FanFic.nl

My 100 little stories

50. Bloem

Luchtig huppelde ze over het gras, haar voeten raakte de sprieten nauwlijks.
‘Klein, klein kleutertje,’zong ze zachtjes, terwijl ze vooruit huppelde.
Ze wist wel dat ze te ver ging, veel te ver. Mama had gezegd dat ze maar tot het hek van het weitje met de schapen mocht, maar ze was al veel verder, al bijna bij het bos.
Ze besefte wel dat ze heel stout was, maar ze was zo nieuwschierig, naar wat er nou eigenlijk in dat bos was!
‘Je plukter alle bloempjes af, je maakt ze veels te grof,’zong ze verder, terwijl ze bij de eerste bomen kwam.
Het was licht in het bos, erg licht. De bloesem dwarrelde naar beneden, op haar blonde haar, dat tot op haar rug hing.
‘Ik zal zoet naar school toe gaan, en de bloemetjes laten staan!’besloot ze het liedje, en liep verder het bos in.

Na ongeveer tien minuten lopen kwam ze in het hart van het bos. Het was er donker, en er woekerde donkere, wilde planten. Een beetje bang keek ze om zich heen.
Heel even zou ze zweren dat ze een flits van blond haar zag. Een beetje bang bleef ze even stil staan, maar dacht toen: kom nou, je wilde zelf het bos in, dan moet je ook door gaan ook!
Voorzichtig liep ze weer door, tot ze bij een diepe vijver kwam. Nieuwschierig keek ze in het water, maar tot haar verbazing zat er helemaal geen water in de vijver! En hij was ook wel erg vierkant… Het meisje rilde even en draaide zich om. Ze zag een veldje, dat er net nog niet geweest was. (Of had ze het gewoon niet gezien?) Er groeide bloemen, veel bloemen. Ze keek naar de kleuren. Paars, oranje, roze, geel, rood…
‘Ze zijn mooi hm,’ Een ijzingwekkende stem klonk achter haar. Geschrokken draaide ze zich om, en zag een blonde vrouw staan. Bang keek ze haar aan.
‘Pluk de bloemen dan,’moedigde de vrouw het meisje aan. Angstig schudde ze haar hoofd.
‘Waarom niet? Vanwege het liedje? Dat is toch niet echt, je mag ze best plukken.’ Het meisje kwam niet in beweging.
‘Pluk ze. Nu.’ Haar stem was dwingend, te dwingend. Bijna automatisch deed het meisje wat de vrouw zei. Toen ze zich weer trillend omdraaide, met een bosje bloemen in haar handen, zag ze hoe de vrouw verdwenen was.
‘En dat had je niet moeten doen,’fluisterde de vrouw van achter haar, en zette haar handen tegen de rug van het meisje.

Als je nu naar het bos gaat, dan zul je een graf zien. Op de grafsteen zul je lezen:
Zij had nog zo lang te leven,
Als ze uit het bos was gebleven
En, als je goed oplet, zie je soms een glimp blond haar, en kun je een zachte stem horen, die zingt:
“Klein klein kleutertje, wat doe je in mijn bos?
Pluk je alle bloempjes af, dan maak ik het veels te grof..”�

Reacties: