FanFic.nl

Is he really as bad as I thought? [DM]

Chapter 4, Paris

Aangekomen in Parijs laat ik snel Draco’s - en natuurlijk ook mijn moeders - hand los en kijk om me heen.
Damn, het is hier écht mooi!
‘Kom je?’ vraagt Draco grijnzend als hij ziet hoe ik om me heen kijk en hij steekt zijn hand naar me uit.
Verwacht hij dat ik die vast ga pakken of zo?
Ik loop naast hem achter mijn ouders aan. We gaan bij een tovenaars restaurant naar binnen, dat zie ik meteen aan de huiselfen die hier rondlopen. Dat zijn vast de ‘obers’, ze hebben alleen geen lompen aan - zoals normale huiselfen -, maar op maat gemaakte marineblauwe pakjes. En ze zien er veel vrolijker uit dan Kreacher, de elf van Sirius.
We gaan op de bovenste etage zitten en hebben een prachtig uitzicht over heel Parijs en de Eiffeltoren.
Daaaamn.
Ik zit met open mond te kijken.
‘Pauline, doe eens je mond dicht,’ sist mijn moeder opeens, ‘dit ziet er wel heel onbeleefd uit!’
‘So what?’ mompel ik.
‘Nou, we zijn hier niet alleen!’ sist ze boos.
Ik zucht.

Na het eten gaan we winkelen in Parijs. Het lijkt in niks op de Wegisweg, maar toch ook weer wel. Het heeft dezelfde uitstraling, magisch zeg maar. Maar verder is het heel anders. De Wegisweg ziet er wat armoediger uit, de ‘Rue Magiciens’ is vooral voor de wat rijkeren, zoals wij. En nee, ik schep niet op. Maar over het algemeen heb ik wel wat betere spullen dan bijvoorbeeld Ron Wemel en nee, daarom is hij nog geen mindere vriend van me.
Bij een heel schattig winkeltje hangt een geweldig mooi jurkje!
Die zou ik écht graag op mijn verjaardag willen! Die is trouwens overmorgen al!
Draco ziet me kijken, ‘vind je ‘m leuk?’ vraagt hij grijnzend.
‘I love it!’ zeg ik, nog steeds naar het jurkje kijkend. ‘Mam?’ vraag ik dan aan mijn moeder, ‘mag ik dat jurkje kopen?’
Ik zie Draco wat in mijn moeders oor fluisteren en ze lacht.
‘Mam?’
‘Nee, Pauline,’ zegt ze dan.
‘Waarom niet?’
‘Je draagt nooit jurkjes! Het jurkje dat je nu aan hebt heeft veel Galjoenen gekost en je draagt het nu pas voor het eerst!’
‘Ja, maar mam...’ zeur ik.
‘Nee, Pauline,’ zegt ze resoluut.
Door onze discussie was het me niet opgevallen dat Draco weg was. Hij komt net naar buiten als we uit‘gesproken’ waren met een tasje van die winkel.
Wat moet hij nou met iets uit die winkel?
Ik besluit maar niks te vragen.
We lopen nog wat rond en ik koop een paar ballerina’s die perfect bij het jurkje passen dat ik nu aanheb en ik doe ze dan ook meteen aan. Mijn moeder stuurt mijn andere schoenen met één of andere bezwering naar de villa.
‘Ziet er leuk uit,’ zegt Draco glimlachend.
‘Bedankt,’ mompel ik.
‘Draco, Pauline, vinden jullie het erg als wij even ergens heen gaan? We komen jullie weer over een uur ophalen, goed?’ vraagt Narcissa ons.
‘Ja hoor,’ zegt Draco vrolijk.
‘Als ’t moet,’ mompel ik.
‘Doe eens wat vrolijker jij,’ sist mijn moeder.
‘Rustig,’ mompel ik verbaasd.
‘Nou, wij gaan, tot strakjes,’ zegt mijn moeder opeens heel vrolijk.
Ik snap echt niks van haar hoor...
‘Oké,’ mompel ik.
Ik zie mijn ouders, Lucius en Narcissa vrolijk weglopen en ik blijf achter met Draco.
Ik zucht.

‘Wat is er? Mis je je mammie nu al,’ zegt Draco grijnzend, maar niet op die leuke manier die ik hem de vorige dag heb zien doen, maar op zijn gemene manier, die hij vroeger altijd gebruikte als hij me uitschold.
‘Grappig, Malfoy,’ zeg ik. En ik noem hem voor het eerst weer bij zijn achternaam.
Waarom noemde ik hem eigenlijk Malfoy?
Ik kijk hem aan.
Ik weet het alweer, het kwam door zijn toon. Hij heeft weer zijn pestende, arrogante zelf terug. Of zoiets.
Ik loop weg, ik heb totaal geen zin om tijd rond te brengen met de oude, arrogante Malfoy, die ik jarenlang gehaat heb. Ik loop één of ander steegje binnen.
Shit, wrong way.
Er zitten en paar creeps naar me te staren en eentje komt wel heel dichtbij. Hij begint in het Frans tegen me te praten.
‘I’m English, I can’t understand you, so fuck off,’ zeg ik stoer, ook al ben ik doodsbang.
‘English, eh?’ vraagt de man die wel heel dichtbij kwam.
‘Yes,’ zeg ik, nog steeds proberend om stoer te klinken.
‘How old ‘re you?’ vraagt hij grijnzend.
‘Almost sixteen,’ zeg ik stoer.
Waarom zei ik dat?
‘So, almost a grownup?’ zegt hij grijnzend.
‘I guess so,’ mompel ik en ik wil weglopen.
‘Maybe I should let you see what grownups do in their spare time,’ zegt hij met een huge grijns.
Wat bedoelt hij ooit?
Dan kijk ik nog eens goed naar zijn grijns.
Nee! Dat meent hij niet! Shit, waar is mijn toverstaf? Shiiit, die ligt thuis! Wat moet ik nu doen?!
De man komt heel erg dichtbij en probeert me te zoenen. Ik doe geschrokken mijn ogen dicht en voel zijn ranzige lippen op de mijne. Ik durf me niet te verroeren en sta stokstijf stil.
‘Fuck!’ hoor ik de man opeens mompelen. Dan voel ik hem wegzakken, iemand of iets heeft hem van me afgetrokken. Ik kijk en zie, Malfoy.
‘Kom,’ zegt hij grimmig.
Ik ren snel achter hem aan.
‘Dank je w...’ begin ik, maar hij laat me niet uitpraten.
‘Wat dacht je wel niet? Dat je in je eentje in Parijs kon gaan rondlopen? Niet iedereen is goed volk hier!’ roept hij woedend.
‘Maakt het jou wat uit wat er met mij gebeurd dan?’ vraag ik schamper.
‘JA!’ roept hij en hij kijkt me hopeloos aan, ‘wat moet ik doen om jou dat te laten begrijpen?’
Wat bedoelt die jongen nou weer?
‘Wat bedoel je?’ vraag ik verbaasd.
‘Pauline,’ zegt hij stamelend, ‘ik - ik - ik hou van je!’ Hij kijkt me hopeloos aan, met grote ogen.
Dan barst ik in lachen uit.
Ja hoor, Draco Malfoy. De arrogante Slytherin Prince, die iedereen kan krijgen die hij wil. Die al met zo velen meisjes wie weet wat allemaal heeft gedaan. Die mij leuk vindt? Wat een grap!
‘Waarom lach je?’ vraagt hij met grote ogen.
‘Omdat dit écht grappig is,’ zeg ik droog.
‘Ik meen het!’ zegt hij.
‘Natuurlijk, Malfoy,’ zeg ik schamper, ‘dat al die anderen je nou geloofden, maar bij mij werkt dit niet hoor!’
‘Ik meen het echt!’
Ik kijk in zijn ogen en ze zien er oprecht uit.
Ik weet dat ik dit niet moet geloven, straks eindig ik net zoals de rest. Gebruikt.
‘Draco, dit werkt niet,’ mompel ik, terwijl ik hem niet aan wil kijken.
[/green]Waarom gebruik ik nu opeens wel zijn voornaam? Eigenlijk weet ik dat wel, ik geloof hem. Omdat ik het wil geloven. Ik mí¡g het niet geloven![/green]
‘Hoe kan ik mezelf bewijzen?’ vraagt hij me zacht.
Ik kijk hem diep in zijn grijze ogen aan en ik weet wat hij moet doen. Hij weet het ook. Hij doet het ook. Hij komt steeds dichterbij en dan raken onze lippen elkaar. Hij opent zijn mond en ik ook, onze tongen raken verstrengeld. Ik weet niet hoe lang we zo staan, het voelt als uren. Maar het maakt mij niet uit, het mag best dagen duren.
Dan worden we verstoord door een kuchje.
‘Komen jullie mee?’ vraagt Lucius.
Shiiit! Ze hebben ons betrapt! Hoe stom kan ik zijn? Ik ben verliefd geworden op Draco Malfoy! The Slytherin Prince! En ik ben een Gryffindor. Hoe kunnen Harry, Ron en Hermione me ooit vergeven?
‘Natuurlijk,’ zegt Draco op normale toon, alsof er niks gebeurd is.
Ik merk dat hij mijn hand vastheeft en deze keer, kan het me echt 100% niks schelen. Nu hoef ik me nog geen druk te maken over wat andere mensen denken. Mijn ouders kijken me blij en zelfs trots aan. Zij zijn het wel eens met mijn “keuze”�.

Reacties: