FanFic.nl

Unexpected Friendship

18. Everybody! I'm fine, got it?

Monika's P.O.V.

Mijn ogen gingen langzaam open. Ik had heerlijk geslapen, ik herinnerde me dat ik barstende koppijn had. Die was nou verdwenen. Mijn ogen keken naar het plafond. "Oh nee, niet weer. Zei ik boos. "Lig ik weer in de ziekenboeg." Zei ik ongelovig. Vervolgens keek ik rond in de ziekenzaal. Er lag hier niemand, behalve ik. Toen kwam er een vrouw naar me toe lopen. "Hallo meisje, gaat alles nu goed met je?" Vroeg ze bezorgd. "Ja mevrouw, het gaat prima met me." Zei ik verzekerd. "Oh, maar ik moet je wel vertellen dat je nu om de week naar me toe moet komen." Zei ze. "Waarom? Er is toch niks ergs aan de hand." Vroeg ik bezorgd. "Oh jeetje, hoe moet ik dit zeggen? Toen je bijna verdronken was. Heb je teveel giftige inkt ingenomen van de inktvis. Daardoor krijg je nu de hele tijd black-outs. Dus je kan op elke moment flauwvallen." Zei de vrouw. "Oh, maar dit gaat toch wel over." Vroeg ik. "Ja, mijn kindje. Als je elke week bij me langs komt. Komt alles goed." Zei ze tevreden. "Ik beloof u dat ik elke week langs kom." Zei ik braaf. "Maar liefje, je moet nu wel rusten." Zei ze. "Dat zal ik doen mevrouw." Zei ik slaperig.

Ik werd rustig wakker, het was rond 7 uur 's morgens. Ik deed mijn ogen niet open, want ik realiseerde dat er iemand tegen me zat te praten. Ik deed een oog open om te zien wie het was. Het was George. "Ik hoop maar dat je snel beter wordt. Ik wil niet dat ik je verlies." Zei George verdrietig. "Meneer Wemel! Juffrouw Haex gaat niet dood." Zei ze lachend. Ik keek weer met een oog naar hem. Hij was rood geworden door de opmerking van de zuster. Ik merkte ook dat hij mijn hand vast had. Ik deed hem maar uit zijn verlossen halen. Dus ik werd zogenaamd wakker. Ik deed allebei mijn ogen open. Zijn ogen werden groot. "Monika, gaat alles goed?" Vroeg hij bezorgd. "Ja." Antwoordde ik. "Ik hoorde dat je black-outs krijgt." Zei hij verbaast. "Ja, maar over een paar weken is het weer voorbij." Zei ik opgelucht. Opeens kwam Mateusz de zaal binnen lopen. George liet meteen mijn hand los. "Gaat alles goed met je?" Vroeg hij bezorgd. "Ja, met mij gaat het nu weer prima. Ik krijg alleen black-outs. Dus ik ben in een paar weken weer tip top in orde." Zei ik overtuigend. "Oh, gelukkig." Zei hij opgelucht. Daarna namen George en Mateusz afscheid van me en ze liepen weg.

Ik keek de hele tijd naar de klok. Het was 7:15. Na de 100ste keer naar de klok gekeken te hebben, kwam Carlo binnen. Hij stormde naar me toe. "Gaat alles weer goed?" Vroeg hij bezorgd. "Ja, alles gaat weer goed met me." Zei ik. "Gelukkig, want je liet me gister erg schrikken. Je viel opeens flauw." Zei hij verward. "Ik heb te horen gekregen
dat ik black-outs krijg doordat ik in het water viel. Toen kreeg ik teveel giftige inkt binnen door de inktvis." Legde ik hem uit. "Gelukkig dat alles weer goed gaat." Zei hij blij. "Oh ja. Je had gister een brief ontvangen. Dus ik heb het meegenomen." Hij legde de brief op de kast naast het bed. Daarna liep hij naar de zuster toe om met haar te praten. Ik wilde op gaan staan, maar voelde me nog te zwak. Maar ik pakte de brief toch en begon hem te lezen:

Lieve Monika,

Het spijt me heel erg dat we ruzie hebben gemaakt. Ik bedoelde het niet zo. Je weet dat ik niet goed ben in sorry zeggen. Daarom schrijf ik het in een brief. Ik hoop dat je niet al te kwaad bent op mij. Daarom wil ik graag rustig met je praten. Waar geen water is, zodat ik je er niet nog een keer in kan duwen. Ik hoop dat je om 6 uur naar de verlaten meisjes wc komt zodat we rustig kunnen praten.

Liefs Lili

"Oh nee." Zei ik fluisterend, zodat Carlo me niet kon horen. "Ik ben niet naar Lili toe gegaan. Nu denkt ze natuurlijk dat ik haar heb laten zitten." Ik keek overstuur. Toen begon ik te huilen, omdat ik meteen aan het idee dacht dat ik Lili nou voor eeuwig zou verliezen. Carlo rende meteen naar me toe. "Wat is er?" vroeg hij bezorgd. Ik schrok, want ik wist niet wat ik moest zeggen. Dus ik besloot om de waarheid te zeggen. "Ik heb gister een belangrijke afspraak gemist om nog een keer met mijn beste vriendin te praten." Legde ik huilend uit. "Maar je zult zien dat als je vriendin hoort dat je black-outs krijgt ze je wel vergeeft." Zei hij. "Ik hoop het maar." Zei ik zonder vertrouwen. "Anders is ze gek om zo een goede vriendin te laten gaan." Zei hij lief. Ik bloosde. "Dankje, ik hoop dat je gelijk hebt. Want het is niet makkelijk om het goed te maken met Lili." Zei ik. "Lili? Maar is dat niet dat meisje die jou in het water heeft geduwd." Vroeg hij boos. "Ja, dat is Lili. Maar ze deed het niet expres." Verdedigde ik haar. Carlo koelde af, omdat hij merkte dat ik heel veel om Lili gaf. Dus hij gaf me een knuffel om me te troosten. "Weet je Monika, als je zo meteen probeert met haar te praten. Kan je je vriendschap proberen te herstellen. En als het dit keer niet goed gaat moet je het toch blijven proberen." Zei Carlo. "Hoezo zo meteen?" vroeg ik. "Je dacht toch niet dat ik je hier alleen zou laten. Trouwens je moet naar de les toe." Lachte hij. "Maar je moet haar wel helpen naar de leerlingenkamer." Zei de zuster. Carlo knikte. "Nou dan moet ik je maar naar de leerlingenkamer helpen." Zei hij lachend. Waarna we de ziekenzaal uitliepen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.