FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

19. So many things so little time

Verward kom ik zachtjes overeind en knip ik het nachtlampje aan en stap ik uit bed. Ik ga op zoek naar een stuk papier en een pen. Nog even loop ik terug naar het bed. Ik veeg Larissa’s rode krullen voorzichtig uit haar gezicht en even kijk ik naar haar voldane glimlacht. ‘Dag lieve Larissa..’ Fluister ik terwijl ik haar nog een keer langs haar wang strijk. Dan maak ik de deur open en loop ik zo zacht mogelijk naar onder. Overal is het licht uit dus iedereen slaapt al.

Voorzichtig knip ik het licht van de keuken aan en ik ga aan de keukentafel zitten. Ik zucht een keer.. Waar moet ik beginnen? Dan denk ik aan een gedicht wat ik ooit, een lange poos terug een geschreven heb en ik schrijf het op.

Als ik het briefje klaar heb laat ik het op de keukentafel liggen en schuif ik de deur van de tuin open. Hij was nog open..? Op mijn blote voeten loop ik over het gras in alleen mijn nachtjapon die zachtjes, samen met mijn haar, op en neer danst op de wind. Iets verderop zie ik de smeulend hoop van het vuur liggen. Maar dit keer loop ik niet naar het vuur maar naar de grote eikenboom. Een vreemd voorgevoel zegt me dat ik onder de boom moet gaan zitten.. Dat doe ik dan ook. En als ik zit en een beetje gewend ben aan het donker en het licht dat de maan me schenkt valt er weer iets op zijn plaats. ‘De tekening van Simeon..’ Fluister ik zachtjes.. Precies.. zoals ik hier zat.. net als op zijn tekening.

Ik word bang en een angstig gevoel bekruipt me. Ik ben bang.. Ik wil niet alleen doodgaan. Het is alsof mijn gebeden gehoord zijn. Er gaat een licht aan in de gang en ik zie hoe iemand de keuken in komt lopen en aan de tafel gaat zitten. Aan haar zwarte lange haren kan ik opmaken dat het Nena is. Ik weet niet meer wat er gebeurd.. het ene moment zit ik onder de boom en het andere moment sta ik in de keuken.. Voor Nena.. Maar ze ziet me niet. Dan begint ze de brief op te lezen..

Ik voel me opgesloten en koud.
Nog steeds zoekend naar iemand die van me houd.
Iemand die me begrijpt zoals ik ben.
Iemand die me ook respecteert zoals ik echt ben.
Zonder maar’s en waarom’s.
Iemand die me gewoon neemt zoals ik ben.

Nog steeds voel ik je warme armen om me heen.
Maar toch zijn ze niet meer bestemd voor mij.
Je bent verder gegaan.
Je bent overnieuw begonnen met een nieuw leven.
Gelukkig met zijn vijven.
Zonder mij.
Gelukkig met zijn vijven.
Niets een meer terug denkend aan mij.

Soms voel ik me het vergeten kind van twee gezinnen.
Het ene gezin kent me niet meer.
Het andere gezin wilt me niet meer.
Verstoten door mijn eigen vlees en bloed.
Verjaagd van eigen vertrouwde bodem.
Terug kan ik niet meer, daar is het nu te laat voor.
Het troost me dat ik weet dat je soms nog over me droomt.
Dat je soms nog terug denkt aan onze korte tijd die we samen hadden.
Dat je terug denkt aan de manier hoe je me vast hield.
Hoe je voor ik in slaap viel altijd voor me zong.

Ik mis je aanstekelijke lach.
Je mooie geruststellende stem.
Je prachtig kalme ogen.
Ik mis jou… nog steeds.
Nog steeds, iedere dag.
Mijn hartslag slaat nog steeds diezelfde vreemde slag.
En nog steeds zit er een deel van jou in mij.
Altijd zal ik je met me meedragen waar ik ook ga.

Maar alsjeblieft..
Alsjeblieft hou me nog één keer vast.
Sla nog één keer je armen stevig en beschermend om me heen.
Zeg nog één keer hoeveel je om me geeft.
Laat me weten of je me iedere dag mist.
Zul je nog één keer voor me zingen als ik het je vraag?
Alleen voor mij?
Ik wilde je hiermee zeggen, hoeveel ik nog steeds van je hou.
Allerliefste Gabriele, dit was mijn afscheid..

Van mij aan jou..

Allerliefste Nena,

Dit heb ik een tijd terug voor jou geschreven voor dit alles.. Ik had niet gedacht dat het uiteindelijk zo snel zou gaan.. en dat het allemaal veel anders zat dan dat ik dacht.

Jij nam mij direct zoals ik was. Zonder maar’s en waarom’s. Je dacht nog iedere dag aan me, iets wat ik stiekem zo hard hoopte. Je droomde nog iedere nacht van me, iets wat ik me bijna niet kon voorstellen.

Nu ik jou zo heb gezien met de rest.. weet ik dat het goed is zo. Niet specifiek voor jou.. Maar vooral voor mezelf. Ik ben terug gekomen om jou los te laten. Mijn leven met jou was voorbij en dat moest ik gewoon weg leren accepteren. Ik weet dat ik me geen zorgen meer hoef te maken om jou. Je maakt het goed nu en je bent gelukkig.

Ik heb je zolang moeten missen en ik ben zo dolgelukkig dat ik je eindelijk weer heb mogen zien. Dat je me nog een keer geknuffeld hebt. Dat je nog voor me gezongen hebt. Je hebt zelfs gezegd hoeveel je om me gaf. Dat moment zal ik voor altijd met me meedragen.

Hierbij wil ik eigenlijk zeggen.. dat ik ga naar waar ik hoor. Naar een nieuwe start, een nieuw begin. Ik weet zeker dat we elkaar nog eens zullen trotseren. Al is het niet in dit leven, dan wel in een volgend. Ik ga jullie allemaal ontzetten missen en ik zal zeker aan jullie blijven denken.

Ik zal altijd bij jullie zijn, en wil je me zien.. Dan hoef je enkel je ogen te sluiten en ik zal er zijn.
Dag allerliefste Nena.

x. Christopher Daniel Kerner

Op het moment dat ze klaar is met lezen kijkt ze op van de brief en kijkt ze me recht in mijn ogen aan. Ik schrik en ik snap niet eens meer wat hier gaande is. Het voelt of ik val.. en voor ik het weet ben ik weer bij de boom. Dit keer zit ik niet.. Dit keer lig ik.. En ik krijg bijna geen lucht meer. Ik probeer naar mijn borst te grijpen, want hij doet pijn. Maar ik kan me niet meer bewegen. Ik sluit mijn ogen.. ik ben bang.

Op dat moment voel ik hoe iets me een beetje optilt en als ik dan mijn ogen weer open zie ik hoe Nena me zojuist op haar schoot heeft gelegd met mijn hoofd. Ze huilt maar ze glimlacht. Ze heeft een prachtige glimlach op haar gezicht. Zachtjes strijkt ze langs mij gezicht. ‘Shhh.. rustig maar.. het komt allemaal goed.. Ik ben bij je.. Het komt allemaal goed.. ik blijf bij je..’ En dat blijft ze telkens maar herhalen terwijl mijn ademhaling steeds moeizamer verloopt. Mijn borstkast maakt schokkende bewegen en zo kalm als ze is legt ze haar hand op mijn borst.. Het lijkt net.. het voelt net alsof ze de pijn uit mijn borst weg neemt.. de pijn uit mijn hart. Op dat moment wordt alles zwart. Weer van het ene op het andere moment bevindt ik me op een andere plaats. Dit keer niet in de keuken.. maar in het verleden.

Ik sta in de hoek van een witte kleine kamer. Naast me staat een bed.. met aan de andere zijde twee mensen. Ik zie hoe Nena in een bed ligt, met haar moeder en haar zusje aan haar zijde. Kristiane zit op een stoel en houdt haar zus haar hand vast. ‘Het komt wel goed..’ Blijft ze haar vol hoop toespreken. ‘Het komt wel goed.. Hoeveel ruggenprikken heb je trouwens nu al gehad?’ Vraagt ze bezorgd terwijl ze naar haar oudere zus kijkt. ‘3.. ‘ Fluistert Nena zachjtes.. en het klinkt.. alsof ze geen fut meer heeft.. Als of ze niet meer kan. Zou ze me kunnen zien? Voorzichtig loop ik op het bed af en ga ik op de lege stoel zitten. Even draait ze moeizaam haar hoofd en kijkt ze me aan. Ik schrik, maar ze doet niets.. ze kijkt me alleen maar aan. Dan worden de weeën erger en er worden artsen naar binnen geroepen door Nena’s moeder. Alles word klaar gemaakt voor de bevalling en een kwartier later staat de kamer vol met personeel.

Nena word stiller en stiller ook ziet ze lijk bleek. Met al de kracht die ze nog heeft tilt ze haar handen op en legt ze die op haar buik. Ze kijkt haar kleine zusje aan. ‘Kristiane.. ik voel mijn benen niet meer..’ En dan zakt haar hoofd een beetje weg en vallen haar ogen dicht. Ze.. ze is dood.. ze is dood! De artsen raken is paniek en Kristiane begint te schreeuwen.. Ze vliegt overeind van haar stoel en smeekt de artsen dat ze haar moeten helpen. Ze rollen het bed de kamer uit en zo snel ik kan ren ik erachter aan. In de operatiekamer aangekomen maken ze Nena’s lichaam gereed voor een keizersnede terwijl ander personeel haar reanimeert. Ze had een hartaanval gekregen.
Met angst en paniek kijk ik toe.. wat moet ik doen!?
Ik ren naar het bed toe en probeer haar wakker te schudden.. Ik schreeuw en schud zo hard ik kan maar er gebeurd niets.. helemaal niets. Ze mag niet dood gaan. Dat kan toch niet? Hoe zit het dan met de rest van haar leven? In paniek begin ik te huilen. Denk Lorena denk! Dan leg ik mijn handen op haar buik. En zo hard ik kan schreeuw ik:’Christopher.. Doe dit voor Nena.. alsjeblieft.. anders overleefd ze het niet..’ Een enkele seconden later hoor ik hoe de hartslagmonitor weer aanslaat en iedereen een kreet slaakt van opluchting. Op dat moment voel ik weer een steek in mijn hart. En alles word weer zwart.

Als ik mijn ogen open kijk ik weer in die van Nena. Nog steeds heb ik pijn op mijn borst en mijn ademhaling gaat ook nog slecht. Ze strijkt me langs mij haar en kijkt me door de tranen heen glimlachend aan. ‘Dank je voor alles Chris.. Dank je voor alle prachtige dingen die jij mij geleerd hebt en hebt laten zien..’ Fluistert ze zachtjes. En dan begint ze te zingen.. voor mij alleen.

Ich weiß nicht wo du wohnst
Ich weiß nicht wer du bist
Ich weiß nicht was du machst
Und ich weiß nicht wen du küsst

Aber trotzdem gehöen wir zusammen
Wir gehöen zusammen
Ich fühl wir gehöen zusammen

Wie die Sonne und der Mond
Wie die Wolken und das Meer
Wie der Sommer und der Herbst
Gehöen wir zusammen - zusammen

Wir haben unsere Meinungen
Wir haben unsern Streit
Es tut mir manchmal weh
Doch es tut mir niemals leid

Denn irgendwie gehöen wir zusammen
Wir gehöen zusammen
Ich weiß wir gehöen zusammen

Na het zingen van haar laatste zin drukt ze me een kus op mijn voorhoofd. ‘Dag lieverd..’ Fluistert ze zachtjes. In de verte hoor ik de kerkklok 12 uur slaan en mijn ogen vallen weer dicht. Als ik ze weer open sta ik in Bill’s slaapkamer. Nog 2 keer slaat de kerklok en dan heeft hij 12 keer geslagen. Bill zit op het bed met mijn cadeau in zijn handen. Zijn ogen zijn opgezet en rood en waarschijnlijk heeft hij de hele dag gehuild. Dan maakt hij voorzichtig het papier los. Er verschijnt een klein glimlachje op zijn gezicht als hij ziet dat het, het boek is. Ik ga voorzichtig naast hem zitten. Even kijk hij mijn kant op. Hij ziet me niet. Maar hij voelt me wel..

Hij slaat het boek open en net als ik glijdt hij met zijn vingers even over het hartje op de eerste bladzijde. Hij blijft even angstig naar de bladzijde staren. Hij durft hem niet om te bladeren. Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn arm en fluister ik:’Toe maar..’ Even blijft hij zo zitten maar dan draait hij de bladzijde toch maar om. Als eerste pakt hij de veer tussen de bladzijdes uit. Hij blijft er minstens een minuut naar kijken terwijl hij steeds harder begint te huilen. Dan legt hij de veer langs hem neer op het nachtkastje en begint hij te lezen wat ik vanmorgen voor hem opgeschreven heb.

Dag liefste Bill,

Tegen de tijd dat je dit leest zal ik er hoogstwaarschijnlijk niet meer zijn… Niet tastbaar in ieder geval... het spijt me.

Ik kan niet wachten tot vanmiddag, de verjaardag van jou en Tom! Dit cadeau wat je van me krijgt is me heel dierbaar geweest, ook het prachtigste cadeau wat ik ooit gehad heb trouwens. Dank je wel daarvoor. Het was maar kort in mijn bezit, maar ontzettend dierbaar. Ik hoop dat het voor jou net zo dierbaar zal zijn als dat het voor mij was.

Ook hoop ik dat je naar me geluisterd hebt, en het cadeautje niet eerder hebt geopend dan 12 uur vannacht.. Voel je nu niet schuldig Bill! Tegenhouden kon je het toch niet. En toch.. wil ik je nog even een paar dingen zeggen, waar ik de kans nog niet voor heb gehad.

Wat jij de laatste paar dagen voor mij betekend heb kan ik niet uitdrukken in woorden. Bedankt voor je hulp.. en bedankt voor alles.

Ik zal nooit vergeten wat voor grote steun je me de afgelopen dagen bezorgd hebt. Als ik jou niet had, had ik dit alles waarschijnlijk niet eens kunnen afronden en was alles voor niets geweest.

Bedankt voor de gezellige avonden op het dak en vooral voor de onvergetelijke verjaardag. Bedankt dat je me nam zoals ik was. Bedankt dat jij zo was zoals je was.

Zie het nou niet zo alsof alles ‘gepland’ was, want dat was niet zo. Het moest lopen zoals het moest lopen. En maak je niet teveel zorgen om mij.. ik maak het goed. En beloof me dat je blijft zingen.. Want je gaat het maken Bill. Let maar op mijn woorden. Je gaat het helemaal maken. Iedereen zal omver geslagen worden door jou schoonhuid. Niet alleen dat van je uiterlijk maar ook dat van je prachtige stem.



Pas goed op jezelf en op je broer en natuurlijk op die lieve moeder van je! Beloof me dat je af en toe nog aan me denkt. En wie weet tot ooit.

x. Lorena

Als hij klaar is met lezen huilt hij niet meer. Zijn tranen zijn op. Even staart hij voor zich uit. ‘Dag allerliefste Lorena..’ Fluistert hij zachtjes. Dan voel ik hoe iemand mijn hand vast pakt en me overeind trekt. ‘Lorena.. we moeten gaan nu..’
Ik kijk hem in zijn bruine ogen.. Dezelfde ogen als die van mij. Het is mijn vader die me bij mijn hand heeft gepakt. Ik kijk hem glimlachend aan. Nog een laatste keer kijk ik naar Bill. Ik laat de hand van mijn vader los en kniel voor Bill neer. Ik druk hem een kus op zijn wang en zachtjes fluister ik:’Ik zal je nooit vergeten..’ Even maken we oogcontact. ‘Ik jou ook niet..’ Fluistert hij terug. Dan licht alles wit op.

Langzaam open ik mijn ogen.. En een nieuw leven is Geboren.

Reacties:

DolphinsCry zei op 20 dec 2009 - 15:48:
Wow...ik weet niet zo heel goed wat ik moet zeggen...
Dit is echt een heel heel erg mooi verhaal!
Echt..wow.. pff ik vind er geen woorden voor
prachtig gewoon! x

Jolien zei op 19 okt 2008 - 12:01:
En kom nu eens heel snel online met die klote computer van je

Jolien zei op 19 okt 2008 - 12:01:
Kirs, ik vind dit verhaal echt prachtig.
Ik ga hem zeker nog enkele keertjes lezen!

THxDORIEN zei op 5 okt 2008 - 17:20:
Omg

Je bent echt goed <3 Perfect geschreven dit,
Je bent de eerste die me met een verhaal aan het huilen hebt gekregen ..

Keep on writing ^^

xx