FanFic.nl

Vergangenheit [3-shot]

Vergangenheit [2]

Mijn hart maakt een sprongetje als ik zie dat er nieuwe tourdata is. Snel scroll ik naar beneden en blijf staan bij Parijs. 17 april. Ik druk op ‘ticket kopen’ en kom op een site waar ik kan betalen, maar alleen met visa. Ik grom even en sjok dan mijn kamer uit naar de woonkamer, waar mijn mama hoogstwaarschijnlijk zal zitten. Zoals verwacht ligt ze in de zetel met een tijdschrift in haar hand en een kop koffie voor zich op het tafeltje. Ik plaats mij naast haar en kuch even om te melden dat ik er ben. Ze kijkt van haar artikel op en glimlacht.
‘Dag Amélie, wat is er?’ Ik trek even mijn mondhoeken op en probeer een goede zin te formuleren in mijn hoofd. ‘Ik..uhm. Er is een concert van uhm.. Tokio Hotel, binnen 2 maanden, in april.. De zeventiende. Zou ik kunnen.. of mogen gaan?’
Ze kijkt me bedenkelijk aan met dichtgeknepen oogjes, maar antwoord dan uiteindelijk: ‘Ik wist niet dat jij daar fan van was?’ Ongeduldig trappel ik met mijn voeten. Hoe leg ik dat uit? Dat ik eigenlijk helemaal geen fan ben, maar ze gewoon eens wil bezig zien, en ze daarna recht in hun gezicht wil zeggen wat ik denk? Dat ik al hun liedjes van buiten ken, gewoon omdat ik de meeste zinnen herken die ik zelf heb geschreven? Ik kan niet uitleggen welke haat, maar tegelijkertijd ook verdriet en jaloezie er door mij gaat als ik ze zie of hoor. En zeker niet aan mijn mama, maar ik wil gaan, dus zet ik mijn grootste ogen op en mijn liefste glimlach. ‘Wist je dat dan niet mama? Ik ben er al jaren fan van, ik ken ze al van helemaal in het begin, toen ze nog niet bekend waren.’ En dat is niet eens helemaal gelogen, ik kende ze toen ook al. Ik was er zelfs een deel van. Verdomde groep. Verdomde drummer. Verdomde verhuizing.

Al huppelend komt Bill mijn woonkamer in, gevolgd door Tom die het allemaal veel rustiger aan doet dan zijn broer. Bill roept blij ‘Melly!’, maar zet dan grote ogen op als hij het zielige hoopje in de zetel ziet wat mij moet voorstellen. Vlug slaat hij zijn armen om me heen en twee seconden later voel ik nog een paar rond mijn middel. ‘Wazzup?’ vraagt Tom, en zijn beginnende dreadlocks prikken op mijn huid. Zielig schud ik mijn hoofd. ‘Nee’ fluister ik en bijt hard op mijn lip. ‘Zo erg kan het toch niet zijn?’ zegt Bill nu. ‘Ja’ knikt Tom,’Wij zijn er toch? We kunnen het samen oplossen, weetjewel.’ Ik schud heftiger mijn hoofd en ik proef bloed op mijn lippen. ‘Zeg dat niet’ snik ik, waarop Bill mij een kus op mijn wang geeft. ‘Waarom niet?’
‘Omdat’ hakkel ik, ‘omdat jullie… Omdat jullie er niet meer zullen zijn.’
‘Huh?’ zeggen ze allebei tegelijkertijd,
‘Ja’ zeg ik bijna onverstaanbaar, ‘Ik ga verhuizen.’
Ze kijken mij aan en trekken dan een wenkbrauw op.
‘Verhuizen?’
‘Ja’ mompel ik. ‘Ze gaan scheiden.’ Hun verbazing wordt nog groter, en hun bruine ogen smeken om een uitleg, die ik ook, al zuchtend en stotterend geef.
‘Weten jullie nog? Toen mijn mama een nieuwe job kreeg bij de krant? En ze daardoor deadlines moest halen en soms pas laat thuis kwam?’ Ik wacht hun antwoord niet af en vertel gewoon verder, ‘Het zag eruit alsof mijn papa er perfect mee kon leven. En dat kon hij ook, alleen met de hulp van een andere vrouw. “Ik had niet genoeg affectie”� is zijn uitleg nu.’
Ik hoor de jongens naast mij slikken. Bill is de eerste die iets durft te zeggen. ‘Ik vind het écht heel rot voor je Mel, scheiden is niet leuk, maar je overleeft het wel. Kijk naar Tom en mij, wij zijn er ook niet van dood gegaan.’ Tom knikt instemmend, en dat is voor Bill een teken om verder te gaan ‘En verhuizen het zelfde, het is het einde van de wereld niet, we kunnen elkaar toch blijven zien? We kunnen toch blijven samen muziek spelen?’
‘Nee’ fluister ik, ‘Ik vind Parijs wél het einde van de wereld.’

‘Dat is raar.’ zegt mijn mama ‘Toen ik fan was van The Rolling Stones hing heel mijn kamer vol met posters, ik heb er bij jou nog geen gezien bij mijn weten.’ Ik hoor haar antwoord maar half, want ik word terug in het verleden gezogen.

Ik hang uit het raampje van de auto die klaar is om te vertrekken. Mijn mama zit aan het stuur maar ik heb haar gevraagd om eventjes te wachten. Ik wil afscheid nemen van mijn twee beste vrienden. Ze staan er allebei maar verloren bij, niet weten wat te zeggen. Mijn keel is ook kurkdroog. Wat zeg je tegen mensen, waarvan je weet dat je ze een hele tijd niet zult zien? Waarmee je een gemeenschappelijke droom hebt, en het je pijn doet om te weten dat die niet in vervulling zal gaan? Ik zucht en kijk ze een voor een aan. ‘Mell..’ mompelt Tom. Ik knik terwijl ik de tranen probeer tegen te houden die in mijn ooghoeken prikken.
‘We gaan je heus niet vergeten. In de grote vakantie kom je hierheen, en we zullen zoveel mogelijk naar Parijs komen. En er bestaan dingen zoals MSN en Skype.’
‘En Devilish dan?
‘Dat loopt niet weg’ zegt Bill nu op zijn beurt, ‘Zoals je zelf hebt gezegd, Parijs is niet voor eeuwig. Je blijft daar gewoon tot wanneer je mama zichzelf weer bij elkaar heeft geraapt. We repeteren elke keer dat we elkaar zien. Niet bang zijn, een betere drummer dan jou vinden we toch niet. Wij zullen blijven wachten op jou.’ Half gerustgesteld geef ik ze allebei nog een knuffel en kus als afscheid. Wanneer de broers twee schimmen in de verte worden, kan ik het niet helpen om te denken dat dit niet gaat aflopen zoals ik wil dat het afloopt.

En ik had gelijk. Het was moeilijk om contact te houden. We hadden het allemaal druk met ons eigen leven, en exact 5 maanden later werd hun single Durch Den Monsun gelanceerd in Duitsland. Ze hadden blijkbaar toch een betere drummer gevonden.

Reacties: