FanFic.nl

"Obsessie" [afgewerkt!]

chapter 9.

3 jaar later-
Bill’s point of view
Mijn vingers klemden zich om mijn rode pen. Al fronsend keek ik naar het lege blad. Ik sloot mijn ogen en zette de rode pen op het blad. Ik trok allerlei lijnen zonder te kijken. Gewoon kriskras door elkaar. Toen ik vond dat het genoeg was, opende ik mijn ogen. Een schouwspel van lijnen stond op mijn blad. Ik was best tevreden over het resultaat. Even schrok ik op van het geklop op mijn deur. Ik keek op mijn kalender. Het was zondag. Mam en Gordon kwamen me dan altijd opzoeken. Ik opende de deur. Marie stond er voor. Ze keek droevig. Ik keek haar vragend aan. Ik had nog steeds geen woord gezegd. Ik vond het niet nodig. “Bill, kom je even mee?”� vroeg Marie. Ik knikte. “Trek eerst je schoenen aan,”� zei ze nog. Ik nam mijn Nikes en trok ze snel aan. Vroeger waren mijn schoenen rood, nu niet meer. Bijna niets was meer rood in mijn kamer. Alles was zwart, behalve mijn bureaustoel en mijn pennencollectie. Die zouden altijd rood blijven. Ik liep achter Marie aan. Ik wist niet wat er aan de hand was. Begreep haar niet eens meer. We kwamen uit bij haar kantoor. “Ga even zitten Bill,”� zei Marie. De blik in haar ogen maakte me bang. “Je moeder ligt in het ziekenhuis dus ze zal je een tijd niet meer kunnen opzoeken,”� zei Marie. Ik voelde hoe mijn mond open zakte. Ik maakte wilde gebaren. “Volgende woensdag komt Gordon je halen om haar te bezoeken,”� stelde Marie me gerust.

Weer eens op mijn kamer ruimde ik mijn bureau op en ging op bed liggen. Na vijf minuten sprong ik weer op en ik ging mijn badkamer in. Ik ging voor mijn spiegel staan en bekeek mijn zwarte haren. Met gel zaten ze strak omhoog. Al een jaar verfde ik mijn haar. Ik vond het mooi zo. Net dat moment klopte er iemand op mijn deur. Ik opende die. Marie stond er voor. “Ga je mee naar buiten?”� vroeg ze. Ik knikte met een twijfel. Ik had mijn schoenen nog aan dus liep ik zo met haar mee. Ik was eigenlijk niet graag buiten. Zeker niet omdat er altijd zo veel kinderen waren. Het was warm weer. Het was dan ook niet voor niets lente. De thermometer die in het midden van het plein stond gaf 26 graden aan. In de laatste twee jaar was hier een hoop veranderd. De speeltuigen waren vernieuwd, er stonden nieuwe spullen en er was nieuw speelgoed. Ik ging op een bank zitten, trok mijn benen op en sloeg mijn armen er rond. Ik bekeek de kleine kinderen die aan het schommelen waren of in het zand aan het spelen waren. Toen ik die leeftijd had, was ik hier ook al en deed ik hetzelfde als zij. Eigenlijk best een triestig leven. Ik was van mezelf verbaasd, dat ik hier al zo lang zat. Ja, vroeger was ik klein en onwetend. Ik schrok even op toen Marie langs me kwam zitten. “Bill, je bent tien en nog steeds zeg je geen woord, vind je zelf ook niet dat dit moet stoppen?”� vroeg ze. Langzaam schudde ik mijn hoofd van links naar rechts. Ik had genoeg redenen om te zwijgen. “Jammer,”� zei Marie zacht. Ze stond weer op en liep richting de zandbak waar de kleine kindjes zaten te spelen.

Ik zuchtte en stond op en ging richting de dikke boom in de hoek van de omheining. Achter de boom ging ik op de grond zitten zodat niemand me echt kon zien. Ik keek door de gaten van de omheining naar de auto’s die voorbij raasden. Ik schrok toen er opeens een hond aan de andere kant van de omheining tegen me zat te blaffen. “Sorry,”� mompelde de jongen die bij de hond was. Ik zag hem nu pas. Ik knikte even. “Waarom zit je in dit gesticht?”� vroeg hij en wees naar het grote grijze gebouw waar ik al jaren in woonde. Ik nam mijn papier uit mijn broek en begon te schrijven met mijn rode pen.

Ik woon hier al jaren omdat ik al jaren geen woord meer heb gezegd.
Ik heb er mijn redenen voor.

Ik gaf hem het briefje. Ik zag hoe hij zijn wenkbrauw optrok. “Trouwens, ik ben Thomas,”� zei de jongen. Zijn donkerblonde haren staken warrig onder zijn pet uit. Ik nam het papier terug en schreef er mijn naam op. “Mooie naam,”� zei hij. Ik knikte en glimlachte even. Zijn hond was kalm geworden en zat naast Thomas op de grond. Ik stak mijn arm door de draad en aaide de hond over zijn kop. “Wel, ik moet nu gaan, anders wordt mijn vader nog ongerust, zie ik je morgen weer?”� vroeg hij. Ik knikte en Thomas glimlachte. Hij zwaaide nog even en liep toen verder met zijn hond. Ik hield van honden, ze waren zo leuk. Ik ging weer op de grond zitten en tekende met mijn vinger allerlei figuren in het zand. “Aah, hier zit je dus,”� zei Marie. Ze stond naast de boom. Ik keek op. “Kom je eten?”� vroeg ze. Ik knikte en kroop recht. “Heb je er de hele tijd gezeten?”� vroeg ze. Ik knikte weer en klopte mijn broek af. Samen liepen we richting de eetzaal. Ik ging op mijn vaste plek in de hoek zitten. Ik ging niet ergens in het midden zitten. Ik kon niet tegen een grote groep mensen bij elkaar. Dat gaf me zo een benauwend gevoel. Vandaag aten we pizza. Ik at mijn pizza in grote happen op. Ik wilde hier zo snel mogelijk vandaan zijn. Een klam gevoel bekroop me. “Gaat alles wel goed met je, Bill, je ziet zo bleek?”� vroeg Jennifer die voor me zat. Ik reageerde op geen enkel vlak, stond op en liep zo snel als ik kon de eetzaal uit. Hoe verder ik er vandaan liep, hoe beter ik me begon te voelen. Ik was zo opgelucht toen ik op mijn bed lag. Ik kwam totaal tot rust en het misselijke gevoel verdween.

Voor mijn lieve Tossie<3

Reacties: