FanFic.nl

De laatste toon na de slag.

Hoofdstuk 5

Rinja zat eenzaam te huilen voor het hoopje botten en de sandalen. Langzaam vielen er kleine spadjes regen naar beneden. Het leken net sprankels die 1 voor 1 vielen door de zon die nog steeds scheen. “Rinja..?”� zei een verbaasde stem. “Rinja? Waarom zit je te huilen voor mijn sandalen?”� Rinja draaide zich als een speer om. “Nelana! J-je leeft nog!”� Riep Rinja super blij uit en sprong met tranende ogen naar Nelana toe. “Ja natuurlijk leef ik dommie! Dacht je dat ik dood was ofzo?”� Nelana snapte er helemaal niets van. “Ja dat dacht ik inderdaad!”� Zei Rinna terwijl ze haar tranen weg veegde. “Ik dacht dat je gek was geworden, en mee was genomen door de Stem. Dat ze je naar het bos hadden gelokt! Dat ze je hadden vermoord..”� “Ja je hebt wel een beetje gelijk”� gaf Nelana toe. “En dat dan?”� Rinja wees naar de hoop botten, het plas bloed en de vellen. “Dat lag allemaal naast je sandalen.”� Rinja keek Nelana onbegrijpelijk aan. Nelana gniffelde. “Scheurbek moet ook eten.”� Zei Nelana, en ze floot een deuntje. Uit de bosjes kwam een prachtig paard tevoorschijn. Het had de kop, de vleugels, en de veren van een vogel. Het had alleen 4 paarden benen. “De botten, het bloed en het vel is van het eten van Scheurbek.”� Zei Nelana lachend terwijl ze Scheurbek over zijn rug aaide. “M-maar?”� Rinja voelde zich zwaar in de maling genomen maar was toch ook heel blij dat Nelana nog gewoon leefde. Anders was het verhaal al snel afgelopen vinden jullie niet? “En je sandalen dan?”� vroeg Rinja pissig. “Waarom lagen die daar dan?”� Nelana lachte en zei “Nou ik dacht het is lekker weer, ik ga gezellig met Scheurbek naar het meer. Even al die rare gedachten afspoelen. Maar toen ik daar eenmaal was, was het iets te koud om te gaan zwemmen. Dus deed ik mijn sandalen maar uit zodat ik met Scheurbek door het water kon lopen.”� “Vrij logisch tog?”� Zei Nelana nog snel even pesterend. “Nou ja, laat ook maar. Je leeft nog en dat is het belangrijkste.”� Zei Rinja en ze gaf Nelana een grote vriendschaps knuffel. “Ja zeker weten. Zullen we maar weer terug gaan? Het begint al weer te regenen. De zon was blijkbaar maar voor kotter duur.”� Zei Nelana terwijl ze Scheurbek nog een fret gaf. “Ja ik heb het helemaal gehad met dat bos.”� En ze liepen samen weer terug naar Zweinstein nadat ze Scheurbek weer naar zijn stukje weiland hadden gebracht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.