FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Popular

De pauze is eindelijk aangebroken en kan toch wel met een klein glimlachje de hoofdingang van het schoolgebouw uitlopen. Hoe ik deed toen Bill naast mij kwam zitten was echt een storm in een glas water, ik moet juist super tevreden zijn dat Bill naar mij is gekomen en ik niet naar hem. Want als ik mij niet vergis, was dat een doel die ik moest behalen. Bills aandacht krijgen. En dat is je gelukt, Chris! Mijn grijns wordt groter bij de minuut en plaats mijn pilotenbril met spiegelglas op mijn neus, om het toch wel een beetje te verbergen, straks word ik nog aangehouden voor mijn idioten blik in mijn ogen.
Het pleintje doorkruis ik. Een massa van leerlingen zitten en staan verspreidt. De rokers hangen om de boom en hebben hun eigen muziek op hun hardst. Er wordt hevig gepraat en sigaretjes uitgedeeld. Aanstekers gaan door de lucht, die weer netjes opgevangen worden door de vragende.
Ik kijk er weer van weg om tussen de kleine groepjes door te komen; de bellers, voetbalgenoten, studieclub, muziekanten met hun gitaren en zang, theaterclub, de doodgewoontjes en dan als laatste de populaire leerlingen, hier blijft mijn blik wat langer op hangen. De mooiste meiden zitten op een muurtje met hun gezichten gericht naar de zon; kletsen, bellen, roddelen, flirten en bitchen. De net zo knappe jongens hangen erbij. Iets minder gefocust op de zon, en meer bezig met de gespreksstof; de Kaulitz Party. Dit laat mij met grote ogen kijken [gelukkig dat mijn zonnebril ervoor hangt] en zelfs mijn looptempo minderen.
“Wie zorgt er eigenlijk voor de drank?”� hoor ik een onbekende stem vragen.
“Wij voor het meeste, maar we stellen het op prijs als jullie zelf ook wat meenemen, dus vertel het rond.”� En dit is een erg bekende stem. Bill staat in zijn dagelijks zwart, steekt er met kop en schouders bovenuit -en dat komt niet alleen door zijn lengte; zijn mooi, blanke huid en zwarte haren eisen al je aandacht. Vergeet niet zijn stralende en zeer gemeende [schater]lach, het heeft iets kinds, geeft je het gevoel om mee te grinniken terwijl je niet eens weet waarom er gelachen wordt, best debiel.
Een hand op mijn schouder laat mij helemaal stoppen met lopen, me zelfs verstijven.
“Sorry, liet ik je schrikken?”� Dat waren de precieze worden die Tom ook tegen mij zei toen ik op de gang stond en nog niet terug naar de les wilde. Blijkbaar ben ik een echte angsthaas.
Met een ruk kijk ik om en zie het opvallende haar van Andreas. Ik besef mij nu pas dat mij haar er eigenlijk wel op lijkt? Maar hier denk ik niet te lang over na en zeg: “Nee, ja, eigenlijk wel, ik had je niet achter mij verwacht.”� Mijn stotter laat ik overgaan in een normale, korte zin. He-he, we kunnen praten.
“Ja, dat hoor ik vaker -dat ik plots achter iemands rug sta,”� zegt hij vlug wanneer hij mijn wenkbrauw boven mijn zonnebril ziet uitsteken en lacht dan wat apart en gaat met zijn hand door zijn haar. “Goed, wat ga jij doen in je pauze? Behalve eten.”� Ik wilde net mijn mond open doen, maar hij was mij voor, en begin dan maar stom te grijnzen.
“Chille?”� Mijn verbazing over mezelf is groot. Waar kwam die plotse zelfzekerheid vandaan? Al zei ik maar één miezerig woordje, hoe ik het zei en hoe snel, dat is nieuw.
“Zekers,”� met een grote grijns grijpt hij mijn arm, “en dat doe je met mij en mijn vrienden.”� En nu wil ik heel hard gillen.
Met grote hartkloppingen begin ik een beetje tegendraads te handelen; mij moeilijk laten meesleuren naar zijn vrienden, the populair ones.
“Jongens, dit is Chris.”� Met een zwieper weet hij mij midden in het groepje te krijgen. De meisjes kijken met een snelle beweging weg van de zon en laten hun zonnebril zakken om met hun ogen mij te scannen. De jongens zijn gestopt met druk praten en scannen mij net zo goed. Ik kan alleen maar mijn ogen stijf dichtknijpen, toch niemand die het ziet.
“Hé.”� Een vriendelijke en zeer zachte stem laat mij toch maar weer kijken. Bill is naar voren gestapt en heeft zijn hand uitgestoken. Om zijn pols zit een zwartleren bandje en nog een metalen armbandje die uit allemaal schakelsloten bestaat.
Onhandig laat ik mijn hand in de zijne glijden. “Chris.”� Verdomme, stop met mompelen, Sukkel! Bill lijkt er geen last van te hebben en schudt aangenaam mijn hand, zijn lippen in een vooreeuwige glimlach.
“Dit is Simon.”� Hij wijst een net zo lange jongen aan als hemzelf, al maken Bills schoenen hem langer, en heeft een gelijke postuur; dun, dun, dun. Voor de rest heeft hij donkerbruin haar, wat voor zijn ogen hangt, die schudt hij met een beweging eruit om met zijn donkere ogen mij te groeten. “En dit is Sascha.”� De jongen die aangewezen wordt is wat gezet, maar vreemd genoeg staat het hem hartstikke goed en heeft hij een hoog knuffelgehalte, ik wil hem in ieder geval liever knuffelen dan de hand schudden. “Als laatste hebben we nog Maik en Ollie, de broers.”� Twee handen gaan de lucht in. Onwennig haal ik ook mijn hand de lucht in en bekijk de blonde hoofden. Maik heeft gemillimeterd haar en Ollie heeft een kleine kuif. Dat ze broers zijn is wel te zien.
“Worden wij niet voorgesteld?”� Andreas wordt nog net niet opzij gedauwd. De drie meiden die net nog aan het zonnen waren, staan nu naast mij met de handen in hun zij. “Wel zo beleeft.”� Een rilling kruipt over mijn ruggengraat, wat een vreselijke stem heeft zij.
“Stel je voor zou ik zeggen.”� Bill spreekt kalm en kijkt het meisje die zo vreselijk sprak recht aan. Ze kijkt met een verbeten lip terug, ik kan zelfs zien dat de handen in haar zij in vuisten veranderen. Verbazingwekkend zie ik haar gezicht veranderden van haat naar een grote glimlach. Iets te groot naar mijn mening.
“Tom!”� begroet ze op een vrolijke toon. “Ik miste je al.”� Nu veranderen mijn handen in vuisten.
“Ik was gewoon even drinken halen hoor, zo lang was ik nou ook weer niet weg.”� Toms stem is net zo rustig als die van Bill, alleen enkele traptrees lager. En dit heeft zo’n groter effect op mij, dat het niet meer gezond is. Ik sta hier als een standbeeld naast de meiden en die ene Simon, bekijk hem die zijn blikje openmaakt, daarna kijkt hij pas naar zijn standaard groepje. Gelijk merkt hij mij op. Tja, ik heb zijn standaard onstandaard gemaakt, niet dat dat een woord is.

Reacties: