Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Unexpected Friendship » 22. A password and a nickname
Unexpected Friendship
22. A password and a nickname
Monika's P.O.V.
Ik liep dus vermoeid verder met Carlo. Hij zag dat ik moeite had met recht op te lopen. Dus we liepen wat langzamer. Toen we bij de trappen aankwamen, keek ik naar boven. De trappen bewogen heel langzaam. Ik weet niet waarom. Maar ik voelde me nog steeds niet beter. Het leek wel dat het slechter werd met me. "Weet je wat, Carlo? Haal de zuster heel even. Ik voel me echt niet goed." Zei ik serieus. "Dat zal ik doen. Blijf maar hier zitten." Carlo rende terug naar de ziekenzaal. Ik keek naar boven, naar de trappen. Het was best mooi om te zien hoe gigantische trappen verschoven. Toen keek ik naar de grond. Ik zag bloed vlekken op de grond. Die kwamen uit de richting van de ziekenzaal. Dus dat betekent dat ik dat moest zijn. Mijn ogen volgde de bloedvlekken die naar mij toe lijden. Ik keek naar mijn been. Nu pas zag ik dat een grote bloedvlek op mijn broekpijp zat. Ik rolde mijn broekpijp omhoog. Het prikte verschrikkelijk. Toen zag ik dat mijn been openlag. "Hoe kan dit nou?" vroeg ik me af.
De zuster kwam naar me toe gerend. "Ik zie het al. Je hebt een bloedvergiftiging. Dat komt door de inkt." Legde de zuster gepijnigd uit. "Maar hoe kan mijn been dan zo erg bloedden?" Vroeg ik me af. "Ik leg je het zo meteen wel uit. Kom nu maar weer naar de ziekenzaal." Zei ze paniekerig. "Nee, dat meen je niet." Zei ik kwaad. We waren weer in de ziekenzaal. "Meisje, toen je gevallen was. Had je niet alleen een wond op je hoofd maar ook op je been. Ik wist niet dat dit zou gebeuren. Door de bloedvergiftiging, is er nog een grotere wond ontstaan. Gelukkig komt Perkamentus er nu aan." Zei ze schamend. "Wordt ze nu beter?" Vroeg Carlo die er nog bij stond. "Ja, ik laat het nu maar over aan Perkamentus. "Ah, daar is hij." Zei ze opgelucht. "Zo, zo juffrouw Haex. Ik zie dat je de ziekenzaal leuker vindt dan de leerlingenkamer." Lachte hij stiekem. "Geloof me meneer. Ik wil niets liever dan naar de leerlingenkamer. Ik ben er zelfs niet één keer geweest." Zei ik zielig. "Ik beloof je. Dat je deze zaal niet meer hoeft te zien." Zei hij verzekerd. Hij zei dat ik recht op het bed moest liggen. Dus dat deed ik. Toen deed hij zijn toverstokje boven mijn lichaam. Toen ging hij van mijn hoofd naar mijn tenen met zijn toverstok. Ik voelde een soort bevrijding. Ik keek toen naar mijn been. Er kwam zwart bloed uit mijn lichaam. Het was te ranzig voor woorden. Hij heelde daarna mijn wond. "Nu kan je weer normaal rondrennen. Alleen ik kan je die black-outs niet afnemen. Dat gaat nu wel eerder weg." Zei hij tevreden. Ik keek naar het zwarte bloed, toen draaide ik me maar snel om. Ik werd niet goed van al dat bloed. Ik bedankte Perkamentus. "Zorg nu maar goed voor je zelf." Zei hij bevelend. Daarna liep hij weg.
Carlo en ik gingen weer naar de leerlingenkamer. We kwamen bij een groot schilderij. Het was een jonge vrouw die omringd was met dieren. "Wachtwoord?" Zei ze beleefd. "Zoeteolifantenmug." Zei Carlo serieus. "Ik moest stiekem best wel lachen. "Wat is er nou?" vroeg hij. "Oh, ik moet om je wachtwoord lachen." Zei ik lachend. "Ik weet het, het is een raar wachtwoord. Maar zou jij op zo'n wachtwoord opkomen. En daarbij we veranderen om de twee maanden ons wachtwoord. Dan wil ik wel eens zien of jij een betere hebt." Zei hij lachend. "Dat is een deal." Zei ik overtuigend. We liepen de grote zaal in. De kamer zag er warm en gezellig uit. Hij was versierd met gele zwarte vlaggen met het wapen erop en het was gevuld met luie stoelen. Ik ging op een van de stoelen zitten en keek toen nog meer om me heen. Ik zag een trap naar beneden. Dus ik liep daar naartoe. "Daar zijn de slaapkamers." Legde Carlo uit. "Dankje. Weet je, ik zou je eigenlijk Cedric moeten noemen." Zei ik lachend. "Waarom?" vroeg hij lachend. "Omdat de held uit mijn lievelingsboek zo heet, Cedric." Ik liep lachend weg naar beneden. Ik kwam bij twee ronde deuren terecht. Carlo had me gevolgd en zei dat de rechtse van de meisjes waren en de linkse van de jongens.
Ik liep de meisjeszaal binnen. De meeste meisjes waren al vertrokken naar de eetzaal. Maar sommige lagen nog te slapen. Ik liep toen naar het bed bij het raam. Ik was verrast dat het bed niet was ingepikt. Het had zo'n een mooi uitzicht. Toen keek ik naar de spullen op mijn bed. Mijn lieve vleermuis 'Piny' zag ik aan de pilaar van mijn bed te hangen. "Hé lief Piny'tje, is alles goed?" Ik aaide mijn vleermuis en liet haar verder met rust. Gelukkig hadden we thuis nog vier huisuilen. Een voor Mateusz, dat ook meteen als huisdier diende en hij heette Leffy, een voor mij en een voor beide ouders. Toen hoorde ik geklop, het was Eline. "Kom je mee naar de les het is nu kwart voor acht." Zei ze. "Ja, ik kom nu." Zei ik snel. Ik kleedde me om en raapte mijn spullen bij elkaar. We liepen de leerlingenkamer uit, zo naar de eerste les.
Mijn aller eerste les was Geschiedenis van Toverkunsten. Eerlijk gezegd was dit best wel interessant. Ik was misschien de enige die oplette. De leraar ging gewoon door met de les. Hij keek rond in de klas. Het leek wel of hij moest lachen. Hij keek eerst naar mij, daarna nog naar vier andere leerlingen. Hij wees naar ons vijven. Om naar voren te komen. Dus dat deden we. "Deze leerlingen letten tenminste op. Dus zij mogen al gaan. Jullie daarentegen mogen een uur nablijven." Hij moest heel hard lachen. Het galmde door het leslokaal. Gelukkig mocht Eline ook gaan. We liepen richting de eetzaal. Ik had enorme honger, want ik had nog niks gegeten. Waarna Lili langs me liep en me kwaad aankeek.
Reacties:
En Leona zei dat je gewoon kon doen wat je wou tijdens Geschiedenis van Toverkunsten!
da's beter
Haha, je hebt nog die naam er in weten te sneaken hea
leuk, ga je snel verder?