FanFic.nl

Bite [Vamps]

Private place [35]

~Mitch~
We lopen buiten, de regen is zo goed als opgehouden. Het miezert nog wel een klein beetje, maar niet genoeg om er nat van te worden. Hooguit om er geïrriteerd van te worden, omdat het tussen de wimpers doorglipt en in de ogen prikt. Maar nu trotseer ik weer en wind met een echte engel aan mijn zijde, dus het deert me niet. Al voel ik wel water waar ik het liever niet zou voelen.
Ster stelde voor om naar haar appartement te gaan, toen de taverne ging sluiten. En aangezien ik nog lang geen genoeg van haar had, stemde ik toe. Nu lopen we dus over bospaadjes naar waar zij woont.
Een rustige straat, het asfalt aan beide kanten afgebakend door ouderwetse huisjes. Aan het einde maakt het verleden plaats voor nieuwbouw. Rechtlijnige, torenhoge appartementen met antennes op het dak en zonnepanelen tegen de wand.
Sleutels rinkelen tussen haar fijne vingers, ze sleept me door de eerste deur van rechts. Twee liften van blinkend metaal, beiden voorzien van een heel arrangement knopjes. Ster besluit de trap te nemen en me in snel tempo naar boven te krijgen door af en toe over haar schouder te kijken en te knipogen. Ik voel iets door mijn lichaam razen dat ik nog nooit eerder voelde. Iets vlinderzacht.
Het appartement dat haar toehoort, is klein maar gezellig. Jassen en schoenen liggen op een hoopje in de hal, samen met een bak vol paraplu’s en een klein kacheltje. Een familieportret hangt aan de muur tegenover de deur, drie stralende gezichten lachen me toe. Ik herken Ster aan de rechterkant, haar broer en moeder lijken niet bijster veel op elkaar. Ze delen alleen dezelfde ogen.
De woonkamer staat vol stoffen zetels, er is geen televisie te bespeuren. Wel een oude radio in de hoek, met een scheve toren van CD’s ernaast. Ik kijk naar de wankele toren en glimlach. Hij heeft wel wat weg van de Toren van Pisa.
Ik word in één van de zetels geduwd, Ster drapeert zich op mijn schoot en leunt tegen mijn borst. Een beetje onwennig probeer ik toch een beetje afstand te houden, terwijl mijn hart schreeuwt dat ze nog dichter moet komen. Ik kan bijna haar eigen hart voelen kloppen tegen mij aan. Het is vreemd. Ik heb nog nooit zó’n spontaan meisje gezien. Ik denk dat ik het wel leuk vind, maar het is ook overdonderend.
‘Weet je, ik vind jou heel aardig.’ zegt ze, haar adem glijdt over mijn gezicht en laat een spoor van kippenvel over mijn armen skiën. Ze kust me zacht op mijn lippen en staat dan recht, de lichte druk die ik net nog voelde, verdwijnt daarmee. Ik spreid mijn benen een beetje en schuif wat naar achter tot mijn rug tegen de leuning van de bank komt.
Ik hoor gerommel en vraag me af wat ze gaat doen. Dan hoor ik een doffe ‘Bonk!’ en schiet bijna een meter omhoog. Bij het neerdalen, stapt Ster de woonkamer weer in. Tussen haar arm en lichaam heeft ze een glazen kader geklemd. Ze komt weer half op mijn schoot zitten, en deze keer sla ik mijn armen om haar heupen om haar tegen me aan te drukken. Ze glimlacht even naar me, dan legt ze de kader op haar bovenbenen.
Een dertigtal mensen, zeker niet meer. Tien jongeren op de voorgrond, daarachter een groep volwassenen. Ster staat links onderin, met haar armen rond een meisje met lichtpaars haar.
‘Dit is mijn familie.’ fluistert Ster. Ze noemt namen, maar na drie personen gaat het me al veel te snel en laat ik alles maar aan me voorbij gaan. Het is niet zo dat - als ik ooit iets met haar begin - ik meteen heel haar familie zou moeten kennen.
Het is een vrij normale familie. Nonkels met grote grijnzen, vrouwen met een gezellige uitstraling. Kinderen die er nog heerlijk speels uitzien en duidelijk tegen hun zin in stil zitten. Ik herken Sters moeder en broer ook vaag erin, de foto zal toch wel zo’n drie jaar oud zijn.
‘Moet je iets drinken?’ vraagt ze. Ik kijk op van de foto en laat mijn armen zakken.
‘Graag. Doe maar plat water.’ Ze knikt even kort en legt de kader op mijn schoot. Ik volg met mijn ogen alle gezichten en probeer er gelijkenissen in te ontdekken. Aan de hand van die punten probeer ik te zeggen hoe de familiebanden nu precies zitten. Dat is nog niet zo makkelijk.
Drie mannen in de rechterhoek trekken mijn aandacht. Ze staan er een beetje van afgescheiden, met een ondefinieerbare blik in hun ogen. Ze dragen alle drie een zwart hemd, bij de middelste staan enkele knopjes open. Het is van hun gezicht af te lezen dat het broers zijn. Ze staan ook ongeveer op dezelfde manier.
Ster duwt een glas in mijn handen. Ik neem een korte slok en zet het dan op het kastje aan mijn linkerkant. Ze komt naast me zitten, leunt tegen mijn schouder en volgt mijn blik.
‘Oh, ja. Die zijn vreemd hé? Dat is achterfamilie. Ik vind ze heel aardig. Regelmatig ga ik bij ze slapen. Volgende week zelfs. Als je wilt, mag je mee.’ Ze kijkt me glunderend aan.
Normaal zou ik zeggen dat dit te snel gaat, maar bij haar lijkt me het juist heel normaal.
Ze haalt de foto uit mijn handen en legt dat naast haar op de grond. Dan draait ze zich weer naar mij en slaat haar armen om mijn nek. Ik verdrink in haar prachtige ogen en verlies me daarna helemaal in de kus. Haar tong streelt plagend mijn bovenlip, haar tanden bijten zachtjes in mijn onderlip. Een hijgende adem trommelt op haar mond, ik geloof dat het mijn ademhaling is.
Haar lichaam is warm en aangenaam als ze het tegen die van mij drukt. Ik streel met mijn handen over haar onderrug en geniet intens van dit moment, het eerste beetje liefde sinds tijden!

Reacties: