FanFic.nl

Eyecatcher

\44./

Dit is niet meer normaal. Hoe kan die vent nu nog altijd energie hebben? Wí t heeft die gesnoven dat die als een dolleman over het podium kan huppelen/lopen/springen - in die volgorde - én ondertussen ook nog zeven andere liedjes kan zingen zonder enkel teken van vermoeidheid te vertonen?
En al die tijd zie je hem niet hijgen of op adem komen, nee hoor, hij put zich met de glimlach nog een beetje verder uit tot zijn zweet hem langzaamaan met ongezonde uitdrogingsverschijnselen opzadelt, en het flesje water als enige laatste redmiddel binnen zijn bereik heeft. Dat hij waarschijnlijk straks toch leeggiet.
Halleluja.

Hoe haalt hij het in zijn hoofd?
Hoe haalt hij het in godsnaam in zijn oververhitte hoofd METEEN na Schrei van de zaal te verwachten dat ze volledig stil wordt als hij zijn vinger tegen zijn lippen legt?
Het lukt niet weet je!, wilde ik naar hem schreeuwen, maar tot nu toe had hij nog nooit naar me gekeken. Ik hoopte op de positieve reden: dat hij niet wist waar we stonden.
Aan de negatieve reden (Hij wil niet naar me kijken omdat hij onnoemelijk teleurgesteld is in me) wilde ik niet denken, ik amuseerde veel te goed.
'Shhh...' ruiste door de zaal, en ik draaide met mijn ogen toen Tom met zijn lippen tegen zijn microfoon getuit naar me knipoogde. Die wist er duidelijk meer van.
Het duurde eigenlijk niet zo verschrikkelijk lang tot zelfs de diehards waren opgehouden, en als Tom niet geknipoogd had zou het nog sneller geweest zijn. Het verbaasde me. En dat was een understatement.
De stille zaal voelde onnatuurlijk, en ik besefte dat dit eigenlijk niet in de algemene planning stond. Op geen enkel concert had Bill dit gedaan, en net daarom was iedereen zo stil. Omdat het onverwacht was.

Dus toen Bill door zijn benen zakte en in kleermakerszit in het midden van het podium zat wist ik dat het serieus ging worden.
In volledige stilte sprak hij. En er was geen enkel wicht dat het waagde zijn fragiele stemmetje te onderbreken.
'Ik zeg dit in het Engels omdat ik wil dat iedereen hoort wat ik te vertellen heb. Want het gaat jullie allemaal aan, iedereen moet het beseffen.' Toms gitaar deed iedereen opschrikken - Bill incluis - omdat de eigenaar net iets te onvoorzichtig was geweest en één van de snaren behoorlijk vals reageerde op het onverwachte contact met de grond.
'Sorry. Ga toch door.' probeerde hij nog zijn foutje te herstellen en wierp een om vergeving smekende blik naar de beschuldigende ogen van zijn broer, die keek alsof hij midden in zijn betoog verstoord was door zoiets onbelangrijks als het instrument van zijn sfeerverpestende lievelingsfamilielid. Na een geërgerde zucht als reactie op het lieve grijnsje van Tom, vervolgde hij zijn zin.
De stilte deed pijn. Zowel die in de zaal als die verstopt achter zijn woorden. Ik wist dat het vooral voor mij bedoeld was, ookal haalde hij er in elke zin de onbekende iedereen bij.
'Wat ik dus wilde zeggen,... Onlangs heb ik een prachtig gedicht gelezen. Een gedicht van een jonge vrouw, die in letters kan zeggen wat ze niet in klanken kan. Door haar gedicht, haar verzameling van letters, heb ik het gevoel dat ik haar al jaren en jaren ken, terwijl ik in mijn hele leven ervoor nog nooit beseft had dat ze er was, daarbuiten. Want wat zij neerschreef, draait rond het gevoel dat iedereen diep in zijn hart bezit. Willen maar niet durven, het zekere voor het onzekere, het bekende voor het onbekende. Onzekerheid.' Hij zuchtte haast onmerkbaar, en menig meisje in de zaal vroeg zich jaloers af in welke categorie van “bekenden”� hij zijn jonge dichteres indeelde.
'Ik roep jullie op, ik wil jullie wakker schudden. Luister alleen naar jezelf. En daar bedoel ik niet mee dat jullie nu allemaal lekker jullie eigen zin mogen doen en zich niks meer hoeven aan te trekken van dat oudervolkje, nee, ik wil dat iedereen, hier in de zaal en over de hele wereld, eindelijk eens tevreden is. Met zichzelf, met zijn lichaam, met zijn leven. Maak de juiste keuzes, voor het te laat is. Kies voor dat wat je zelf echt wil, voor de enige juiste mogelijkheid. En als die mogelijkheid zich aandient, onverwacht, onbegrijpelijk, aarzel dan niet. Wees eerlijk tegen jezelf en voor de ander. Ook al denk je dat niemand jouw keuze aanvaardt, word gelukkig. Eindelijk eens.'
De eerste noten van Geisterfahrer drongen ons hart binnen. De eerste klanken die van Georgs akoestische gitaar gleden gaven ons kippenvel. Allemaal, één voor één.
Bills ogen keken naar de zaal zonder te zien wat ze wilden zien. Mij.

Waar je ook bent, Clara, dit is voor jou. Waag de sprong. Doe zoals je vroeger deed, handel zoals je vroeger handelde, met jouw hart en mijn hart op de juiste plaats. Naast elkaar.
Net op het moment hij zijn mond opende om ons helemaal te doen verstommen mompelde Maartens stem onze Woorden van Hereniging. Hij had ze onthouden. Hij had ze eeuwig onthouden, als boetedoening, als zelfpijniging in ruil voor die die hij mij had aangedaan.
Bills stem stokte en hij greep naar de linkerkant van zijn borstkas.
Onmiddellijk voelde ik het ook. Mijn eigen hart viel in duizend-en-één stukjes, onherstelbaar beschadigd. Ik viel voorover, mijn lichaam vol pijn, niet alleen door de bruuske aanraking met het ijzeren hek.
Lijm kon ons beiden niet helpen, niet Bill, niet ik. We konden alleen elkaar ondersteunen.
Het voelde onaangenaam, maar ik wist dat dat weg zou trekken. Het resultaat zou zo veel mooier zijn.
Bill viel twee seconden te laat in, zijn stem aarzelde en bibberde. Een ZielerBintenis maak je nou ook niet elke dag mee. Maar het nummer deed hem groeien, het maakte hem sterker.
Net als hij herstelde ik me snel. Natuurlijk. Vanaf nu zouden we, op exact hetzelfde moment, altijd exact hetzelfde voelen. Het was een voordeel en een nadeel.
Vlak voor het laatste refrein voelde ik hoe twee hartslagen het bloed door mijn aderen pompten, en ik wist dat we nu elkaar waren. Bill en ik, ik en Bill.
Net zoals het meer dan een halve eeuw geleden waarschijnlijk ook Maarten en Clara, Clara en Maarten geweest was.

De rest van het concert beleefde ik veel intenser, alsof ik zelf op het podium stond. Theoretisch gezien was dat ook wel zo. Ik vroeg me af of Maarten wist waar Clara en ik waren, en of hij dat al tegen Bill gezegd had. Maar nooit voelde ik hun blik op ons gericht.
Na de drie bisnummers en het gekrijs - ik vroeg me af hoe het kí²n dat ze nog stem hadden - gleed de kou door de geopende deuren naar binnen.
Ik voelde bevrijding. Bill en ik waren allebei blij dat het concert afgelopen was. Het was vreemd geweest, vreemd op de ongewone manier. We hadden allebei genoeg meegemaakt in twee uur tijd.
Zou hij het beseffen? Dat we nu verbonden waren? Zou hij het willen? Erg vinden, misschien?
Toen ik Clara vroeg hoe Maarten vroeger gereageerd had, zweeg ze. Ze wilde niks zeggen, ookal drong ik aan.
En toen bonkte het besef keihard tegen de gong in mijn hoofd.
Zij hadden dat nooit gehad. Hun zielen waren nooit met elkaar verbonden geweest zoals die van Bill en mij nu waren.
Het was iets alleen van ons. Het was iets wat alleen Bill en ik konden hebben. Omdat Clara en Maarten er waren. Maar zij hadden nooit hetzelfde meegemaakt.
Mijn vriendinnen haakten onze armen in elkaar, zodat we elkaar niet zouden kwijtraken in het gedrang.
Onbewust glimlachte ik, en iedereen in mijn omgeving zag dat het vandaag de gelukkigste dag in heel mijn leven was geweest.

Nou, dí t zagen ze dan goed.

Johnny stak zijn hand op toen we hem voorbijkwamen, en ik grijnsde naar hem. Toen ik mijn blik afwendde en me mijn parkeerplaats probeerde te herinneren, voelde ik opeens een warme hand op mijn arm. Voor ik kon kijken wie het was werd ik met een ruk naar rechts getrokken.
Soetkin, die het dichtst naast me stond, klampte zich aan me vast, en de anderen volgden zonder te beseffen wat er gebeurde.

Mijn ogen wenden moeilijk aan het volslagen donker in de gang. Ik zag nog net Johnny's contouren voor hij de deur achter ons dichttrok en met het licht ook het onbeheerste gegil van een paar aandachtige kijkers buitensloot.
'Tom. Wí t ben je aan het doen?'
'Zo. Snel van je.' Hij lachte betrapt maar oprecht en voerde ons verder mee, terwijl ik naast me de adem van mijn vriendinnen verrast hoorde stokken.
'Sofie... is het hem echt?' fluisterde Renate, maar nog voor ik kon antwoorden deed Tom dat, met zijn hand op een klink en zijn blik over mijn hoofd gericht, op de plek waar hij waarschijnlijk Renate nu een hartverzakking deed krijgen.
'Halló! Ja, ik ben het echt. Leuk hé? Hee, pas op voor het licht, het is nogal-'
'Nogal zoals in de treingang?'
'Jha.' gaf hij grijnzend toe, en gooide dan de deur open. Hij haalde zijn hand van mijn arm voor het licht op ons kon vallen en ging ons voor.

Waar is Bill?

'Hier zijn ze. Ik zei je toch dat ze Steff niet zou begrijpen? Zelfs ik kan dat niet, en ik ken hem al veel- ho! Jezus Christus, Sofie! Zou je me niet voorstellen?' Zijn oogjes blonken.
'Ze kennen je al.' gromde ik, en vervolgde met een brede glimlach 'Hai Georg, dag Gustav! Geweldig concert, jammer dat ik geen muziek-'
'Maar ik hen niet, Sofie! Kom o-hop!' Verstoord keek ik op, en met een verontschuldigende blik naar Soetkin, Renate, Kirsten en Elke - die meteen veranderde in een spottende toen ik het kluitje verlegen kleutertjes met ogen vol ontzag naar hem zag opkijken - wipte ik recht uit de zetel en sleurde ze één voor één naar het midden van de kamer.
'Renate, 17. Realistisch.'
'Hai...' piepte ze. 'HALLO!' riepen de jongens enthousiast van uit de zetel, waardoor ze zo tomaatkleurig uitsloeg dat ik haar adjectief meteen mocht schrappen en ik hen een vernietigende blik kon toewerpen.
'Soetkin, 18. Meelevend...ig.' Ze tikte met haar twee vingers tegen de zijkant van haar hoofd. 'Hallo.' De jongens loeiden. Nog even en ik plakte hun tong tegen hun ogen.
'Kirsten, 18. Gedreven.' Ze zwaaide en glimlachte aarzelend, haar stem een beetje zoek. De jongens leunden nu helemaal over de rand van de zetel.
'En Elke, ook 18. Vastberaden.'
'Oh, kunnen jullie je nou alsjeblieft één keertje gedrí gen?' vloog ik uit toen de zetel naar voor kantelde. Hij viel net niet, het tegengewicht van het andere stuk zetel dat er aanhing hield hem tegen. Gelukkig, want ik weet niet wat ik zou gedaan hebben als ze zich bij de eerste ontmoeting al meteen onsterfelijk belachelijk gemaakt hadden.
'Ja ma.' grijnsde Tom breed, en klopte dan op de zetel naast zich.
Pas toen we allemaal zaten wipte Tom weer omhoog en sleurde me mee.
'Ik kan al die drank niet alleen dragen, slaaf.' zei hij droog toen ik protesteerde.
'Is cola goed voor iedereen?' Mijn blik vloog naar Renate, die haar mond weer dichtklapte toen ze hem voelde en een beetje tegen haar zin knikte. Natuurlijk wilde ze zeggen dat “cola slecht was voor de boeren in Afrika”�, of wat dacht ik nu.
'Sofie, ik weet niet waar Bill is.' murmelde hij toen we bij de koelkast hurkten.
'Wat? Vanwaar haal je-'
'Ik zag je wel kijken toen je binnenkwam.' stompte hij grijnzend in mijn zij, waardoor de blikjes door de hele kamer rolden.
'Gewéldig, nu mag ik ze nog-'
'Het is je eigen schuld, dan moest je me maar niet stamp-'
De deur sloeg een put in de witte muur toen die daar tegenvloog.
Bill keek een beetje verbaasd naar de schending, alsof hij zich afvroeg vanwaar die kracht eigenlijk was gekomen. Het was in ieder geval niet de bedoeling geweest met zoveel geweld binnen te vallen.
Zijn ogen schoten over de onbekende gezichten in de zetel, niet begrijpend van waar die opeens kwamen.
Dan volgden ze als een kruimelspoor de blikjes en keken dwars door me heen, naar Tom.
Toms hand, die me daarnet van vallen had weerhouden, voelde nu als brandend verraad op mijn arm.
Bill voelde het als brandend verraad.

En toen keek hij me eindelijk, na al die uren van afwezigheid, weer recht aan.
Het volgende moment vloog ik over de heuvels van al mijn gevoelens, omhoog, omlaag, omhoog.

Reacties: