FanFic.nl

Verboden liefde

Verboden Liefde [9]

We zijn een weekje verder en ik sta weer voor de spiegel. Is het je al opgevallen dat ik constant kledij-crissisen heb nu ik met Sophia om ga? En dan te bedenken dat ik die eigenlijk niet moet hebben als ik naast hí í r loop. Terug even naar mij en mijn spiegelbeeld. Wat doe je eigenlijk aan als je het vriendje van een vriendin ontmoet? En wat als dat vriendje nu toevallig een rockster is? Pfft, dilemma’s alom. Waar zijn moeders als je ze nodig hebt? Ik kan toch moeilijk mijn broertje om mode advies vragen? En mijn papa nog minder, die is pas een ramp. Ik haal broeken en T-shirts besluiteloos uit mijn kast, om ze daarna met een grote zucht terug te steken. Beneden hoor ik de bel rinkelen. Automatisch kijk ik naar mijn klok: 14:05.
Ik versteen. Sophia komt me om 14 uur halen. Ik hoor voetstappen op de trap en ik begin paniekerig heen en weer te draaien. Sophia kan elk moment binnenkomen en ik sta nog in mijn ondergoed? In al mijn hysterie had ik de deur niet horen opengaan, en ik schrik mij een ongeluk als ik een bekende stem uit het deurgat hoor komen: ‘Niet te geloven, kom ik speciaal vijf minuten later om je wat tijdruimte te geven, staat mevrouw ní²g in haar ondergoed te dralen.’ Ik grijns betrapt en open mijn mond, maar nog voor ik iets kan zeggen stapt ze al naar mijn kast. Na er even in te turen haalt ze er een skinny jeans uit, een paars v-hals tshirtje en een witte ritstrui. Gewillig doe ik alles aan. Als ik mezelf in de spiegel bekijk en Sophia achter mij op het bed zie zitten, besef ik pas dat ik in heel mijn paniekerig gedoe niet naar haar kleren heb gekeken. Mijn ogen glijden over haar lichaam en al snel versta ik waarom het mij niet is opgevallen. Ze ziet er naar normen normaal uit. Even kan ik mijn ogen niet geloven, maar als ik zie dat ze wel degelijk gewoon een grijs spannend topje aanheeft op een mini-jeans rokje met daaronder hoge witte siletto’s (en een panty zonder ladders), moet ik toch even slikken. ‘Wat?’ giechelt ze terwijl ze vragend naar mij kijkt.
‘Je.. Je ziet er zo normaal uit?’ antwoord ik waardoor ze nog harder moet lachen.
‘Nu ja’ zegt ze, ‘Ik dacht zo: laat ik mijn vriendje mar niet te hard laten schrikken als hij mij ziet.’ Ze maakt aanstalten om recht te staan en naar beneden te lopen, maar ik hou haar nog net tegen. ‘Ik geloof, homie, dat je mij nog een paar dingen moet uitleggen.’
‘Zoals wat?’ vraagt ze zo onschuldig mogelijk.
‘Och’ haal ik mijn schouders op, ‘hier een paar voorbeeldjes: ten eerste, wie is hij? Ten tweede, van welke groep is hij? En als laatste: hoe lang kennen jullie elkaar al?’
Ze schudt haar hoofd en zegt: ‘Homie. Laat ik die vragen in de auto beantwoorden, straks komen we nog te laat.’ Ik knik, werp nog een laatste blik in de spiegel en gil: ‘AAH! IK..-’
‘Nee het is nu te laat om nog je make-up te doen.’
‘He!’ antwoord ik verontwaardigd, ‘Dat wou ik helemaal niet-’
‘Dat wou je wel zeggen.’
‘Oké dan’ geef ik schoorvoetend toe terwijl ik de trap afloop naar de voordeur.
‘WE ZIJN WEG!’ roep ik naar mijn papa die in de woonkamer zit met een krant op zijn schoot. ‘Oké!’ roept hij terug terwijl hij verder leest.
Sophia start de auto, en zet al klagend over het koude weer de verwarming aan.
‘Blablabla, over het weer weten we al genoeg, over jouw secret boyfriend daar in tegen niet!’ wiebel ik met mijn wenkbrauwen.
‘Al goed, al goed!’ steekt ze haar handen verslagen in de lucht, waarop ik gil dat ze haar stuur moet vasthouden omdat ik nog niet dood wil.
‘Chillax Homie! Ik rij nog niet eens 20 km in het uur.’
‘Endan!’ bijt ik semi-boos terug. ‘De enige manier waarop je deze grote misstap kunt goedmaken is vertellen over hij-die-geen-naam-heeft.’
‘Jij bent onverbeterlijk’ schudt ze haar hoofd, waarop ik haar een veelbetekende blik toewerp.
‘Dus.’ Begint ze, ‘hij is van de groep Tokio hotel.’
Vaag rinkelt er een belletje in mijn hoofd, maar ik kan er geen muziek of gezichten bij plakken.
‘Je weet wel, ze hebben monsoon gemaakt.’ Kijkt ze me aan
‘Nope, geen idee.’ Frons ik mijn wenkbrauwen.
‘Ook goed’ haalt ze haar schouders op.
‘En hoe hebben jullie elkaar leren kennen?’
‘Uhm’ lacht ze, ‘je gaat het bijna niet geloven.’
‘Ik geloof alles wat jij zegt, met jou weet je toch nooit.’
‘Oké, dat ga ik onthouden’ giechelt ze, waarop ze begint te vertellen: ‘Het was zo’n 7 maanden geleden, einde mei begin juni, en ik was samen met Arno in de winkel aan het werken, toen ik opeens een politie sirene hoorde.’ Haar ogen beginnen te blinken en met een kleine glimlach begint ze verder te praten. ‘Ik sprong meteen in mijn auto, verontschuldigde mij bij Arno een reed de politie sirene achter na. Ik geloofde mijn ogen niet toen ik op de plaats delict was aangekomen, namelijk een groot hotel waar honderden meisjes rond vier personen heen stonden te drummen, en de politie was er om orde te scheppen in de zaak. Nadat iedereen wat gekalmeerd was, waren de jongens al lang verdwenen in het hotel. Ik moest en zou te weten komen wie het waren. Aan de receptie heb ik bij hoog en laag beweerd dat ik bij dat viertal hoorde, en ik denk dat die jongen zo bang was geworden van mij, dat hij mij gewoon een vrijpasje gaf naar de bar. En je weetwel, van het een komt het ander.’ Beëindigt ze haar verhaal. Ik had de hele tijd met open mond zitten te luisteren, en nu barst ik in een schaterlach uit. ‘Weetje Homie,’ hik ik, ‘dat dit verhaal zo typisch jou is? Echt niet normaal!’
Ze grijnst ook en legt de motor stil.
‘zijn we er al?’ vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Ja’ antwoord ze terug terwijl ze uitstapt en naar de deur loopt van een wit appartement gebouw.
‘Hé!’ roep ik, ‘wacht eens even! Weet hij überhaupt wel dat ik kom?’
‘Seg!’ zegt ze verontwaardigd, ‘Wat denk jij wel niet van mij?’
‘Uhm, dat je mij zonder te introduceren naar binnen zou trekken?’ vraag ik zo onschuldig mogelijk.
‘Ja, daar heb je gelijk in. Hij weet alleen dat ik iemand heb meegebracht, ik heb niet je naam vermeld’ Steekt ze haar tong uit, waarop ze huppelend naar binnen loopt.
‘HOMIIIE!’ gil ik maar ze was al de trap naar het eerste verdiep opgerend.
Als ik puffend bovenkwam staat ze Seven Nation Army op de bel te spelen. Van binnen hoor ik een stem komen die roept: ‘JA! Ik kom al!’
De deur gaat open en Sophia glipt onder zijn armen door, terwijl ze roept dat ze dringend naar het toilet moet.
Ik grijns een beetje verontschuldigend naar de persoon in het deurgat, terwijl ik mijn hand uitsteek: ‘Hallo, ik ben..-’
‘Enya’ maakt hij mijn zin fluisterend, met grote ogen af.

LALALALALLALALALALLALLALALA. Nieuw stukje *cheers*
-en Sophia had dus niet de naam verteld, voor zou dat een beetje onduidelijk zijn.
<3 Thanks for allllll my readers.

Reacties: