FanFic.nl

Eyecatcher

\45./

Door de zwart-witte lens van de bewakingscamera

Het rechthoekige vertrek is leeg. De verlichting brandt. Er is geen geluid, zelfs het gezoem van de camera ontbreekt. In de rechterbovenhoek van het beeld is een kleine koelkast, tegen de rechterrand zijn er nog net kleine keukenkastjes en twee afwasbakken te zien.
De uiterste linkerkant van het beeld is in beslag genomen door een U-vormige zetel, die zo te zien zo geschikt is dat de deur net openkan maar er toch een afgesloten ruimte gecreëerd is.
De deur gaat onverwacht open, twee mannen komen binnen. Zonder rondkijken gaan ze in de zetel zitten en zakken onderuit. Alleen de hoofden van de mannen zijn nog te zien: kort lichtkleurig haar en lang donkerder van de andere man. Ze lijken vermoeid maar praten toch geanimeerd. Onhoorbaar.
Ze kijken op als de deur zich weer opent. Een derde man komt binnen, met een stoet meisjes achter zich aan. Hij draagt wijde kleren en glimlacht breed. Zijn lippen bewegen, maar het eerste meisje negeert hem en gaat bij de andere mannen in de zetel zitten. Ze heeft lang donker haar, dat in een paardenstaart is opgestoken.
De andere meisjes blijven onwennig in de deuropening drentelen, hun blikken schieten door het vertrek. Ze kijken meerdere keren onbewust in de camera, tot het eerste meisje hen naar het midden van het vertrek sleept en ze één voor één met hun rug naar de lens komen te staan.
Het meisje dat zich het meest vertrouwd toont tegenover de mannen werpt haar handen omhoog als de zetel wankelt, en ze gaan uiteindelijk allemaal zitten.
Datzelfde meisje en de man in de wijde kleren lopen naar de koelkast, terwijl de personen in de zetel eruit zien alsof ze plezier hebben.
Ze praten al hurkend, terwijl de man blikjes frisdrank in haar armen stapelt. Het meisje kijkt verschrikt op, en de man duwt haar lachend omver. Ze volgen beiden de blikjes met hun ogen als de deur openvliegt.
Het beeld schudt door de slag. De gesprekken en glimlachen bevriezen overal, allemaal kijken ze van het meisje bij de koelkast naar de man die net binnenkwam. Hij heeft lang zwart haar en is opgemaakt.
Toch wisselt hij geen enkele blik met haar, zijn ogen glijden door de kamer alsof er niks te zien is en zijn hand blijft op de klink liggen.
Als zijn ogen uiteindelijk op haar rusten blijven ze op haar gefixeerd, terwijl het meisje als behekst terugkijkt.
Ze schrikt op maar verbreekt hun oogcontact niet als de andere man opstaat en een overgebleven blikje uit haar handen trekt. De woorden tegen de personen in de zetel zijn natuurlijk onhoorbaar, maar ze staan allemaal op, ook het meisje aan de koelkast.
Één voor één lopen ze langs de lange man naar buiten, de man met de wijde kleren als laatste. Hij haalt de hand van de zwartharige man van de klink, geeft hem een duwtje vooruit zodat hij uit de deuropening is en trekt de deur dicht, nadat hij nog een keer grijnzend geknipoogd heeft naar het meisje.
Haar gezicht vertrekt niet. Dat van de man ook niet.
Ze blijven onbeweeglijk staan.
(...)
Er zijn twee minuten en 47 seconden bij de tijd onderaan in de linkeronderhoek gekomen en nog steeds hebben ze niet bewogen. Het oogcontact is gebleven.
Niemand is van plan om een stap in de richting van de ander te zetten.

Ineens openen ze allebei hun mond, hun woorden stokken om de ander te laten uitspreken. Niemand gaat voor.
Een glimlach breekt door hun gezichten, en in minder dan 5 seconden zijn ze bij elkaar.
Hij springt in de zetel en kruipt over de leuning, zij loopt naar hem toe. Hij wankelt als hij zijn armen om haar heen slaat terwijl hij nog niet met beide voeten op de grond is, zij zorgt voor zijn stabiliteit door haar hoofd op zijn borst te leggen.
Hij praat en praat en praat, zijn lippen bewegen onophoudelijk. Zijn wang leunt tegen de zijkant van haar hoofd, zijn armen lijken te zijn vastgeklonken rond haar middel.
Zij beweegt niet, luistert zonder onderbreken.
Er komt pas reactie wanneer de man zijn handen om haar gezicht legt en haar aankijkt. Haar handen glijden als bleke spinnen over zijn borstkas, ze laat ze naast elkaar terechtkomen en kijkt terug.
Haar gelaatsuitdrukking is onzichtbaar als hij zijn gezicht naar het hare brengt.
Zijn haar onttrekt hun gezichten aan de lens.

Drie uur later stond dit filmpje op YouTube.

Reacties: