FanFic.nl

Vergangenheit [3-shot]

Vergangenheit [1]

Hoofdschuddend kijk ik naar de reacties op mijn facebook groep ‘I bet I can find 1.000.000 people who dislike Tokio Hotel’ De meeste zijn allemaal hetzelvde : ‘Great Group !’, ‘They are so gay!!’ ‘I hate their Music!’ . Ze snappen het niet. Ze snappen er godverdomme geen bal van. Heb ik dat ooit gezegd? Gay? Bad Music? Nee, inderdaad. Ik zucht. Ik had gedacht dat de groep mij voldoening zou geven, dat ik er mijn frustraties op zou kunnen afreageren, maar ik erger mij alleen maar meer met elke reactie die ik er bij krijg. ‘1 nieuw privé bericht’ verschijnt er op mijn scherm en ik klik het aan. Afzender van een zekere Lien Vanhuylenbroek.

Ik snap jou niet. Ik snap jou en heel je vervloekte groep niet.
Hoe kun je nu een groep haten die zoveel mensen gelukkig maakt? Hoe kun je ze haten, als je ziet dat ze er zoveel plezier in hebben, in het geen dat ze doen. Hoe kun je daar tegen zijn? Hebben ze je dan ooit iets misdaan? Ik denk het niet.
Volgens mij ben je jaloers, stikjaloers omdat zij iets hebben bereikt hebben waar jij nooit toe in staat zal zijn, en probeer je dat te verbergen achter een zielige haatgroep.
Want ja, dat is precies wat het is: zielig.
Hieronder plaats ik een youtubelink, bekijk dat eerst maar, zie hoe ze genieten, en herzie dan je mening over hun. Misschien kom je dan wel tot besef.

Ze heeft gelijk, maar op één punt is ze zo verschrikkelijk verkeerd. Het is waar, de laatste twee jaar van mijn leven zijn doordrenkt met jaloersheid. Het gevoel wordt door mijn aderen gepompt doorheen heel mijn lichaam. Het is het enige wat ik voel, wat ik ruik, wat ik denk, wat ik bén. Ik besta alleen maar uit jaloezie, jaloezie en pijn. Want daar heeft ze het mis, zo ongelooflijk mis. Ze hebben mij pijn gedaan, ze hebben mij alle vier zo veel pijn gedaan. Zo veel, dat ik een misselijk gevoel krijg in mijn maag en mijn mond naar gal begint te smaken als ik er aan denk. En ze kan het vergeten dat ik ook maar een keer kijk naar dat verrekte filmpje. Ik weet toch al wat ik ga zien. Een andere drummer.

Ik speel de laatste tellen van Lebe Die Sekunde en laat het applaus van ons smal publiek over mij heen spoelen. ‘Kom Amélie’ zegt Bill mijn naam met een Duitse tongval als hij zijn hand uitsteekt. Ik kom vanachter mijn drumstel en loop samen met de broertjes naar voor om een buiging te maken. Tom neemt de micro over van Bill en wendt zich tot het publiek: ‘Dank jullie Magdeburg! Dit was Devilish, met Bill Kaulitz als vocals en keyboard, Amélie Verkouter als drummer, en ik, Tom Kaulitz als gitarist. Wij vonden het zeer leuk om hier vandaag te zijn op jullie dorpsfeest. Hopelijk hebben jullie er evenveel van genoten als ons.’ Het publiek klapt nog eens zuinig ijn zijn handen, en wij sprinten het podium af, richting coulissen. Daar gekomen val ik ze in de armen en begin opgewonden te piepen. Woorden stromen over mijn lippen zonder goede zin constructies te vormen, maar ze komen allemaal op één ding neer: Het was geweldig. Aan de identieke grijns van de tweeling te zien, zijn ze het helemaal met mij eens. Tom is de eerste die mijn waterval onderbreekt met het idee om een film te bekijken in huize Kaulitz.
‘I AGREE!’ gilt Bill, ‘En wie het eerst thuis is mag de film kiezen!’ Veel te laat begin ik met lopen, waardoor Bill en Tom een grote voorsprong krijgen. Niet dat ik dat zo erg vind, ik vertrouw op Tom zijn sprintspieren dat hij als eerste thuis is, waardoor we een goede actie film zullen zien, en geen zeik film, wat het geval kan zijn als zijn broer wint. Aangekomen bij het grote witte huis zie ik Tom met een zelfvoldane grijns tegen de brievenbus leunen. Ik kraak mijn vingers en geef hem een high five. ‘Dit wordt een leuke avond’ knik ik, waarop Tom met een schitterende Bill imitatie zegt:‘I AGREE!’ Beiden krijgen we de slappe lach, die nog harder wordt als Bill allemaal vervloekingen begint te mompelen.

Het is niet eerlijk.

Reacties: