FanFic.nl

Orphan. [IC]

Hoofdstuk 3.

Meneer Jones keek op van zijn werk en glimlachte wanneer hij me binnen zag komen. ‘Goedemorgen Samantha,’ groette hij vriendelijk. Ik knikte meneer Jones toe en ging op de stoel voor zijn bureau zitten. ‘Waarvoor had u me nodig, meneer?’ vroeg ik. Hij vouwde zijn handen en keek me daarna diep in de ogen. ‘Gretchen kwam vanmiddag hier,’ zei hij. Meer hoefde hij niet te zeggen, ik wist waar dit naartoe ging. Ik had het kunnen verwachten, ze is dan ook niet de betrouwbaarste bron, ook al probeert ze het nog zo hard. ‘Meneer, ik -’
‘Nee, laat mij eerst even Samantha,’ onderbrak hij me. Ik sloot mijn mond en keek de man afwachtend aan. ‘Ik begrijp wat er door je heen gaat, of ik probéér het te begrijpen. Vele andere leeftijdgenoten gaan nadenken over hun leven en afkomst. Vaak hebben ze het hier wel gezien, de plek waar ze zijn opgevoed... hun thuis. Hoe dan ook, hier heb ik alle begrip voor, al moet je begrijpen dat alles niet één, twee, drie kan gebeuren.’ Hij stopte even met praten, zodat ik zijn woorden even rustig in me op kon nemen. ‘Dat begrijp ik,’ antwoordde ik. Ik voelde hoe ik langzaam ongeduldig werd. ‘Ik heb hier iets wat je misschien wel bevalt,’ zei hij en reikte me een map aan. Langzaam nam ik de zware map van hem over. ‘Goed, ga maar terug naar je kamer en dan kun je hem inkijken. Rustig, in je eentje. Als je vragen hebt mag je hier terug komen,’ vertelde hij erbij. ‘Ik moet nog terug naar Engels, strafregels schrijven,’ zei ik spijtig, aangezien ik zeer nieuwsgierig was naar de inhoud van de map. Even zag ik een kleine glimlach op het vriendelijke, maar strenge gezicht van meneer Jones. ‘Ga maar naar je kamer, ik regel dit met mevrouw Heusink. Dag Samantha,’ zei hij met een glimlach en knikte me daarna toe. ‘Dank u wel, tot ziens,’ zei ik en verliet de kamer van meneer Jones.

Ik rende door de gangen, ook al wist ik dat dit eigenlijk niet was toegestaan. Het kon me niet schelen, ik kon niet wachten om de map in te kijken. Ik was nog nooit zo nieuwsgierig geweest.
Ik dacht er geen moment aan dat dit misschien wel kon uitdraaien tot een grote teleurstelling.

Eenmaal op mijn kamer - nou ja, de mijne, die van mij en vijf anderen - plofte ik op mijn bed neer, gelegen in de hoek van de slaapruimte, onder het grote raam wat ’s nachts altijd open stond. Zodra ik goed en wel zat maakt ik het dossier haastig open. De eerste bladzijde was een beschrijving van mijn naam, leeftijd, geboorteplaats en overige informatie. Er stond daar verder niks bijzonders tussen. Mijn leeftijd wist ik uiteraard al, en mijn geboorteplaats was ‘Magdeburg’, ook iets wat ik al jaren wist. Ik bladerde verder. Op de tweede bladzijde zaten opnieuw gegevens. Daarin stond kort omschreven waarom ik als wees hier was gekomen, maar over mijn broer werd geen woord genoemd. Weer bladerde ik verder, verder en verder, tot ik de laatste pagina bereikte. Mijn enthousiasme was inmiddels gedaald tot onder nul, maar toch verwachtte ik opnieuw veel te lezen op deze laatste pagina, die slechts tot de helft was beschreven, in tegenstelling tot alle andere bladzijden. Haastig schoten mijn ogen over de regels. Bij de laatste paar zinnen hield ik stop.

‘... tot ze een zekere leeftijd bereikt en ze graag in contact wil komen met overige familieleden, haar broer, Georg, als voorbeeld. Daarom hebben wij een nummer achtergelaten voor het geval dat. Ze moet weten dat wij haar graag uitnodigen om ons een keer op te zoeken en degelijke.
Voor verdere informatie, bel dan gerust naar -’

Tranen verschenen in mijn ogen. Hier had ik het nummer, gewoon voor mijn neus. Ik kon bellen.
Ik kon een afspraak maken en dan zag ik hem weer sinds jaren.
Georg heette hij. Georg.
Ik herhaalde de naam in mijn hoofd, en op de één of andere manier leek ik het te herkennen.
Het liefst wilde ik hem meteen bellen, hem opzoeken.
Maar natuurlijk hield iets me tegen. Al die vragen en onzekerheden die speelden.
Wat als hij me niet wilde zien? Ik durfde niet te bellen, zeker niet de eerste keer. Ik durfde de stap niet te nemen. Ik bedacht dat ik er eerst een nachtje over kon slapen. Zo kon ik rustig bedenken wat ik wilde. Misschien kon iemand anders eerst voor me bellen. Om informatie te vragen, of een afspraak. Maar ik wist niet of dat wel weer een goed idee was, ik wilde dit en ik moest het dan ook regelen.

Maar misschien woonde hij nu wel in een ander land, misschien sprak hij wel geen Duits. Ik bedacht me welke talen ik nog meer kende, afgezien van mijn moedertaal en Engels. Ik kon een beetje Frans. Maar als hij daadwerkelijk in Frankrijk zou wonen, wat me nogal sterk leek, zou ik er zeker tegenop zien om erheen te reizen. Ik had nog nooit een stap buiten mijn vertrouwelijke omgeving gezet, wat bestond uit; alles rondom het landhuis, inclusief het kleine winkelcentrum, wat zeer beperkte mogelijkheden bood en de supermarkt. Maar misschien wilde Gretchen wel met me mee. Ja, dat zou ik graag willen, iemand die met me mee wilde gaan.
Beneden hoorde ik de klok zes uur slaan, wat betekende dat het etenstijd was. Ik vroeg me af hoelang ik dit nog voor me kon houden, mij kenende zou ik alles al verteld hebben aan Gretchen eer we daadwerkelijk plaats hadden genomen. Figuurlijk bedoeld.

Reacties: