FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 10

Traag en loom opende Gitte haar ogen. Ze lag een beetje onderuit gezakt, leunend op Nicks borstkas. Zou ze zo in slaap gevallen zijn? De televisie stond uit. Waarschijnlijk had Julies mama die stilletjes uit gezet, voor ze naar haar werk vertrok.
“Je bent wakker, eindelijk!”� fluisterde Nick tegen haar oor. Meteen klaarwakker rechtte ze zich weer wat, tot ze ongeveer op zijn schouder lag.
“Ook een goeiemorgen.”� glimlachte ze en ze nestelde zich aan tegen zijn heerlijk warme lichaam. Hij drukte een kusje op haar hoofd.
“Ik zei toch dat ik hier gewend aan kon raken...”� mompelde hij.
“Uh-uh...”� bracht Gitte uit. Ze wou dit gelukzalige moment niet verpesten door betekenisloze woorden. Ze sloot nog even haar ogen, en verkeerde in een toestand tussen slapen en wakker zijn, toen er plots loeihard een gsm rinkelde.
“Dat is de mijne.”� mompelde Nick. Ze voelde hem kronkelen onder zich, tot hij uiteindelijk zijn telefoon uit zijn broekzak kon halen. Stilletjes sprak hij in de hoorn, om de rest niet wakker te maken. Ze zag hem een gezicht trekken en fronsen. Hij ging rechtop zitten, waardoor Gitte op de bank viel. Daar grinnikte hij even om, tot hij weer serieus werd.
Gitte zette zich ook rechter. Ze zou toch niet meer kunnen slapen. Natalie lag iets verderop in de zetel met haar voeten op de salontafel. Ze had een dikke jogging aan, met haar hoofd diep weggedoken in de pull. Julie en Joe lagen ook naast elkaar. Ze had haar hoofd een beetje opzij gebogen, maar het lag niet op zijn schouder. Gitte glimlachte toen ze hen zag. Ze zouden goed bij elkaar passen, als ze een beetje moeite deden. Misschien moest ze het lot een handje helpen. Alhoewel... Het leek erop dat het lot het zonder haar ook wel afkon.
Nick klapte zijn gsm toe.
“Wat scheelt er?”� vroeg Gitte.
“Dat was Kevin. Hij is voldoende hersteld. Als we nu vertrekken, halen we misschien ons optreden van vanavond nog.”� zei hij en hij keek haar aan om haar reactie te peilen. Ze lette erop dat haar gezicht redelijk neutraal bleef. Misschien moest hij wel niets meer van haar hebben, als hij zag dat ze het er nu al moeilijk mee had dat hij vertrok.
“Nu, als in... nu?”� vroeg ze, en ze slikte moeizaam. Hij knikte en aaide haar handpalm.
“We mogen niet klagen. Denk aan die extra dagen die we hebben gekregen. Denk aan hoe gelukkig je was. Althans, ik weet dat ik gelukkig was.”� zei hij.
“Ik ook. Heel erg.”� fluisterde Gitte en ze kroop dichter naar hem toe om hem te kussen. Ze dacht er niet eens aan dat het ochtend was en ze haar tanden nog niet had gepoetst; ze wilde gewoon nog heel even zo dicht mogelijk bij hem zijn.
Na wat amper een seconde leek, stond hij op en raapte wat spullen bij elkaar. Hij tikte ook Joe aan.
“Hé, wat? Marsmannetjes?”� vroeg hij slaapdronken.
“Word wakker, Joe!”� siste Nick. “Kevin heeft gebeld. De tourbus komt ons oppikken. Hij is weer beter.”�
Joe wreef in zijn ogen en kwam moeizaam overeind.
“Moeten we nu vertrekken?”� knorde hij. “Hoe laat is het? Drie uur 's nachts?”�
“Tien uur, idioot. En sta op, we moeten nog repeteren voor vanavond.”�
Joe stond recht, greep zijn jasje van de sofa en streek zijn t-shirt glad, aangezien hij hem als pyjama had gebruikt.
Nick nam zijn autosleutels van een kastje, en maakte al aanstalten om te vertrekken, toen Gitte Joe nog een laatste blik op Julie zag werpen. Die lag in een bolletje opgerold, met haar hoofd op de armleuning van de sofa. Het zou een grote teleurstelling zijn straks, als bleek dat dat Joe's sterke, gespierde schouder niet was.
“Wil je... Wil je haar bedanken dat we mochten blijven en zeggen dat ik het echt ontzettend gezellig vond? En dat ik haar nog iets zal laten weten, hoe dan ook.”�
Hij keek haar smekend aan.
“Ja, natuurlijk.”� antwoordde Gitte verstrooid, en ze keek zelf nog eens naar Nick. Die zette een stap dichterbij, drukte haar tegen zich aan en gaf haar een korte, passionele zoen. Ze kreeg het gevoel dat haar voeten tien centimeter boven de grond zweefden.
“Ik bel je.”� fluisterde hij en hij streelde het kuiltje in haar wang. Gitte knikte, en probeerde om cool te blijven, toen hij de voordeur opende. Hij stapte in zijn auto, met Joe naast zich, en pas toen hij wegreed, en ze gevoelloze armen kreeg van het zwaaien, liet ze haar koele gelaatsuitdrukking varen. In plaats daarvan betrok haar gezicht en scholen er kleine, natte parels in haar ooghoeken, die verrieden dat ze dit veel erger vond dan ze wilde toegeven.

Een paar uur later stond er terug in het immense gebouw, waar het grootste deel van de opnames van de film waren opgenomen. Voor de gelegenheid had ze Natalie en Julie meegenomen. Ze was immers nog bij Julie thuis geweest, toen Jacob haar gebeld had met de boodschap dat ze niet mocht vergeten naar de studio te komen. Het beloofde een drukke dag te worden. Ze had twee interviews, een fotoshoot en ze kreeg de eerste informatie over de dvd van de film.
Deze dag stond al lang ingepland in haar agenda, en net daarom was ze geneigd om hem te vergeten. Het was maar goed dat Jacob eraan gedacht had om haar te bellen. Ze had al een interview achter de rug met een bepaalde krant, samen met Jacob en Anneleen. Ze moesten ook poseren voor een foto. Jacob stond voorover gebogen met een grote grijns en open gesperde ogen, terwijl Gitte en Anneleen op zijn rug leunden. Het was echt een leuke foto geworden, dat moest ze toegeven.
Nu had ze even pauze, en daarna had ze een interview en fotoshoot met het grootste blad voor jongeren in België, 'Joepie'.
“Herhaal zijn exacte woorden nog eens.”� zei Julie voor de zevende keer die dag.
“Heb ik je dat niet al verteld?”� zuchtte Gitte en ze opende een blik cola light.
“Zei hij echt dat hij me iets zou laten weten?”� vroeg ze opgewekt. Dat was natuurlijk een retorische vraag, aangezien Gitte er al zes keer op had geantwoord.
“En hij vond het gezellig.”� hielp Natalie haar.
“Klapje voor Julie!”� grijnsde die, en ze klapte in haar handen.
Jacob sloeg zijn ogen ten hemel en mompelde: “Meisjes...”�
“Alsof je zonder ons zou kunnen.”� snoof Anneleen en ze gaf hem een schop.
“Dat is waar. Zeker niet zonder deze meisjes!”� zei hij en hij sloeg zijn armen om Anneleen en Gitte heen.
“Slijmbal!”� mompelde Gitte grijnzend. Anneleen zei niets en genoot van de omhelzing, terwijl Gitte zich los wurmde.
“En de tijdschriften maar schrijven dat ik kans maakte bij je.”� pruilde Jacob.
“Bij Gitte? Die heeft het toch te druk met Nick?”� grijnsde Natalie.
“Ik heb het met niemand te druk.”� weerlegde Gitte dat. Ze wilde niet dat mensen dachten dat ze nu alleen nog maar aandacht had voor Nick en volledig afhankelijk van hem was. Ze was nog steeds dezelfde Gitte, alleen misschien een iets gelukkigere Gitte.
“Oh, ja, hoe zit dat nu met Nick?”� vroeg Jacob geïnteresseerd.
“Goed, we zijn nu zo'n beetje een koppel.”� zei Gitte.
“Wat ze bedoelt is dat hij dus een heel erg romantische move heeft gemaakt en-”� begon Julie te vertellen. Dit kon nog wel even duren.
“Gitte, Anneleen en Jacob, komen jullie naar de cafetaria voor het tweede interview?”� gebood een stem hen vanuit een andere kamer. Julie werd de mond gesnoerd.
“Aan het werk!”� zei Anneleen enthousiast, en ze trok Gitte en Jacob recht.
“Werken noemen ze dat!”� snoof Natalie.
“Ja, onze keel wordt altijd heel droog van interviews geven. Zelfs ik vind het vermoeiend om heel de tijd over mezelf te praten, al begrijp ik wel dat dat nu eenmaal een interessant onderwerp is. Het is echt niet allemaal rock 'n roll, hoor.”� knipoogde Jacob. Natalie stak haar tong uit. Anneleen trok Gitte mee naar de cafetaria.
“Hé, kan het een beetje voorzichtiger?!”� riep die knorrig. “Ik heb een ernstig slaaptekort.”�
“En ze mist haar lief!”� pestte Jacob haar. Natuurlijk was dat waar, maar als anderen het zeiden, klonk het zo zwak. Ze smeet een tijdschrift naar zijn kop.
“En nu naar de cafetaria!”� zei ze, voor Jacob iets zwaarder vond om naar haar hoofd te gooien.

Vijf minuten later zat ze in de cafetaria. Toen ze de film hadden gedraaid, had ze hier praktisch elke dag gegeten. Het uitgebreide menu veranderde wekelijks, en elke keer was het echt heerlijk. Geen idee waar ze de kok hadden gevonden, maar hij kende zijn vak even goed als een drie sterren-chef.
“Wat vindt je het leukst aan beroemd zijn?”� vroeg een redactrice. Ze hadden alle drie een cola voor zich staan. De redactrice had ook een blocnote vast en glimlachte vrolijk.
“Goh, ik ervaar dat niet echt als beroemd zijn. Ik vind het gewoon geweldig dat ik kan doen wat ik graag doe, en er nog voor betaald word ook. Weet je, ik speel al toneel vanaf mijn zesde. Ik doe het gewoon ontzettend graag en nu kan ik het nog meer doen, en dat op zich vind ik al fantastisch.”� antwoordde Gitte.
“Het gratis eten.”� grijnsde Jacob.
“De geweldige momenten die ik op de set beleef en de ervaring die ik opdoe, absoluut.”� zei Anneleen resoluut.
“En het minst leuke?”� vroeg de journaliste.
“Dat is een moeilijke...”� twijfelde Jacob. “Daar denk ik niet graag aan. Ik vind mijn leven nu echt perfect, en het is er niet veel gegeven, dus ik wil niet ondankbaar overkomen. Er staan honderden jongens klaar die onmiddellijk mijn plaats kunnen innemen, ze zullen het me niet in dank afnemen als ik hier zit te vitten over stomme puntjes, die zij er maar al te graag bij zouden nemen.”�
“Daar sluit ik me bij aan.”� zei Gitte. “Maar als ik dan toch iets moet kiezen, kies ik voor de vermoeidheid. Vooral toen ik acteren, zingen en dansen moest combineren, was het even zwaar. Maar wel positief zwaar.”�
“Het vroeg opstaan is ook echt moordend, maar eenmaal hier aangekomen, lijkt het alsof mijn brein automatisch een knop omdraait en ik vol energie zit.”� voegde Anneleen eraan toe.
“Het gerucht ging dat jij, Gitte, iets had met je tegenspeler, Jacob. Klopt dat?”� was de volgende vraag. Gitte wilde een antwoord geven, maar voor ze iets kon zeggen, onderbrak Anneleen haar: “Komaan, zeg, het is toch niet omdat je nauw samenwerkt en goede vrienden bent, dat je een koppel bent?!”�
Haar stem klonk heftig en boos. Gitte keek haar geschrokken aan. Jacob ving haar kleine uitbarsting op door te zeggen: “We zijn op korte tijd natuurlijk heel erg naar elkaar toe gegroeid, en dat is ook nodig als je een film wilt opnemen. Je moet je gewoon op je gemak voelen bij elkaar, zeker omdat we ook heel dicht bij elkaar moesten komen om de dans onder de knie te krijgen. We hadden ook al meteen een goede band op onze auditie, maar er hing geen chemie in de lucht of zo. We zijn goede vrienden, meer moet je er echt niet achter zoeken.”�
“Volgende roddel dan maar.”� ging de redactrice verder.
“Onze fotograaf kon enkele beelden van jou, Gitte, op foto vastleggen met niemand minder dan Nick Jonas. Is er iets gaande tussen jullie?”�
Gitte aarzelde even. Wat moest ze nu doen? Liegen, de waarheid afzwakken of ze helemaal vertellen? Nick had gezegd dat hij er niets op tegen had, en het zou nogal belachelijk zijn de feiten te negeren als de beelden voor zich spraken.
“Er is... iets tussen ons, ja. We voelen ons goed bij elkaar, maar het is allemaal nog heel pril, en ik wil niks verpesten door alles breed uit te smeren in de pers. Beloof jullie lezers vooral niet dat we volgende week een dubbel-interview geven of zo, want dat zit er niet aan te komen.”� lichtte Gitte kort toe. Ze had alles gezegd wat er toe deed, en toch ook niet te veel. Ze was niet van plan om elk detail te verklappen. Haar privéleven ging alleen haar aan. Ze wilde ook niet geheimzinnig doen, want dat had meestal het omgekeerde effect, maar wat kon het iemand schelen wanneer Nick haar had gebeld en wat hij dan gezegd had?
“Oké, dat begrijp ik... Tot slot nog een luchtige, snelle vraag, voor we een paar foto's nemen.”� zei de journaliste. “Wat is jullie favoriete ijssmaak?”�
“Tiramisu!”� riep Jacob.
“Cookie.”� zei Anneleen.
“Kauwgum. Of smurf.”� lachte Gitte.
“Smurf?”� herhaalde Jacob verbaasd. “Dat bestaat niet, rare.”�
“Jawel, het is bosbes, volgens mij, maar iedereen noemt het smurfenijs. Het is echt lekker!”�
“Oké, hartelijk dank voor het interview. In jullie kleedkamer liggen verschillende outfits, met een nummer aan. Je begint met nummer één, en komt dan naar zaal 32. Daar zal de fotoshoot plaatsvinden.”� legde de redactrice uit. Gitte glimlachte, om aan te tonen dat ze het begrepen had, en haastte zich onderweg naar haar kleedkamer, die ze deelde met Anneleen, net als vroeger.
Daar wachtten voor elk van hen drie verschillende outfits hen op. Nieuwsgierig speurde Gitte naar de outfit met nummer één. Dat was een zwarte, strapless jurk, die tot iets boven de knie reikte. Rond de middel had het een lichtroze lint. Snel kleedde ze zich om, terwijl ze keek naar wat voor kleren Anneleen gekregen had. Die had zich in een zwart-wit gestreepte tuniek gehesen, met daaronder een leren glanslegging en een zwart hoedje op haar hoofd. Het thema was dus duidelijk stoere rock 'n roll. Gitte kreeg ook een strakke paardenstaart aangemeten en Anneleen zo'n 'coupe ontploft', zoals je ze vaak in magazines zag staan.
Eenmaal voor de camera kregen ze ook Jacob in het oog. Die had een donkergrijze jeansbroek aan, met zo'n opzichtige riem, een wit t-shirt en een leren vest. Niet dat de riem enig nut had, aangezien zijn broek tot halverwege zijn knieën hing. Hij had ook een zwarte zonnebril van Dolce&Gabbana aan.
“Je weet toch dat er op Facebook een groep bestaat met de naam 'Wij lachen met fashionboykes'?”� proestte Anneleen het uit.
“Haha, heel grappig, mevrouw Poedel.”� lachte Jacob, doelend op Anneleens haar. Voor de foto moesten ze arm in arm en breed lachend rondlopen. Jacob moest wijzen naar iets, terwijl Anneleen en Gitte geïnteresseerd toekeken. Afzonderlijk moest Gitte nog doen alsof ze luchtgitaar speelde, deed Anneleen een wilde sprong en kreeg Jacob een echte gitaar toegewezen. Hij kon het niet laten om er echt wat op te tokkelen, en het klonk niet slecht. Hij had zichzelf de basis aangeleerd, maar had niet meer zo veel tijd gehad om te oefenen, zei hij.
Daarna werd het thema iets kleurrijker. Gitte kreeg een jeansshortje en een strak, paars topje. Ze lag naast Anneleen, die een bloemetjesjurk droeg, en naast Jacob, met driekwart short en een open geknoopt hemd, op de grond. Een achtergrond zou later worden toegevoegd, zodat het leek alsof ze op het gras lagen.
Daarna kregen ze een outfit, die ze aandeden om uit te gaan. Zoals in het echte leven werd er bij die laatste iets meer aandacht besteed aan make-up en kapsel. Het was raar om het feestbeest uit te hangen zonder muziek, maar na een tijdje wende dat wel. Alles went na een tijdje.
Een uurtje later zat alles erop en plofte Gitte terug neer in de cafetaria, naast de rest.
“Nu zijn de sterren bekaf, zeker?”� pestte Julie hen met een betuttelende stem.
“Nee, niet echt, ik heb er energie van gekregen.”� glunderde Anneleen. Als er iemand voor het leven van een celebrity was weggelegd, was zij het wel. Ze was gefascineerd door fotoshoots, dure kleren, interviews en alle aandacht die erbij kwam kijken. Toch was ze ook nuchter en subtiel genoeg om niet de nieuwe Lady Gaga te worden. Bovenal was ze ook nog eens immens getalenteerd, iets wat ze misschien wel met bovenstaande gemeen had.
“Hoe laat is het eigenlijk?”� vroeg Jacob, en hij opende nog een flesje cola.
“Te vroeg om al aan je vijfde fles van dat suikerige spul te zitten.”� zei Natalie afkeurend. Haar mama was dokter, haar papa tandarts; die bezorgdheid zat in haar genen.
“Half vijf.”� antwoordde Anneleen, met een blik op haar gsm.
“Ik ben echt zo benieuwd om de dvd-hoes te zien.”� glimlachte Gitte. Enkele weken geleden hadden ze daar ook een fotoshoot voor georganiseerd, maar het was nog niet bekend welke foto ze zouden gebruiken.
“Jij niet alleen. Ik kan niet geloven dat die dvd gewoon in alle winkels gaat liggen. Met mijn kop erop.”� zei Jacob ongelovig.
“Dat is nog niets, ik kan niet geloven dat posters met jouw kop erop meisjeskamers gaan ontsieren.”� grijnsde Gitte.
“Hé, sluit de jongenskamers niet uit, wil je? Ik ga ook heel populair worden bij homo's. Zal ik ook een poster opsturen naar die... euh, drie zingende homo's? Die broertjes, weet je wel?”�
“Eikel.”� schold Gitte, maar ze wist dat Jacob het niet slecht bedoelde. Als Leandro zoiets zou zeggen, zou ze het veel erger vinden.
Plots kwam er een groot gevolg de cafetaria binnen. Ze herkende de producer, een paar mensen die ze kende van ziens en een boel winkelverantwoordelijken, die badges van Free Record Shop, Mediamarkt enzovoort droegen. Ze gingen aan een kant van de langere tafels zitten en wenkten Anneleen, Jacob en Gitte. Die gingen op drie lege stoelen zitten.
“Goed, het is de bedoeling dat de release plaats vindt binnen vier weken, dat is op negentien december. Zo zijn we de commerciële drukte van Kerstmis voor. Als promotiestunt is het de bedoeling dat jullie de dans uit de film dansen, een nieuwe op de titelsong en een groepschoreografie. Het spreekt natuurlijk voor zich dat jullie de tekst ook inzingen. Vanaf nu hebben jullie dus twee weken de tijd om te repeteren.
Het weekend van vijf en zes december, en de woensdag en het weekend daarop treden jullie op in Antwerpen, Oost-Vlaanderen, West-Vlaanderen, Vlaams-Brabant en in Limburg. Daarna is er een handtekensessie en krijgen fans de gelegenheid even met jullie te praten en foto's te maken. Is dat in orde of vormt dat een probleem voor een van jullie?”� stak de producer meteen van wal. Gitte stond met haar mond vol tanden. Optreden? Dansen? Binnen twee weken?
“Geweldig, wanneer beginnen we?”� vroeg Anneleen enthousiast.
“Morgen, woensdag, vrijdag, heel het weekend, volgende woensdag en vrijdag wil ik dat jullie repeteren. Er is veel werk aan de winkel. Zaterdag vijf december is het op het Stadsplein van Antwerpen te doen, de volgende dag op de Grote Markt in Gent, woensdag aan zee, in Middelkerke, aan het casino. Het volgende weekend treden jullie op op de Grote Markt in Brussel en als laatste in Limburg. Ik hoop dat jullie je uiterste best doen en dat we van deze shows een succes kunnen maken. Ik heb gezien tot wat jullie in staat zijn, en ben ervan overtuigd dat jullie een succesformule kunnen worden.”� besloot hij.
“Dit wordt de gek!”� grijnsde Jacob. Gitte twijfelde nog wat tussen 'te gek' en 'totale afgang'. Ze had tijdens de TMF-awards wel aan zichzelf en een volle zaal bewezen dat ze dit kon, en dat ze het graag deed, maar waren twee weken niet wat te weinig om twee dansen aan te leren? Ze wilde dit serieus nemen en het perfect doen, voor ze op het podium klom en zomaar iets deed. Eenmaal ze iets geleerd had, kon ze het wel, maar het duurde echt lang voor ze alle dansmoves kon onthouden en ze snel genoeg na mekaar kon uitvoeren. Twee weken leek haar niet eens de moeite om eraan te beginnen.
“Ik weet al wat je denkt, Gitte, maar je kan dit wél.”� zei Jacob zachtjes. “Het wordt echt geweldig.”�
Ze glimlachte zwakjes. De producer, die zijn bemoedigende woorden niet gehoord had, ging onvermoeibaar verder: “Natuurlijk hebben we ook nog iets leuk voor jullie in petto. Zoals afgesproken hebben we al drie proef-dvd's mee. Kader ze in, hang ze op, geef ze een ereplaats in jullie dvd-rek, want ze zijn prachtig geworden.”�
Hij haalde drie dvd-hoezen uit zijn aktetas. Reikhalzend keek Gitte naar wat hij in zijn handen had, en ze zag dat ook Natalie en Julie nieuwsgierig toekeken. Plechtig overhandigde hij hen alle drie een exemplaar.
Goedkeurend liet Gitte haar blik over de dvd gaan. Ze hadden een mooie foto uitgekozen. Gitte en Jacob lagen in het gras met hun neuzen naar elkaar toe. Aan de zijlijn stond Anneleen, met verachting en jaloezie in haar ogen. Jasmien en Sean zagen er gelukkig uit, het gras was felgroen en de lucht hemelsblauw. Noa daarentegen - Anneleen dus - had er nog nooit zo angstaanjagend uit gezien. Ook aan haar kant straalde de zon, maar door subtiele details leek alles veel donkerder. Haar haar wapperde in de wind, haar ogen - die een bruin-zwarte gloed hadden gekregen - schoten vuur.
“Ik lijk echt een ontzettende bitch.”� zei Anneleen trots.
“De cover is echt leuk.”� lachte Gitte, en ze klikte het doosje open. Daar zat de dvd zelf in, met dezelfde foto erop.
“Geweldig, echt waar. Mijn hoofd staat op een dvd.”� verkondigde Jacob blij.
“Dat heb je al een paar keer laten vallen, ja.”� grijnsde Anneleen.
“Goed, jullie kunnen nu naar huis. Vanavond kunnen jullie nog een e-mail verwachten met alle details over de optredens. Ik wil dat jullie hier morgen om tien uur zijn, en bereid je maar voor op een dag vol bloed, zweet en tranen, want we zullen jullie niet snel laten gaan.”� zei de producer, en hij vervolgde meteen: “Goed, mensen, misschien kunnen we het nu eens hebben over de financiële kant van de zaak en enkele promo-acties in de winkels.”�
Dat was het teken dat Gitte, Jacob en Anneleen mochten vertrekken.
“Geef hier, geef hier!”� stuiterde Natalie en ze reikte naar de dvd. Trots overhandigde Gitte die en Natalie en Julie bogen zich erover heen.
“Mega!”� riep Julie uit. “Gitte staat op een dvd!”�
“Ik ben fier op je!”� grijnsde Natalie.
“En op ons?”� vroeg Jacob met een pruillip, met zijn arm rond Anneleen.
“Op jullie ook natuurlijk.”� knipoogde Natalie.
“Klapje voor Gitte, Jacob en Anneleen!”� zei Julie trots, en ze klapten allemaal in hun handen. Gitte bekeek de dvd nog eens aandachtig. Het was ongelooflijk dat zij dit gerealiseerd hadden. Dat ze er de kans toe hadden gekregen. Meer dan ooit was ze blij dat zij deze rol gekregen had, al die maanden geleden. Het had haar al zoveel mooie herinneringen opgeleverd, en het zou haar nog zoveel mooie dagen geven, daar was ze van overtuigd.

Reacties: