Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Unexpected Friendship » 19. Secretus
Unexpected Friendship
19. Secretus
Leona’s P.O.V.
Ik opende mijn ogen en een grijns verspreidde zich over mijn gezicht, terwijl ik naar de bovenkant van mijn hemelbed keek. Ik was er! Ik was op Zweinstein! Toen herinnerde ik me ineens wat er gisteren was gebeurd. Ik draaide me om en begroef mijn hoofd in mijn kussen. Mevrouw Wemel had me nog zo gewaarschuwd niet in de problemen te raken door Fred en George, en kijk nu. Een van de meisjes met wie ik gisteravond even had gesproken, Katja Bell, gooide haar eigen kussen naar mijn hoofd.
“Opstaan, anders mis je je ontbijt.”¯ Na die woorden ging ik op mijn knieën op het bed zitten, gooide haar kussen terug en begon me om te kleden. Ik zag ergens een spiegel hangen en keek er in. Mijn haar zag er niet uit! Ik haalde snel een borstel door mijn haar en besloot na een tijdje dat ik ze maar beter gewoon in een staart kon doen.
Toen ik eenmaal klaar was, liep ik samen met Katja naar de grote zaal.
“Waar gaan we zitten?”¯ Vroeg ze. Ik zag dat er nog twee plaatsen vrij waren naast George, dus ik begon haar mee te trekken. George keek even op toen ik naast hem ging zitten en ik stelde hem voor aan Katja.
“O, o.”¯ Hoorde ik Fred en George tegelijk zeggen en ik keek om, om professor Anderling nijdig onze kant op te zien lopen. Ze deelde onderweg wel papieren uit aan leerlingen, maar het was duidelijk dat ze onze kant op kwam.
“Heren, zorg nu alsjeblieft niet dat ik jullie in de eerste maand al van school moet sturen.”¯ Begon professor Anderling. “En dan ook nog eens een eerstejaars leerling er bij betrekken! En u-”¯ nu keek ze mijn kant op. “ik hoop dat u verstandiger wordt dan dit.”¯ Ze gaf ons onze lesroosters en liep verder.
“Waar ging dat over?”¯ Vroeg Katja verbaasd. Ik keek naar de tweeling en grinnikte.
“Dus, vanavond om 6 uur nablijven bij Sneep?”¯ De tweeling grinnikte nu ook.
“Ik ben benieuwd wat Secretus in petto heeft voor ons.”¯ Katja trok mijn aandacht.
“Hallo? Antwoord?”¯
“O, ja. Sorry. Ik moet nablijven vanavond.”¯ Haar mond viel open.
“Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?”¯ Ik gebaarde naar de tweeling. Katja leek het als uitleg te aanvaarden en we begonnen te eten. Toen ik mijn bord leeg had, keek ik op mijn lesrooster.
“O, nee!”¯ Kreunde ik.
“Wat?”¯ Vroegen Katja en de tweeling tegelijk. Zonder een woord te zeggen gaf ik mijn lesrooster aan de tweeling en wees Katja op haar eigen rooster.
“Zo erg is het toch niet?”¯ Vroeg Katja, toen ze had gezien wat er op het rooster stond. We hadden een blokuur verweer tegen de zwarte kunsten, samen met Zwadderich. Ik wilde haar tegenspreken, maar George was me voor.
“Leona heeft het niet zo op een van de nieuwe Zwadderaars.”¯
“Wie?”¯
“Yvonne Spee.”¯ Zei ik chagrijnig. Ik wist dat Fred wat wilde zeggen, maar hij hield wijselijk zijn mond. De tweeling gaf mijn rooster terug en George stond op.
“Waar ga jij heen?”¯ Vroeg Fred verbaasd. George schudde zijn hoofd, ten teken dat hij dat niet wilde zeggen, en liep weg. Fred haalde zijn schouders op en bestuurde zijn lesrooster. Hij lachte.
“Gezellig. De eerste twee uur les van Secretus.”¯ Katja en ik lachten met hem mee.
Na het ontbijt haalden Katja en ik onze spullen en liepen richting het lokaal van mevrouw Gibbson. Ineens zag ik twee bekende gezichten.
“Mateusz! George!”¯ Ik begroette de twee glimlachend. “George, waar ging je nou ineens heen?”¯ Het was niet George, maar Mateusz, die antwoordde.
“De ziekenzaal.”¯ Ik keek George verbaasd aan.
“Waarom?”¯ George keek naar de vloer, terwijl Mateusz weer antwoord gaf.
“Monika ligt daar.”¯ Mijn mond viel open en ik was niet in staat iets uit te brengen. “Maak je maar geen zorgen, ze mag vandaag nog weg. Maar ze heeft giftige inkt van de reuzeninktvis binnen gekregen.”¯ Ik knikte, opgelucht dat alles wel weer goed zou komen. Katja gebaarde dat we op moesten schieten, vooral omdat we niet wisten waar we moesten zijn. We raakten maar één keer de weg kwijt, maar gelukkig wees haast onthoofde Henk ons de weg. Ik mompelde een verwensing toen we het lokaal binnen kwamen en ik zag dat de Zwadderaars er al waren.
“Ah, kom binnen. Kom binnen.”¯ Schreeuwde mevrouw Gibbson. Fijn. Tot zover onze onopgemerkte binnenkomst. Toen uiteindelijk de laatste leerlingen het lokaal binnen waren gestapt begon mevrouw Gibbson de les.
Reacties:
Nogsteedssuperleuk