FanFic.nl

There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd}

48. Big mouth Malfoy

Lena's P.O.V.

Professor Kist bleek de geest van een oud mannetje te zijn. Blijkbaar had hij
altijd les gegeven op Zweinstein en was hij de ochtend na zijn dood gewoon naar zijn les gegaan, hij had niet eens door gehad dat hij gewoon door muren kon zweven. We hadden deze les met Ravenklauw en Cho vertelde me dat je tijdens de les gewoon kon praten, slapen of wat je dan ook het liefste deed, omdat professor Kist maar door bleef ratelen en niet op de klas lette. Ik maakte gebruik van dit feit door voor me uit te staren en over Fred te dromen. Ineens hoorde ik Rons stem.
“Dus eh.. Hermelien?”�
“Ja, Ron?”� Hermelien keek niet eens op van haar boek! Ik schopte tegen haar stoel en ze draaide zich verbaasd om. Ik wees op Ron, ten teken dat ze hem aan moest kijken. Rons oren waren rood geworden en Hermelien concentreerde zich nu wel op hem.
“Ik eh.. Vroeg me af.. heb je misschien.. Wil je misschien.. een keer samen met me naar Zweinsveld? Je weet wel.. alleen.”� Ik grinnikte zachtjes toen Hermelien bijna van haar stoel viel van verbazing. Maar ze gaf geen antwoord.
“Hermelien? Moet je Ron geen antwoord geven?”� vroeg ik lachend. Hermelien werd nu ook een beetje rood.
“Ja, dat lijkt me leuk.”� Ik grinnikte opnieuw toen ze allebei een andere kant op keken, niet wetend wat ze moesten zeggen. De rest van de les concentreerde ik me weer op mijn dagdromen over Fred.

Ik liep samen met Harry, Ron en Hermelien richting gedaanteverwisselingen, toen Hermelien me mee trok naar de meisjestoiletten.
“Ik weet niet wat je tegen hem hebt gezegd, maar bedankt. Denk ik.”� Ik grinnikte.
“Het werd eens tijd dat hij je mee uit vroeg. Ik heb hem alleen een duwtje in de goede richting gegeven.”� We begonnen weer richting het lokaal te lopen, ondertussen over Zweinsveld pratend. Ze vertelde me over Zonko’s fopmagazijn, Zacharius’ zoetwarenhuis, de drie bezemstelen en het krijsende krot. Tegen de tijd dat we bij gedaantewisselingen aan kwamen, waren alle andere leerlingen er al. Tot mijn ongenoegen hadden we gedaanteverwisselingen met Zwadderich en waren de laatste plaatsen achter Malfidus en Noot. Ik wist alleen wie Noot was door dat Sneep me de dag er voor gedwongen had met hem samen te werken. Ik was allang blij dat ik Hermelien niet was, die met Patty Park samen had moeten werken. Of Harry, aangezien die twee uur lang vol had moeten houden met Malfidus. Zo gauw Hermelien en ik zaten, maakte Malfidus een minzame opmerking over modderbloedjes. Ineens schoot de perfecte opmerking me te binnen.
“Weet je, Malfidus. Zoals jij over dreuzels en afstammelingen van dreuzels praat, zou je bijna denken dat een dreuzel ooit je hart heeft gebroken.”� De hele klas barstte in lachen uit, Griffoendors en Zwadderaars, en Malfidus werd knalrood. Tevreden leunde ik achteruit. Malfidus was gewoon tè gemakkelijk. Professor Anderling kreeg de klas uiteindelijk stil en begon de les. De opdracht was een kussen te laten veranderen in een aquarium. Waarom iemand dat in hemelsnaam zou willen doen was me een raadsel, maar het lukte me. Het lukte me als eerste van de klas. Ik was zelfs sneller dan Hermelien! Ik besloot dat gedaanteverwisselingen mijn nieuwe lievelingvak was. Tenminste, tot ik een leuker vak ontdekte.

“Hoe deed je dat nou weer?”� Vroeg Ron me na de les. Ik haalde mijn schouders op en liep door naar de grote zaal. Wonder boven wonder raakte ik de weg nu eens niet kwijt. Ik liep meteen op de tweeling af en plofte naast Fred op de bank, waarna ik hem snel op zijn wang kuste. Ik merkte dat Ron, die tegenover me was komen zitten, zijn bord vol aan het laden was. Ik kon me nog steeds verbazen over de enorme eetlust die hij had. Alle mannelijke Wemels trouwens. Maar Ron was toch wel echt het toppunt. Ik liet mijn blik naar de tafel van Zwadderich glijden en zag Malfidus naar me kijken, hij keek woest. Ik glimlachte en zag zijn gezicht vertrekken. Fred volgde mijn blik.
“Oké, wat heb je nou weer gedaan?”� Vroeg hij grijnzend.
“Malfidus te kijk gezet.”� Zei Ron met volle mond. Ik bedacht me ineens iets.
“Jongens, is het jullie niet opgevallen dat hij niets terug zei? Ik zei dat een dreuzel zijn hart had gebroken, wat voor hem een enorme belediging zou moeten zijn geweest, maar hij zei niets terug.”� De jongens leken niet te snappen waar ik heen wilde met mijn verhaal, maar Hermelien hapte naar adem.
“Nee! Zou je denken? Malfidus?”� Ik knikte.
“Zag je die blik niet?”� Hermelien dacht na en haar mond viel open.
“Je hebt gelijk!”� Harry en Ron snapten het nog steeds niet, maar Fred en George leken nu ook door te krijgen wat we bedoelden.
“Dit meen je niet!”� Zeiden ze tegelijk. Ik besloot dat we dit beter ergens konden bespreken waar niet iedereen ons kon horen.
“Misschien moeten we dit ergens anders bespreken.”� Iedereen knikte, we wilden niet de wraak van heel Zwadderich en mogelijk een pissige Lucius Malfidus over ons heen krijgen. Ineens schoot de perfecte plek me te binnen. “Ik weet het, als jij er tenminste geen bezwaar op hebt.”� Fred schudde zijn hoofd en we stonden op, gevolgd door Ron, Hermelien, Harry, George en Ginny.

“Waar gaan we eigenlijk heen?”� Vroeg Hermelien. Ik had het vermoeden dat ze bang was dat we ergens heen gingen waar we niet mochten zijn.
“Dat zie je zo meteen wel.”� Zei ik, terwijl ik grijnzend achterom keek. Ik liep voorop, hand in hand met Fred, terwijl Hermelien samen met Ginny vlak achter ons liep, gevolgd door Harry, Ron en George. We liepen de laatste hoek om, waar mijn ouders glimlachend naar ons keken en hun handen uitstaken. Ik draaide me even om naar de rest en glimlachte. Toen zag ik Harry’s blik. Fred en ik legden onze handen op die van mijn ouders en Ron, Hermelien, Ginny en George klommen door het gat.
“We zien jullie zo wel.”� Zei Fred. Ik knikte en hij kuste me snel, waarna hij ook door het gat verdween. Ik draaide me om naar Harry.
“Lena, weet je wie dat zijn?”� Ik knikte.
“Perkamentus heeft het me verteld. Binnen hangt nog een portret.”� Harry leek zijn blik niet los te kunnen maken. Ik keek naar het schilderij waar onze ouders naar hem keken. Er blonken opnieuw tranen in de ogen van onze moeder, maar ze glimlachte. “Ga je mee naar binnen?”� Hij knikte en we gingen ten slotte ook door het portretgat heen. Iedereen keek bewonderend de kamer rond. Ik grinnikte terwijl ik Hermelien en Ginny mee naar de slaapkamer trok. Ik zag dat het bed netjes was opgemaakt, ik dacht meteen aan Dobby en grinnikte zachtjes. De meiden inspecteerden elk hoekje van de kamer en grinnikten toen ze het zwarte jurkje zagen dat over de rand van het bed hing. Ik greep het jurkje en legde het in de kast. We liepen terug en gingen bij het haardvuur zitten, waar de jongens op ons zaten te wachten.
“Goed, Malfidus dus.”� Zei ik.
“Wat is het nou precies dat jullie bedoelen?”� Vroeg Ron.
“We denken dat Malfidus verliefd is geweest op een Dreuzel.”� Tijd voor meer woorden had ik niet, want Ron barstte in lachen uit.

Reacties: