FanFic.nl

Unexpected Friendship

17. Sacrifices

Yvonne's P.O.V.

We waren klaar met eten en ik stond op. Opeens porde Maxwell me. "Wat is er met hí¡í¡r aan de hand?" Hij wees naar een groepje jongens en meisjes die om een ander meisje heenstonden. Ze lag op de grond, maar een paar mensen probeerden haar op te tillen. Ik had meteen door wie het was. Lili was me alleen voor. "Oh, die. Dat is Monika. Ze stelt zich vast alleen maar aan. Kom, we lopen door." Toch een beetje bezorgd draaide ik me nog één keer om naar Monika. Ik kon het niet maken naar haar toe te gaan. Ik begon nu net vrienden te maken! Bovendien, het zal wel goed komen met haar. Er zijn hier zat leraren. Samen met Lili en Maxwell liep ik naar buiten. De klassenoudste, de lange jongen met de badge, liep voorop. Hij wees ons de weg naar onze leerlingenkamer. We liepen langs een grote trap af en door een deur heen. Toen gingen we met een trap omlaag. Het was er heel koud, donker en griezelig. Na een paar bochten keken we recht tegen een wandtapijt aan. Er was een grote, groene slang op te zien. "Ik heb zo'n vaag vermoeden dat het hier is." Zei ik tegen Maxwell. "Ja, ze hadden het niet nóg duidelijker kunnen maken." Antwoordde hij. Toen hoorden we de klassenoudste "Flubberwurmenprut" zeggen en het wandtapijt rolde naar boven op. De hele meute krabbelde naar binnen. In de leerlingenkamer was alles zilver en groen en we keken recht tegen een zithoek met een open haard aan. Rechts zag ik tafel staan en aan de muur hingen allemaal schilderijen en een prikbord. Toen ik omhoog keek zag ik dat het plafond bedekt was met een zilvere laag met groene slangen erop. Links waren twee trappen naar boven. "Dat zijn jullie slaapvertrekken". Zei de klassenoudste, terwijl hij naar de trappen wees. "Links is voor de jongens, rechts voor de meisjes. En dat jullie het niet wagen om naar een andere slaapzaal te gaan!" Toen liep hij weg. Ik nam afscheid van Maxwell en ik liep samen met Lili de trap op. We gingen naar het bed dat voor ons was aangewezen en gingen erop zitten. Onze spullen waren al naar binnen gebracht. Op ons kussen lag een briefje.

Geachte juffrouw Spee,

Morgen begint jullie eerste les, Verweer Tegen de Zwarte Kunsten. Zorg dat jullie op tijd zijn. De lessen beginnen om 8 uur en je wordt verzocht al je spullen mee te nemen. Dit zijn jullie boeken, perkament en een ganzeveer met inkt. Het gehele lesrooster hangt in de leerlingenkamer op het prikbord.

Hoogachtend,

Professor Sneep,
Afdelingshoofd.

Lili was naar beneden gerend en toen ik net klaar was met lezen kwam ze weer naar boven. "Je gaat dit nooit geloven! We hebben de eerste les al meteen met Griffoendor!" Ik had door met wie ik dan les zou hebben en ik kreunde ook. "Nee, dan heb ik les met Leona! Daar heb ik écht geen zin in!" Ik dacht na. Die mevrouw Gibbson was wel gigantisch doof. Daar zou ik nog gebruik van kunnen maken... "We gaan het die Leona nog moeilijk maken dit schooljaar, geloof me." Zei Lili. "Leona is een vriendin van iemand die vroeger ook een vriendin van mij was. Haar zul je wel kennen. Ze zit in Huffelpuf." Ik had meteen een idee wie ze bedoelde. "Dat meisje van net, dat op de grond lag? Monika?" Ze knikte. "Ken je haar dan? Vroeger was ze een goede vriendin van me, maar ik geloof dat we uit mekaar zijn gegroeid. Anders zaten we nu wel in dezelfde afdeling." Ze schudde haar hoofd, alsof ze een beeld uit haar hoofd wilde gooien. "Maakt ook niet uit. Nu over jou. Heb jij al vrienden gemaakt? Behalve mij natuurlijk." We lachtte allebei. "Nou, Maxwell vindt ik ook wel aardig, en er is nog iemand van Ravenklauw..." "Ravenklauw zeg je? Poh, rare kinderen. Ik bedoel, kom op! Ze menen echt í¡lles beter te weten! Als je het mij vraagt, is de enige goede afdeling Zwadderich. Maar goed, die kunnen we altijd nog dumpen toch?" Ik wist eigenlijk niet of ik dat wel wilde. Maar toch, soms moet je dingen opofferen. En zó lang kon ik hem toch nog niet. Bovendien, ik zou hem toch niet meer zien, behalve tijdens het eten. Dan maakt dat toch ook niet meer uit. Ik knikte dus maar zwakjes. "Dat dacht ik al." Zei Lili. "Ik ga me maar eens omkleden." "Ik ook." Zei ik. We opende de kist die aan ons voeteneinde stond en haalden daar onze pyjama's uit. We deden ze aan. Toen gingen we in ons bed liggen. Het was ondertussen al best laat. Na een tijdje begon Lili weer te praten. "Vertel eens iets over hoe het bij jullie thuis gaat. Heb je een broer? Of een zus? Of beide? En zitten ze al op Zweinstein?" Vroeg ze. "Ik heb één broertje, Sander, en hij zit nog niet op Zweinstein. Hij is pas 8." Ik vond het gevaarlijk worden aangezien ik niet wilde dat ze wisten dat mijn ouders niet konden toveren. Ik besloot dus wat aan haar te vragen. "En jij?" Vroeg ik. "Oh, ik heb nog een zusje, maar die kan ook nog niet toveren. Mijn ouders hebben gezegd dat als ze het niet blijkt te kunnen, ze haar ergens in een pleeghuis dumpen en de eigenaars betoveren. Ze is dus heel zenuwachtig. Maar ja, het zou ook niet goed zijn voor onze stamboom, om een zwart schaap erin te hebben." Ze was stil. "Hoe zit het met jou ouders?" Vroeg ze. "Nou, weet je, dat zeg ik je morgen wel. Eigenlijk ben ik nu best wel moe." Loog ik. "Goed, wat jij wilt." Zei ze. "Trusten." "Trusten." Zei ik ook en we deden allebei het gordijn dat om ons bed heen was dicht. Ik dacht nog even na over mijn eerste dag op Zweinstein, maar viel toen uiteindelijk toch in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.