FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 22

Dorien POV
‘Hé, pizza!’ Elisa zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zet zich stevig af op Shins schouders en hijst zich door het luik naar boven.
‘Pizza?’ mompelt Tom. ‘Heeft ze haar hoofd gestoten?’ Niemand maakt aanstalten om Elisa te volgen, dus grijp ik River bij de voorkant van zijn shirt en sleur hem naar het begin van de rij.
‘Jullie mogen hier wortel staan schieten, ik ga kijken wat dat te betekenen had. Move it, Bill.’ Mister Mohawk sputtert verontwaardigd als ik hem een elleboog geef en hij tegen de modderige wand wordt geduwd.
‘Nieuwe broek! Nieuwe broek!’ piept hij en slaat met beide handen op de aardevegen, wat het alleen maar erger maakt. Kay rolt met haar ogen, kruipt voorbij Tom en knikt naar Dezh. De Dekkers hebben zo hun trucjes om hun vriendjes te behoeden voor hyperventilatie. Namelijk zo hard als ze kunnen hun armen erom heen slaan en knijpen tot ze kalmeren.
Ik spring op Rivers rug en duw mijn hielen in zijn ribben, ten teken dat ik klaar ben om op te stijgen. Zoekend naar houvast slaat River zijn hand uit naar waar hij denkt dat de wand van de tunnel zich bevindt, maar krijgt door ongelukkig toeval de boord van Toms broek te pakken. Karl Kani had zijn ontwerp duidelijk niet berekend op spoken zonder evenwichtsgevoel, want er klinkt een plof en een vloek, een inmiddels gekalmeerde Bill richt het lampje van zijn gsm in de richting van het geluid, en daar staat Tom met zijn broek op zijn enkels.
‘Sexy, hoor,’ giert Gustav en wijst naar de Power Rangers boxershort. De rest van het tunnelpubliek kan niet veel meer dan slap van het lachen in elkaar zakken.
‘Trek het je niet aan. Dat overkomt mij soms ook,’ mompelt Yasmine. Tom trekt de broek bijna tot aan zijn kin op.
‘Het was een cadeautje. En al mijn normaal ondergoed is in de was.’
‘Ja, natuurlijk schat,’ zegt Kol ernstig. Ik klim voor de tweede keer op mijn spookpaard, deze keer iets kalmer, en geef hem de tijd om netjes overeind te komen. Met beide handen grijp ik de rand van het luik en trek me op, zodat ik mijn voeten op Rivers schouders kan plaatsen. Even is het licht verblindend fel na de lange ondergrondse wandeling, dan klaart mijn zicht op en ik krijg een onvoorstelbare lachbui.
We zijn aanbeland in de pizzeria in de stad, Felipe’s, de zaak waar we zowat elke dag bestellen. Drie keukenhulpjes staan trillend weggedoken in de verste hoek, Elisa zit op het aanrecht met wiebelende benen stukjes rauwe paprika te eten en tegen zichzelf te neuriën.
‘Pas op!’ wijst ze plots. Ik kijk om en trek net op tijd mijn hoofd en vingers weer in het gat. Aan de andere kant van het luik staat een rood aangelopen, besnorde, furieuze Italiaan met een koksmuts op zijn hoofd, zwaaiend met een pan. Het zware gietijzeren wapen dreunt op de tegels net naast het luik. De klap weergalmt tot in de tunnel, wat wordt beantwoord door heel wat geschrokken gillen.
‘Wat in de naam van Mama Miracoli is hier gaande?’ brult de kok, pan nog in de aanslag. ‘De vloer gaat open, er komt een meid met dreadlocks uit gesprongen, mijn hulpjes schrikken zich kapot, mijn bezorgjongen slaat gillend op de vlucht… En blijkbaar is ze niet alleen!’
‘Felipe! Ho! Wij zijn het!’ Ik steek mijn handen in de lucht, hou mijn ogen strak op de pan gericht. Ik ben dan wel dood, ik heb geen behoefte aan een panvormige deuk in mijn achterhoofd.
‘Ik ken geen ‘wij’. Wie is ‘wij’?’ De pan gaat nog een stukje verder omhoog, klaar voor een tweede aanval.’
‘Je beste klanten! De Dekkers, remember? Wij bestellen elke week zowat vijftig pizza’s!’ Bij de naam Dekkers bevriest de pan halverwege de beweging. Felipe kijkt nog steeds nors.
‘Hoe kan ik dat weten? Jullie zijn hier in geen tijden meer binnen geweest, jullie laten altijd alles thuis bezorgen.’
‘Het is oké. Mogen we binnenkomen?’ vraag ik voorzichtig. Felipe knikt kort, blaft dan zijn hulpjes in het gelid met een paar korte Italiaanse bevelen. De jongens gaan weer aan het werk, één nerveus oog op het gat gericht.
‘En vanwaar die tunnel?’ vraagt Felipe als hij me met één arm uit het gat helpt. ‘Ik weet dat Antonio niet de snelste bezorger van de stad is, maar is dit niet een beetje overdreven?’
‘De tunnel was er al. Wij zijn er zo’n beetje per ongeluk in terecht gekomen.’
‘Misschien...’ Felipe strijkt nadenkend over zijn snor. ‘Tijdens de oorlog woonden er vrienden van mijn familie in jullie straat. Waarschijnlijk hebben zij die tunnel aangelegd, als smokkelweg of om ongezien te kunnen communiceren.’
‘Dat zou een hoop verklaren.’ Ik klop de aarde van mijn kleren, zet mijn liefste gezichtje op en vraag ‘Kunnen wij een paar pizza’s krijgen? We eten ze hier wel op.’
‘Goed, goed. Haal de rest van jullie gekke bende uit dat gat en zoek een tafeltje,’ bromt Felipe. Elisa springt van de toog, huppelt tot bij het gat en steekt haar handen uit.
‘De volgende!’ Felipe rolt met zijn ogen en de keukenjongens schuifelen nog wat verder bij ons vandaan als River, Dezh, Kay, Yas, Suki, Kol, Daan, Bill, Tom, Gustav, Shin en Johnny één na één in de keuken verschijnen.
‘En voeten vegen!’ brult Felipe ons nog na.

‘Lekker,’ zucht Bill.
‘Burp,’ boert Tom om zijn broertje bij te vallen. De tafel is bezaaid met kruimels en lege pizzadozen, de tegels onder onze voeten zijn één slijkbaan.
‘Een eigen tunnel tot bij Felipe’s. Handig,’ zegt Gustav en vist een vergeten olijf uit de doos van Kols pizza.
‘Vooral omdat hier overal kaas ligt!’ Suki de kaasdief. Felipe keerde ons een seconde zijn rug toe, en ze had twee handenvol kaas uit een bak in de keuken gestolen.
‘Oh, kijk!’ wijst Dezh. ‘De bezorger!’ Antonio duwt de deur van de pizzeria open, verstijft spontaan en laat zijn helm uit zijn handen vallen.
‘Hey, Antonio!’ zwaaien alle meisjes in koor. De arme jongen verschiet van kleur, raapt zijn helm op en spurt zo snel als hij kan naar de keuken.
‘Bezorgertjes pesten is leuk,’ zegt Kay peinzend.

Reacties: