FanFic.nl

Verkeerd verbonden

De zestiende zet

Mijn benen bungelden doelloos in het rond, de roestige kettingen piepten zachtjes en toch rustgevend en mijn ogen waren strak op het gras gericht. Ik had besloten naar buiten te gaan. Ik zat toch al een hele tijd binnen, en ik moest er gewoon uit. Uit de bubbel die elke seconde mijn pijn uitschreeuwde en me herinnerde aan alles. Die me herinnerde aan Yu.
Zittend op een schommel in het park besefte ik echter een valkuil in mijn vluchtplan. Ik kon niet weglopen van iets dat in mijn hoofd, in mijn hart, zat. Ik zou naar de andere kant van de wereld kunnen verhuizen, maar dat zou alleen de afstand tussen mij en Yu veranderen, niet mijn gevoelens.
Toch vond ik het prettig in het park. De frisse lucht deed me goed. Zeer goed zelfs. Tranen rolden niet meer over mijn wangen en snikken verlieten mijn lippen niet meer.
In mijn broekzak voelde ik mijn mobieltje trillen. Met een trillende zucht haalde ik hem uit mijn zak en ik opende het bericht dat ik zojuist had ontvangen.
Ik houd van je, Kiro-kins.
Het was van Strify en het had waarschijnlijk precies het gewenste effect. Een kleine glimlach vormde zich op mijn gezicht. Ik zat tot over mijn hoofd in de shit, maar ik moest niet vergeten wie ik nog steeds om me heen had. Figuurlijk, dan.
Strify's bericht creëerde kleine tranen in mijn ogen, die in langzame lijntjes over mijn gezicht rolden. Ik keek op naar de blauwe lucht en glimlachte.
"Is alles goed?" hoorde ik naast me. Ik keek snel en geschrokken opzij. Er zat een jongen, waarschijnlijk mijn leeftijd. Hij keek me vragend en een beetje bezorgd aan. Ik haalde bibberend mijn neus op en knikte.
"Ik besefte net dat mijn beste vriend nog wel van me houdt," vertelde ik met een trillende lach. De jongen keek me bedenkelijk aan.
"En daar ben je zo blij mee dat je moet huilen?"
Ik stopte mijn mobiel terug in mijn zak en ik keek naar hem op.
"Nu ik diep in de shit zit wel, ja," zei ik.
De jongen trok een mondhoek op. "Klinkt logisch."
Ik glimlachte naar hem, maar verder zwegen we. Ik kende hem niet, wat moest ik zeggen? Moest ik over het weer beginnen?
"Deniz," zei de jongen en hij stak zijn hand uit. Ik pakte die aan.
"Kiro."
"Aparte naam," merkte Deniz op nadat hij mijn hand had losgelaten.
"Het is niet mijn echt naam," mompelde ik grijnzend.
"Wat is dan je echt naam?" vroeg de jongen fronsend.
Ik grinnikte. "Laten we het maar op Kiro houden."
De jongen knikte grinnikend. "Is goed."
Een nieuwe stilte viel tussen ons. Dat ik zijn naam wist wilde niet zeggen dat ik hem kende of dat we gespreksstof hadden.
"Zeg, Kiro," begon Deniz mompelend en toch zelfverzekerd.
"Ja, Deniz?"
"Normaal doe ik dit niet zo, maar.. Heb je misschien zin om een keer koffie te gaan drinken ofzo?"
Ik draaide mijn hoofd naar hem en keek hem verbaasd aan. Nu pas drong het to me door dat hij best wel aantrekkelijk was. Donkerblond haar, groene ogen, leuke glimlach.. En hij vroeg mij uit voor koffie.
"Is dit een poging me uit te vragen?"
"Misschien.." mompelde Deniz lachend.
"Maar ik ken je niet.."
"Nee, daarom vraag ik je mee uit. Om je te leren kennen," zei Deniz. "Dus..?"
"Zoveel mensen willen mij leren kennen. Waarom zou ik jou willen leren kennen?" vroeg ik en ik gaf hem een flirtende blik.
"Om dat te weten moet je me leren kennen," zei Deniz en hij keek me ondeugend aan. Dat twinkeltje in zijn oog vond ik wel leuk, ook al was de zin die hij zei flut.
"Oké. Koffie wordt het dan," grinnikte ik.
"Bel me maar als je zin hebt," zei Deniz en hij overhandigde me een papiertje. Daarna stond hij op van zijn schommel en liep hij weg, zijn handen in zijn jaszakken weggestopt.
Ik vouwde het papiertje open en staarde naar het nummer.
"What the.." zuchtte ik. "Wat doe je, Kiro?"
Ik was nog niet eens over mijn vorige miserabele verliefdheid heen of ik ging alweer op een date met een ander. Dit kon ik echt niet aan.
Kwaad stopte ik het papiertje weg in mijn zak en ik stond op. Mijn handen duwde ik zo ver mogelijk weg in mijn zakken en ik stampte weg van de speeltuin. Ik liep door de linde laan naar het drukke kruispunt dat je meteen weer liet realiseren dat je in een stad was. De toeterende auto's konden mij deze keer echter niet uit mijn waas krijgen en ik hoorde ze maar vaag. Ik was te diep in mijn gedachtes verzonken.
Dezelfde vragen maalden over en over door mijn hoofd.
Hoe ga je de situatie redden?
Moet ik op Deniz' vraag ingaan?
Zou Yu me ooit weer aankijken?
Wil ik hem wel aankijken?
Hoe kom ik over Yu heen?
Moet ik me verontschuldigen tegenover Kat?
Hoeveel houdt Yu nou echt van me?
En hoeveel houd ik van hem?
Die laatste kon ik wel beantwoorden. Zielsveel. Maar dat riep nieuwe vragen op.
Zou ik überhaupt ooit over hem heenkomen?
Zou een deel van mij dan sterven?
Kan ik met een beetje minder ziel leven?
Voor ik het goed en wel doorhad stond ik voor de voordeur van het appartementencomplex waar we woonden.
"Moet ik eigenlijk wel proberen over hem heen te komen?" fluisterde ik zachtjes met mijn hand op de deurknop. Ik zuchtte diep en duwde de deur open. Nog een paar verdiepingen en ik was er weer. Ik was bijna terug op de plek waar alles begon.
Maar eindigde het daar ook?

Reacties: