FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

weet je nog?

Ik reisde en reisde tot de dag dat Draco gestorven was, die exacte dag, liep ik ijsberend rond in een klein huisje bij de rivier. “Een heel jaar ondertussen, Draco. Ik hou van je, weet je.”� Ik liet me in de zetel ploffen en begon te huilen. “Waarom?”� snikte ik. “Weet je nog, Draco, herinner je je onze vruchteloze pogingen om uit elkaar te gaan?”� Ik praatte ook tegen Mayjin, hem vragend of ook hij zich Draco nog herinnerde. Dan legde hij zijn op en mijn schoot en kreunde het dier zachtjes. Ik wenste hem en Draco een goedenacht en probeerde te slapen. Ik was er zeker van dat Mayjin mijn steunpaal was en me ervan weerhield om volledig mijn verstand te verliezen. De dag daarom verschijnselde ik weer. Dit keer kwam ik terecht bij een een klein huisje tussen de velden en grenzend aan een meer. Een klik werd in mijn hoofd gemaakt, hoe of waarom was me niet duidelijk, maar Mayjin voelde het ook. “Ben jij het, Draco? Jij die ons een teken geeft?”� Dit was dé plaats, hier moesten we zijn. “kom op, Mayjin laten we een wandelingetje maken.”� We liepen het meer rond en halverwege besefte ik, dat ik hoopte dat Draco achter me zou opduiken en me zou doen schrikken. Maar dat deed hij niet, dat zou hij nooit meer doen. “hij komt niet, Mayjin”� zei ik en de hond volgde me stiletjes naar binnen.
De dag daarop verschijnselde ik naar het dorp om inkopen te doen. Ik liep daar de straten, had mijn inkopen en was van plan weer naar het huisje te gaan, toen ik overmand door een vreemd gevoel. Ik stopte met lopen en speurde de straat af. Ik ondekte een bruin hoopje langs de straat en liep er heen. Het was een uitgemergeld zielig pupje. Het hondje keek smeken en zwak op. “Oh jij arm ding.”� Fluisterde ik. Ik nam het voorzichtig op en liep ermee de straat uit, ik besloot te voet naar huis te gaan, verschijselen zou het diertje helemaal schokkeren. Een uur later kwam ik in het huisje, “kijk eens Mayjin”� riep ik en de hond stond onmiddellijk voor me. Hij keek op naar het diertje dat zwakjes in mijn armen lag. “Zielig he? Jongen. Hij ziet er slecht uit he?”� Ik legde de pup in een kartonnen doos met een deken in. Ik zette wat water en brokjes bij hem. Na een paar dage was er al verschil, ik doopte hem tot Garner en was enthousiast. Het was lang geleden sinds ik zo blij was geweest met iets.Mayjin was geduldig met het kleine hondje. “schitterend, niet? Mayjin?”� ik grinnikte “ooit was ik net als jouw hoor, jongen. Niet soms, Mayjin.”� De hond blafte zacht. “Ik duwde zelf ook altijd tegen mijn eigen grenzen aan. Weken passeerden en de kleine Garner versterkte. Voor het eerst in meer dan een jaar was ik overtuigt dat ik hier wou blijven en begon mijn koffer uit te pakken. Dit had ik nog niet gedaan in de andere huisjes. Bij het uitpakken kwam ik de brieeven, die mijn vrienden gestuurd hadden tegen. De brieven van de laaste twee weken dat ik thuis was. Ik had ze nooit gelezen en voelde plots een vleugje van schaamte en schuld. Ik kreeg dus wel weer emoties, dat had ik toen niet, niks kon me toen schelen. Het leven op mezelf met de honden en babbelend tegen Draco deed me goed. Niet zeker of ik de brieven wel wou lezen, dacht ik aan een andere brief die nooit gelezen zou worden. “Oh Draco”� zuchtte ik. “Ik vraag me af of je vader het gevonden heeft. Iemand heeft het gevonden, dat kan niet anders. En dan vinden ze mijn kleren, mijn borstel op jouw bed, waarin je je laatste nacht doorbracht…met mij.”�
Ik liet de brieven links liggen, maar besloot enkele dagen later om ze toch wel te lezen. Het waren twee brieven van Ginny, eentje van Ned, een van Ron, drie van Hermelien, twee van Harry, vijf van George, vier van Leo, twee van Perkamentus, zes van Sneep en tien van Fred. “negenendertig brieven in twee weken, Mayjin, best indrukwekkend he?”� De honden zaten voor me en keken me vragend aan, ik besloot hen de brieven voor te lezen. “Deze is van Ginny”� melde ik eerst.
“Hey, Joan. Ik zei toch dat we zouden schrijven he? Hoe haat het thuis, niet te stil? Steeds welkom om terug te komen! Kusjes Ginny&Harry, Hermelien&Ron”�
Ik keek even aar de brief en vouwde hem dan wer dicht. Ik nam de tweede brief en vertelde de honden dat hij van Ned was.
“Hey kapitein, Ik hoorde gisteren dat je stopt met school en naar huis bent! Heel de school is van streek, iedereen komt ons vragen waar je woont, iedereen wil je schrijven, maar onze lippen zijn verzegeld hoor. Het is wel anders zonder je…Hoop je snel nog te zien. Groeten Ned.

Joan, ik heb gehoord dat je met school gestopt bent. Ik snap het wel hoor, maar het doet me wel beseffen dat het helemaal niet goed met je gaat, ofwel? Praat met me! Knuffel Fred.

Joan, ik kom je binnen een paar weken bezoeken als je het niet erg vindt. Albus

Hey Joan Ik weet dat ik eenbeter afscheid gekregen heb dan de anderen, maar zoals ik het begrijp is het nog niet genoeg voor wat komt. Doe niks zonder er eerst goed over na te denken! Severus”� Ik lachtte even, natuurlijk had hij het geweten.

“Joan? Je verdringt wat in de brieven nu zeker he? Schrijf me! Xx Fred

Joan, je hebt onze brief nog niet beantwoord..Ik ben zeker dat dat je plan nog wel is. Ik zou graag weten hoe het met je gaat. Kus Hermelien

Hoi Joan, nog geen antwoord, maar ik weet niet of ik dat wel verwacht had. Ik hoop dat je het nu wel doet? We denken aan je! X Ginny

Joan, praat alsjeblieft! Je weet dat je dat nodig hebt. Wil je dat ik langs kom? Wil je de winkel zien? Ik wil jou in eder geval graag zien, Joan. Xx Fred.

Hey Joan, Deze morgen ben ik de t-shirt die ik van fred en george kreeg tegen gekomen. Je weet wel, die met de waarschuwingen. Het deed me aan jou denken, dus..Hoe gaat het met je? Ik hoop goed, want de tweeling kan je besturing wel nog eens goed gebruiken. Ik be niet goed met brieven, sorry daarvoor. Groetjes Ron

Joan, je antwoordt niet, ben je nu boos op me? X Fred

Hey Joan, ik heb gehoord dat je gestopt bent met school, ik weet wel dat het niet is omdat je die daar lessen niet aankon. Ik hoop dat het goed gaat met je? Laat me wat weten, ok? George

In acht nemend dat je mijn brief niet beantwoord hebt, zal ik vroeger proberen langskomen. Albus

Joan? Je antwoord nog steeds niet! Start er nu mee, alsjeblieft! Kan ik volgende week langskomen? XxFred

He Meid, gehord dat je school op geeft? Met ons rondhangen heeft toch invloed gehad dan? Grapje he, dat weet je wel. Lukt het daar een beetje? Leo

Ik stuur je een brief, zodat je me zou herinneren, Joan. X Fred

He, alles goed Joan? Je zou eens lang moeten komen he, je zult het hier geweldig vinden! Knuf George.

Joan, je gelooft het misschien niet, maar het kwetst me dat je mij noch Albus beantwoord. Severus

Hey, ik was misschien een beetje ongevoelig met dat grapje, maar je kent me toch? Zo bedoelde ik het niet! Zeg me dat je alsjeblieft niet boos bent!Leo

Hey Joan, ik weet dat je veel te verwerken hebt nu, dus als je ooit de nood hebt om te praten, van wat ik weet dat die er nog niet zal zijn, kan je met mij praten. Groeten Harry

Joan, ik meende het écht niet! Doe dit niet, toe! Leo

Gewoon een kleine melding: ik meende wat ik schreef vorige keer.. Echt waar! Harry

Ik waarschuw je, ik kom langs zonder dat je het wil hoor! Kom op! Fred

Hey Joan, geen antwoord, het kwetst me, net als Fred. We willen je niet kwijt, Joan! George

Joan? Ik smeek het je, wees niet boos! Leo

Je zei me ooit dat ik je nooit alleen mocht laten, Joan. Dat wil ik ook niet, toe.. Fred

We hebben gemerkt dat je niemands brieven beantwoord, Joan. Sluit je niet af! Severus

Tweede brief in een dag, Joan. Zodat je aan me zou denken. F

Joan, kunnen we langskomen? George

Joan, je doet wat je nu net niet hoort te doen! Je vader helpt je er nog in ook! He weigert om ook maar iemand binnen te laten, hoe veel beter het ook voelt, Joan, dat is het niet. Antwoord, alsjeblieft, dan raken we er wel uit! severus

Derde brief vandaag. Je vader wil me niet binnen laten. Hoe kan ik je nu niet ‘alleenlaten’ als je me niet bij je laat, Joan! Je duw me weg, doe dat nu niet! Fred

Joan, je vader is zo koppig als jij, maar iedereen ondervindt het aan zijn humeur.. X Ginny

Joan, alstublieft, zeg je vader dat hij me binnen moet laten! Je kan me je niet zo laten verliezen! Fred.

Tweede brief alweer, ik ga je beginnen stalken! Laat me niet arreseren of zo. Als je niemand meer wil zien, best. Is niemand ik ook, best! Maar…Vergeet me gewoon niet, Joan. X Fred

Joan, je doet belachelijk, dit is niet wie je bent! Dat weet je best! Joan geeft om haar vrienden, verdorie, en haar vrienden om haar. Ze komen zelfs naar mij om te horen of je hier wel antwoord! Weet je wel wat dat wil zeggen? Doe het niet, Joan, doe het niet! Severus.

Joan? Ik begin hier te twijfelen. Sneep heef ons alleen bang gemaakt…zeg me alsjeblieft dat je nog zoveel om ons geeft als wij om jou! George

Joan, Sneep heeft ons verteld dat je weg gaat, hij is fout, toch? Je laat ons niet achter, toch? Of wel? Kan je echt zou koud zijn? Geef je zo weinig om ons? Om mij? Fred

Joan verdorie! Ik ben je hier aan het kwijtraken, vertel me op zijn inst dat je af en toe aan me zal denken? Mijn verjaardag, de dag dat we het WK wonnen, iets? Toe? Fred

Joan, ik weet dat het alweer de derde brief is vandaag, maar ik hoop gewoon dat ik je van gedacht kan doen veranderen! Als het dat nier doet, wil ik dat je weet, dat ik altijd an je denk, heb ik altijd gedaan. Zal ik altijd doen. Alstublieft….verget me niet…als je vriend, toe? Fred.”�

De tranen bolden over mijn wangen, ik besefte he ze zich moesten voelen en ik voelde me schuldig. Daarnaast voelde ik me rotslecht, omdat hun brieven de realiteit een beetje terug brachten. Dit drukte me er met de neus op dat Draco dood was, en dat ik depressief was. Ik huilde en mijn tranen vielen op Freds laatste brief. Wat later legde ik de brieven op de klein, ronde tafel en liep naar boven. Ik opende de kast die in mijn slaapkamer stond. Ik haalde mijn bezem it de kast en gleed er met mijn vingers overheen. Ik zuchtte en keek weer in de kast, daar woelde mijn vingers door mijn mantels. De eerste was mijn Griffoendor outfit, de tweede mijn Zweinstein outfit, dan kwam mijn gewone schooloutifit en tenslotte Draco’s mantel. Die had hij aangehad, de laatste dag. Iedereen was het er over eens geweest dat ik de mantel mee moest krijgen. Ik nam zijn manel uit de kast en drukte die tegen me aan. “Ach, Draco, wat doe je me aan?”�

Reacties: