niet weten, maar dat maakt ook niet uit. We moeten nu opschieten. We moeten eerst onze gewaden nog even aandoen." "O ja!" Door al dat gemep was ik dat even vergeten. "Wacht even, ik ben zo terug!" Ik liep naar een lege coupé en kleedde me om. Toen ik terug wilde lopen botste ik bijna tegen iemand op. "Hé! Kijk uit je doppen!" Schreeuwde hij. Hij leek me niet zo heel erg aardig. Hij had bruine haren en hij was ietsjes kleiner dan ik. "Doe het zelf! Ik weet niet of je het doorhad, maar ik kwam toch ècht van rechts!" De jongen keek me raar aan. "Nou en?" Toen kwam Mateusz aangelopen. Hij had het vast allemaal gehoord. "Ga weg jij! Ze heeft je niets aangedaan!"Schreeuwde hij. "Dat heeft ze dus net wèl! En als je niet oppast tover ik je in een pad!" Mateusz leek niet te schrikken. "Een pad zeg je? Jij bent eerstejaars of niet? Je ziet er namelijk niet uit alsof je me in een pad kunt toveren." "Vooruit, doe dan!" Moedigde ik hem aan. Hij deed niets en hij staarde ons alleen maar aan. "Kom, we gaan." Zei Mateusz toen en ik volgde hem naar een grote groep.

In het midden van die grote groep met kleine, miezerige snotapen stond een grote brede man. Ik had hem nog nooit eerder gezien, maar ik had besloten dat ik hem niet mocht. De man leidde ons naar het meer en we gingen in groepjes in de boot zitten. We mochtten zelf onze groepjes maken. Ik besloot dat ik niet bij Leona of Monika wilde, dus toen Monika dat vroeg zei ik nee. Leona leek gigantisch opgelucht. Kan ik begrijpen. Ik had haar met plezier nog een mep verkocht. Ik liep dus met Mateusz, een meisje met lange zwarte haren die zich voorstelde als Eline, een jongen met blonde haren die zich voorstelde als Lars en een andere jongen met haren met een soort witachtige gloed erover, die zich voorstelde als Kenneth. De boot vertrok en we begonnen met mekaar te praten. "Is dit ook jullie eerste jaar?" Vroeg Eline. Alleen Lars en Mateusz knikten niet. "Ik welke afdeling denken jullie dat je komt? Of willen jullie komen?" Dat kon ik natuurlijk niet zeggen waar Mateusz bij was. Dat zou hij alleen maar lachwekkend vinden. "Weet ik niet, ik zie wel." Zei ik. "Zwadderich." Mompelde Kenneth. De rest van de reis waren we stil en we kwamen aan op een raar eiland met een kasteel. We liepen door een paar kerkers en zo kwamen we aan bij een mevrouw. Mateusz en Lars liepen met iemand anders weg. "Succes!" Fluisterde Mateusz nog snel. De vrouw begon te praten.

"Welkom op Zweinstein. Zo dadelijk begint het banket om het begin van het nieuwe schooljaar te vieren. Maar voor jullie in de Grote Zaal plaatsnemen, worden jullie verdeeld over de afdelingen. De rest van de tijd dat je hier op school zit zul je al je lessen met die afdeling volgen, en met die afdeling slapen."

Ik werd een beetje zenuwachtig, maar dat gaf ik niet toe. Toen liepen we naar de grote zaal. Het viel me op dat ik het groepje van Monika nog niet gezien had. Niet dat ik me daar druk om maakte of zo. Ik hoopte eerlijk gezegd dat die Leona verdronken was. Dan hoefde ik haar tenminste de rest van het jaar niet meer te zien.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.