FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Weer naar school

Het jaar dat daarop volgde was frustrerend voor me, ik had maar een paar lessen over. Deze waren met Harry, Hermelien en Ron, maar dit waren net de lessen die Draco normaal ook had. En buiten de lessen had ik plots immens veel tijd. Tijd om, net als de maan Augustus aan Draco te denken en zijn brieven talloze keren opnieuw te lezen. Toen Ron en Hermelien voorzichtig aankondigden dat ook zij nu een koppel waren, was dit nauwelijks tot me doorgedrongen. Een stemmetje in mijn hoofd vervloekte hen, hoe konden ze? Nu nog? Na dit alles? Maar ik had er niks van gezegd, nu zij elkaar hadden en Ginny en Harry ook nog samen waren zwierf ik doelloos en alleen rond in de gangen, waar enkele maanden eerder ik nog samen met Draco gelopen had. Fred en George stuurde me vaak brieven, over hun winkel en hoe ik die eens moest zien. Af en toe antwoordde ik dat ik dat zeker eens zou doen, maar meestal kon ik de moed niet opbrengen om een brief te schrijven. Ik stopte met Zwerkbal en sloeg Anderlings voorstel om weer aanvoerder te worden compleet in de wind. Heel Griffoendor was teleurgesteld geweest, maar niemand durfde me erover aan te spreken. Uren aan een stuk lag ik naar mijn plafond te kijken, met daarvoor elke seconde die we ooit samen gespendeerd hadden. Iedereen die me gekend had als vriendin, aanvoerder of klasgenoot kon zien dat en ziel gebroken was. Ik herinnerde me, hele dagen door herinnerde ik me hoe hij voor me was opgekomen tegen Sneep, onze talloze strafstudies, de vakantiedagen die ik bij hem geweest was, zijn lach en grijns, zijn armen rond me en zijn lippen op de mijne, elk klein detail wou ik me herinneren en het maakte me miserabel toen ik besefte da ik kleine dingen vergat, kleine details, dingen die hij ooit gezegd had, hoe hij die gezegd had..Ik was al dingen vergeten. Een maand later stond mijn besluit vast dat ik niet meer door de gangen van de school kon lopen, niet meer. Perkamentus probeerde me nog te overtuigen, maar wist dat het een onbegonnen zaak was. Ik vertelde het ook aan Sneep en liep toen gewoon naar mijn slaapzaal en pakte mijn spullen bijeen. Hermelien had het gezien, maar had niks gevraagd, ze was naar beneden gegaan, waar ze vermoedelijk de anderen geïnformeerd had. Ik liep iets later ook naar beneden. Ik wou doorlopen, maar besefte dat ze meer verdiende. Ik liep naar hen toe en ging bij hun zitten, maar kon niks zeggen, mijn stem zou schor geklonken hebben en dingen gezegd hebben die mijn hoofd niet wou horen. Na een half uur instilte bij hun gezeten te hebben, stond ik op en keek hen om te beurten aan. Zij wisten niet wat te zeggen en ik kon niks zeggen. Ik draaide me om om weer naar boven te lopen. “Joan”� ik keek Ginny aan. ZE stond op en kwam naar me toe, maar durfde me niet te knuffelen. “We schrijven wel, ok?”� Ik glimlachte flauwtjes en liep naar boven. De volgende morgen zagen ze me niet meer, ik was al vroeg naar de kerkers getrokken, die gaven me een benauwd en verstikkend gevoel tussen alle herinneringen, maar de man die hier huisde was tot dusver wel mijn beste steun geweest. Ik klopte om vier uur ’s ochtends op de deur, iets waar elke leerling de rest van zijn leven strafwerk voor zou krijgen, ik was echter uitgenodigd. Sneep vergleek me altijd met zichzelf en ik was dit meer en meer gaan aanvaarden, we hadden wel ongeveer door het zelfde geweest. “Ik heb wel nooit jouw positieve kracht gehad.”� Zei hij, me doordringend aankijkend. Voor de rest was de vrouw die hij werkelijk graag zag vermoord, door Voldemort, dankzij hem. “Ze heeft mij nooit graag gezien”� zei hij dan, zijn verdriet niet verbergend. Hij wist hoe ik me voelde, hij was afgezonderd van de hele wereld, met slechts een doel, een dat Perkamentus hem gegeven had. Daarna waas ik in zijn leven gekomen, dit had hem een nieuwe drijfveer gegeven. Ik was voor hem een dochter, maar hij wist hoe hij verbitterd was na Lily’s dood. Hoe dit voor goede occlumensen beter en makkelijker gaat, dat kruipen en verbergen.
Ik sloeg mijn armen om hem heen, zonder dat we een woord gesproken hadden. “Ik hoop je snel weer te zien, Joan.”�
“Dag Severus”� antwoordde ik en ik liep naar Perkamentus’ kantoor. Hij zag er onzeker uit, hij voelde zich schuldig. Hij had het gevoel dat hij een sterk meisje met veel potentieel had neergehaald om nu traag weg te kwijnen. He kon het niet stoppen, maar hij had het in gang gezet. Ik sprak niet, maar liep naar het haardvuur. Hij wenste me geluk en ik keek hem aan hij bedoelde gewoon “herstel snel”�, maar dat klonk te bot. Ik knikte en zei: “Dhanes plaats.”�

Nog maar net thuisgekomen, wist mijn vader dat ik hem stilletjes ontglipte. Hij smeekte me om redelijk te zijn en te proberen alles te verwerken, maar het kon me nooit schelen. In de twee weken die erop volgde stapelde de brieven zich op op mijn nachtkastje, een stapel van brieven die ik niet beantwoordde, noch las. Ik deed zelfs de moeite niet om te kijken van wie ze kwamen. Einde van deze tweede week ging ik naar beneden en ik keek mijn vader aan, meer had hij niet nodig. “Joan, alsjeblieft!”� smakte hij, maar besefte meteen dat het niks zou uithalen. Hij sloeg zijn armen om me heen en huilde. Ik dwong mezelf om mijn handen op zijn schouderbladen te leggen. Ik nam mijn koffer vast en Mayjins nek in mijn andere hand, dat verschijnselde ik.
Naar een oud verlaten huisje, ik trok er een paar maanden in en huurde dan en huisje, de andere kant van Engeland. Weer enkele maanden, dan trok ik naar Schotland. Ik was druk bezig met het steeds over en weer verhuizen, zo fel dat ik nooit mijn koffer leeg haalde. Elke dag praatte ik tegen Draco, wetende dat hij me niet zou horen, maar ik deed het wel en het stelde me gerust.

Reacties: