FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[31] Bill - Perfect Puzzle

Alle puzzelstukjes vallen op hun plek. Toms lippen drukken zachtjes op de mijne, in mijn buik ontploft een bom. Duizend vlinders komen tevoorschijn uit de explosie en fladderen omhoog naar mijn lippen. Ze zoeken zich een weg naar buiten; ik laat hen meeliften op het puntje van mijn tong en druk zachtjes Toms lippen een stukje van elkaar.
Plotseling trekt hij me zo hard tegen zich aan dat we allebei omdonderen. Zijn vingers wikkelen zich in mijn haar en ik vind het niet eens erg, ondanks het feit dat hij bijna mijn haren ontwortelt. Eventjes zit ik bovenop zijn borst, dan draait hij ons om en hangt nu boven me met zijn lippen nog steeds tegen de mijne geplakt. Pesterig tik ik met het puntje van mijn tong tegen zijn lippiercing, kan me eigenlijk haast niet meer inhouden. Mijn hele lichaam zingt zijn naam.
Tom laat een vaag soort grom ontsnappen, zonder zijn mond van de mijne af te halen, en doet dan eindelijk zijn lippen van elkaar. God Allejezus, die jongen kan zóenen! Ik smelt onder zijn lippen, ik weet niet meer waar ik begin en hij eindigt, nee, andersom, waar ik eindig en hij begint, we zitten té dicht op elkaar en ik wil nooit meer bij hem weg.
Ik ga nooit meer bij hem weg.
Voorzichtig trekt Tom zich terug. Ik sla mijn ogen op en ontmoet onmiddellijk zijn blik. Vlammetjes. Liefde, ik zie alleen maar liefde. Voor het eerst in weken kan ik met zekerheid zeggen dat mijn ogen weer spiegels zijn van de zijne. Een glimlach verspreidt zich over zijn gezicht, ik lach automatisch terug en dan drukt hij zijn voorhoofd tegen het mijne.
‘Ik houd van je, Bill.’
‘Ik houd van je,’ fluister ik terug en trek hem weer tegen me aan. ‘Tomi,’ voeg ik er vlug bij, druk dan mijn lippen weer tegen de zijne. Zijn lach kietelt in mijn keel. Heilige Maagd Maria, ik wist niet eens dat iemand zo gelukkig kon zijn.

Een kwartier later liggen we tegen elkaar aan op Toms luchtbed. Zijn armen liggen om mijn middel, zijn wang drukt tegen de mijne. Samen staren we naar het donkere tentdoek boven ons. Mijn gelukzalige gevoel van daarnet is er nog steeds, maar nu zijn mijn gedachten weer aan het malen. Ze gaan zo snel dat ik nauwelijks weet wat ze zeggen, ik kan mijn eigen gedachten niet bijhouden. Tom merkt natuurlijk dat er iets is, hij voelt hoe ik mijn spieren span en draait zijn hoofd opzij. In zijn ogen zie ik lichte paniek glinsteren en meteen schiet bij mezelf een rood knipperlampje aan. Shit, Tom denkt natuurlijk dat ik terugkom op mijn liefdesverklaring!
Vlug buig ik me naar voren en druk een zacht kusje op zijn lippen. ‘Ik houd van je, Tomi.’ Het klinkt als een belofte - en dat is het ook precies.
‘Wat is er dan?’ vraagt hij, laat zich niet afleiden.
‘Dat weet ik zelf niet zo goed,’ geef ik toe en kijk hem aarzelend aan. Hij draait zich op zijn buik, steunt met zijn kin op zijn handen en kijkt me ernstig aan.
‘Probeer maar.’
‘Nou...’ begin ik aarzelend. Mijn gedachten liggen plotseling doodstil op de bodem van mijn brein, wachtend tot ik ze opraap en uitschud om ze goed te bekijken. Ik kruip wat dichter tegen Tom aan, onder zijn armen door, zodat ik nu tegen zijn borst lig met mijn hoofd onder de zijne. Hij kijkt naar me omlaag en glimlacht licht.
Ik leg mijn ene hand op zijn borstkas en laat die langzaam naar beneden glijden. Hij trekt even zijn buik in, maar laat me begaan. Aarzelend zoek ik het begin van mijn gedachtelijn en begin opnieuw met praten.
‘Het is zo plotseling... Eerst was ik zo in de war, omdat ik niet wist wat ik moest... En toen begon ik op jou te letten, nog meer dan anders, en...’ Ik laat mijn hand zakken en kijk hem ernstig aan. ‘Ik houd van je. Dat weet ik honderd procent zeker, dat moet je me geloven. Maar het is zo snel gegaan... En ik vind het nog steeds zo’n vreemd idee.’
‘Is het ook,’ antwoordt Tom zachtjes. ‘Maar hé, wij zijn Kaulitzen!’
Hij zegt het alsof dat alles verklaart - en misschien is dat ook wel zo! In elk geval schiet ik in de lach en druk een zoen op het puntje van zijn neus. ‘Mijn Kaulitz.’
‘Word je al bezittelijk?’ plaagt hij zachtjes, strijkt dan met zijn lippen langs mijn wang. Ik word weer warm vanbinnen, de gedachten houden eindelijk op. Wat ben ik toch voor piekerdiva? Al dat twijfelen is nergens goed voor, het maakt me alleen maar afwezig en ik wil geen seconde missen van dit moment.
Tom en ik.
Samen.
Zijn lippen belanden weer op de mijne en opnieuw verlies ik al mijn besef van tijd en ruimte. We versmelten, we worden één. Ik kan Toms hart voelen bonken tegen het mijne; samen zoeken ze een gelijkmatig ritme dat het bloed door onze aderen pompt. We zijn één.
Tom maakt een voorzichtig einde aan de kus en trekt me weer tegen zich aan. Ik teken rondjes op zijn wang met mijn nagel, geniet stilletjes van zijn zachte huid onder mijn vingertop. Vanuit het niets duiken woorden op in mijn hoofd, woorden die ik in een automatisme voor me uit fluister.

‘Wir setzen unsere Scherben zusammen
Wir sind eins wie Yin und Yang…’

‘Wat?’ fluistert Tom terug en ik herhaal de woorden zachtjes. ‘Yin en Yang,’ mompelt hij, kust zachtjes mijn wang. ‘Dat klopt wel.’
‘Yin en Yang, oorzaak en gevolg, stoffer en blik - alles wat onafscheidelijk bij elkaar hoort, zijn wij.’ Ik heb geen spiegel nodig om te weten hoe mijn ogen nu glanzen. Ik heb Tom.
Hij buigt zich voorover, zoekt opnieuw mijn lippen met de zijne. Ik sluit mijn ogen, klaar om me volledig in de kus te storten, en op hetzelfde moment klinken er voetstappen griezelig dichtbij.

Reacties: