FanFic.nl

Het jaar van hoop [4-shot]

Winter

WinӢter de; m -s 1: vierde jaargetijde, nl. van 21 december tot 21 maart 2: winterweer vorst, sneeuw

Woensdagnamiddag 23 december 2009 - 13u12 - Heinrichsberger Straβe

Terwijl ik zenuwachtig met mijn benen sta te wiebelen wacht ik tot iemand de deur komt openen waaraan ik net heb aangebeld. Ik kan niet geloven dat ik hier nu sta, maar ik kon niet langer wachten. Na die avond had ik haar niet meer gezien. Niet dat daar zoveel tijd voor was, want na een week vertrokken we op een kleinschalige Europese tour. Dat wist ze. Nou, dat wil zeggen dat ik me herinner dat ik dat gezegd heb.
Na onze terugkomst was het enige wat ik wou haar terugzien. Gedurende de hele tour kreeg ik ons afscheid maar niet uit mijn hoofd. Haar lach, haar eeuwige kokosnootgeur (zelfs na uren in een rokerige tent), de manier waarop ze keek. Alles eigenlijk. Het was zover. Ik was verliefd. Tot groot jolijt van de jongens natuurlijk.
‘Kan ik je ergens mee helpen?’
Een ietwat oudere vrouw had de deur geopend en keek me nu afwachtend aan.
‘Um, ik geloof dat ik opzoek ben naar uw dochter.’
‘Mijn dochter?’
Ik knikte en hoopte gewoon maar dat ze de deur niet dichtsloeg voor mijn neus.
Ze lachte zachtjes, ‘Ik denk dat je verkeerd bent jongen. Het enige wat hier rondloopt is een luie echtgenoot en een bejaarde kater.’
Het enige wat uit mijn mond kwam was ‘Oh.’
‘Gaat het wel?’
‘Euh… Ja, tuurlijk. Sorry voor het storen.’
‘Nou, als je haar naam zegt kan ik misschien zeggen of ze hier ergens in de buurt woont.’
‘Dat is net het probleem. Ik ken haar naam niet.’
Ze kreeg een zachte glimlach om haar lippen. Maar het was een even groot raadsel voor haar, als dat het was voor mij.

‘Hoe bedoel je ze woont daar niet?’ Zijn stem schalt daar de gang, waarna hij opnieuw in mijn deurgat verschijnt. ‘Wat denk je van deze broek?’
‘Bill! Ben je doof of doe je gewoon idioot? Ik zeg net dat ze daar niet woont. Wat betekent dat er nu niets meer is wat me naar haar kan leiden.’
Zijn mond blijft even openhangen. Nadat hij over mijn uitbarsting heen is komt hij naast me zitten op bed. ‘Nou. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen.’
‘Die broek is aartslelijk trouwens.’ mompel is tussen mijn vingers door nadat ik met mijn ellebogen op mijn knieën steun en mijn hoofd radeloos in mijn handen leg.
‘Wat nou als ze gewoon niet wil dat je haar vindt?’ zegt hij stil, mijn opmerking negerend.
‘Waarom heeft ze me dan gekust Bill?’
‘Je bent Tom Kaulitz?’
‘Aan jou heb ik niets, zeker niet als je kleren past. Mijn kamer uit gast.’
Hij mompelt het één en ander maar gehoorzaamd.

Zaterdag 9 januari 2010 - 01u02 - Blue Moon

Een nieuw nummer start en ik laat voor de zoveelste keer mijn ogen over de dansvloer, bar en rustruimte glijden. Nog steeds geen teken van het meisje waar ik al maanden op wacht. Haar vriendinnen lopen hier nog regelmatig rond, maar op één of andere manier durf ik niet naar hen toestappen.
En elke keer als ik Blondie achter de toog zie staan moet ik denken aan maar ze zei over haar, ‘Weet je waarom ze achter de toog staat?’ Ik had mijn hoofd geschud en ongevraagd van haar nieuwe cocktail gedronken. Ze gleed van haar barkruk, steunde met haar handen op mijn bovenbenen om zich zo wat omhoog te duwen en bracht haar lippen voor de zoveelste keer naar mijn oor. ‘Seks.’ Ik had mijn hoofd wat naar achter gebracht zodat ik haar vragend kon aankijken. Alsof haar antwoord het meest logische ooit was haalde ze haar schouders op en trok me, met haar hand op mijn achterhoofd, terug dichter naar haar lippen toe. En ik moet eerlijk zijn, ik maakte gebruik van het moment om mijn handen op haar heupen te leggen zodat ik niet van de kruk schoof. ‘Heb je al eens gezien hoe vaak iemand een nummer over de bar schuift samen met zijn drankbonnetje?’ Ik fluisterde een stille nee in haar oor en bracht mijn lippen naar wang. Haar hand schoof van mijn achterhoofd naar mijn hals. ‘Je zou het nochtans moeten zien. Nadat je je eigen vriend er naartoe hebt gestuurd.’ Tevreden met deze conversatie liet ze me los en ging terug op haar eigen plaats zitten. Geen idee hoe ze het deed, maar ze zag werkelijk alles.
Nu ik er over nadenk, ze heeft me helemaal niet onder tafel gedronken. Een kleine glimlach die ik niet langer kan tegenhouden verschijnt op mijn gezicht. De hele avond heeft ze cocktails gedronken zonder alcohol.
‘Diep in gedachten zo te zien.’ Een koud hand raakt mijn onderarm aan en een nieuwsgierig paar ogen neemt mijn reactie op.

Zondag 30 januari 2010 - 11u31 - Keuken

‘Slaapt Aline nog?’
Ik knik terwijl ik geeuw en steel een boterham uit zijn handen. Hij probeert hem terug te nemen alvorens ik hem in mijn mond wil stoppen, ondanks dat hij bijna van zijn stoel valt.
‘Mamaa-aa!’
Bijna meteen nadat hij heeft geroepen staat ze in de keuken. Ik zie aan haar gezicht dat ze meteen snapt wat er net gebeurt is en rolt met haar ogen terwijl ze de wasmand op de tafel zet.
‘Voor één keer in jullie leven, ontbijt eens normaal. En Tom jongen, zeg alsjeblieft dat Aline haar eigen onderbroeken wast.’
Met die laatste woorden smijt ze enkele strings mijn richting uit.
‘Wat je een onderboek noemt.’ mompelt Bill stil.
‘Zwijgen Billie, je bent gewoon jaloers.’
Hij begint te lachen en verslikt zich zo half in zijn boterham. Mama slaat zachtjes op zijn rug en wacht nog steeds op mijn antwoord.
‘Oké, is goed. Ik geef het wel door.’ zeg ik snel met een zucht.
‘Ik wil niet moeilijk doen oké, maar ik ga niet doen alsof ik graag heb dat ze hier zo vaak is.’
Deze discussie hebben wel al miljoenen keren gehad. En altijd komt het op hetzelfde neer. Mam was in de wolken toen ik haar vertelde over de avond in oktober en ze was even verdrietig toen ik haar vertelde dat ik haar niet meer vond. Maar de dag dat ik met Aline thuiskwam… Dat was iets wat ik nooit had kunnen voorspellen. Luister, mijn moeder is geen moeilijk mens, maar Aline is blijkbaar iets waarvoor ze graag een uitzondering maakt. Ik geef toe dat ze niet echt vriendinmateriaal is, maar ze houdt me bezig en dat is wat ik nodig heb om mijn gedachten te verzetten.
Zonder er verder op in te gaan loop ik terug naar boven en ga mijn kamer binnen. Het donsdeken ligt halverwege haar rug, haar handen onder haar wang gevouwen en haar gezicht verborgen onder haar bruine lokken. Het kan stom zijn, maar soms lijkt het of er iemand anders ligt. Soms wóu ik dat er iemand anders lag.
Ik smijt haar ondergoed bij haar tas in de hoek en kruip onder de lakens tegen haar aan. Ze giechelt zachtjes in haar handpalm, duwt haar haren naar achter en gaat opzoek naar mijn lippen. Voorzichtig trekt ik haar tegen mij aan en laat mijn handen over haar naakte rug glijden. Een kleine rilling loopt over haar rug en ze klemt me met haar benen tegen haar aan.
‘Wat is het plan voor vandaag? Shoppen?’
Ik schud mijn hoofd tegen haar wang terwijl ik een zucht onderdruk. Dat is het enige wat we eigenlijk samen doen. Nou ja, buiten dit dan als je begrijpt wat ik bedoel.
‘Waarom niet?’ ze trekt een pruillipje en duwt haar neus tegen mijn voorhoofd. Haar borsten schuiven betekenisvol over mijn borstkas en ik snap meteen dat ze me gaat overtuigen met seks.
‘Geld is op.’
Ze begint luidop te lachen en laat zich van me afglijden. Bijna lijkt ze er op, maar de lach is net iets te geforceerd. Ze neemt mijn hand, trekt mijn arm om haar schouders en legt haar lippen terug tegen mijn wang, ‘Grapjas.’ Ze geeft me een kus en springt recht om naar de badkamer te gaan. ‘Hé, wat doen deze hier?’ Ze wijst naar haar ondergoed.
‘Mam heeft ze gewassen, maar het was de laatste keer.’
Ze rolt met haar ogen, ‘Doet Bill weer moeilijk?’
Nog zo’n struikelblok. Zij en Bill zijn als hond en kat. Elke keer ze kan gooit ze hem een vieze blik toe of geeft hem een onnodige opmerking. En Bill zou Bill niet zijn als hij vrolijk meedoet. Ja, ik kan met zekerheid zeggen dat iedereen haar liever ziet vertrekken.

Dinsdag 2 maart 2010 - 16u03 - Woonkamer

‘Schat, toe nou.’
We zitten samen in de zetel. Ik, koppig en met mijn armen gekruist naar de televisie starend. Zij, smekend op haar knieën naast mij met haar handen op mijn borstkas en wang.
‘Kijk naar me als ik je iets wil zeggen.’ fluistert ze in mijn oor.
‘Wel, ik heb even geen zin om op je gezicht te zitten kijken.’
Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe haar mond een paar centimeter open zakt en ze me geschrokken aankijkt. Zonder nog iets te zeggen duw ik me recht uit de zetel en zet koers naar mijn kamer. Bill en mam zitten in de keuken en kijken me vragend aan als ik richting de trap ga.
‘Dit was de laatste keer. Je doet er goed aan Tom.’ is het enige wat ik kan denken. Ik doe er inderdaad goed aan, het is genoeg geweest. Twee maanden is misschien niet veel, maar het is ondertussen genoeg bewezen dat dit niet is wat ik wil.
Ik stamp mijn deur open, grijp haar blauwe tas van de grond en gooi ze op mijn bed. Terwijl ik mijn hele kamer doorga gooi ik regelmatig wat kledingstukken op mijn bed. Uit de badkamer haal ik nog een bus shampoo, een kam en enkele make-upspullen. Samen met de kleren prop ik alles in haar tas en smijt de oorbellen die op mijn nachtkastje liggen erachteraan. Als ik me omdraai staat ze in het deurgat te kijken hoe ik elk deeltje van haar uit mijn leven duw. Met een gestrekte arm, zodat ik zover mogelijk van haar kan blijven staan, geef ik haar de tas aan. Verbouwereerd neemt ze ze aan, zonder een woord te zeggen. Ze zet een stap opzij, maar zodra ik door het deurgat wilt stappen grijpt ze mijn arm.
‘Tommie, toe nou!’
‘Nee Aline.’ Ruw trek ik mijn arm uit haar greep en probeer de woede die opborrelt onder controle te houden. ‘Ik heb mijn best gedaan oké, maar dit heb je helemaal aan jezelf te danken. Mijn huis uit.’
Na nog even te staren vertrekt ze met hangende schouders naar beneden. Ik hoor niemand iets zeggen wanneer ze de deur naar de hal opent, haar schoenen aandoet en de deur achter zich dichttrekt.

‘Wil je erover praten?’
Zijn hand ligt op mijn schouder. Ik neem nog een trek van mijn zoveelste sigaret en haal mijn schouders op, ‘Er valt niet veel te zeggen Bill.’
‘Ga je me vertellen wat er gebeurt is?’
‘Alles zal wel opklaren als we naar Amerika vertrekken, je zal wel zien.’
‘Tom?’
‘Ze heeft me Siebe geneukt.’
‘Met Siebe?’ komt er geschokt uit zijn mond. ‘Wanneer?’
‘Vorige week, Gustav is het komen vertellen. Maar ik wist het al.’ ik mik de peuk over de haag en haal meteen een nieuwe uit het pakje.
‘Wat bedoel je je wist het al?’
Onbedoeld komt er een zachte lach uit mijn mond. ‘Zuigplek. Ze was er zelfs van overtuigd dat ze van mij was.’
‘Ik weet niet-‘
‘Kan je dat nu geloven?’ Ik klop met mijn vuist op tafel en zie hem geschrokken omhoog kijken. ‘Ik doe mijn best voor haar, gedraag me en geef haar alles wat ze wilt. En dan bedriegt ze me met de eerste gast waar ze met haar poten aan kan zitten.’
‘Mag ik eerlijk zijn?’
‘Ik weet dat jij en mam blij zijn dat ze weg is,’ ik kijk naar zijn neergeslagen ogen. ‘en ik weet maar al te goed dat ze hier was voor mijn geld Bill, ik maak me geen illusies.’
‘Zeg alsjeblieft dat je weer opzoek gaat.’

Reacties: