FanFic.nl

Ranch Therapy

[2]

Als iedereen is omgekleed en zich heeft opgefrist, lopen we gezamenlijk achter Saki aan. Hij brengt onze naar de kamer waar de Meet & Greets worden gegeven. Er staat een lange tafel met vier stoelen erachter. We nemen onze plaatsen op de stoelen en krijgen allemaal een stift van Saki. Diezelfde loopt naar de deur, opent deze, kijkt de gang in, knikt naar ons en opent de deur dan helemaal. Een horde meiden komt de ruimte binnen en gaat voor onze tafel staan. De meeste staan bij Tom en Bill, een paar bij Georg en nog geen bij mij. Na een half uur ben ik de tel kwijt bij het zetten van handtekeningen. Mijn oog valt op een meisje dat ergens aan de andere kant van de ruimte staat. Ik kijkt haar even aan en alsof ze het voelt, kijkt ze mij ook aan. Ze glimlacht, maar daar blijft het bij. Geen hysterisch gegil dat ik naar haar kijk of zoiets. Ik deel nog een paar handtekeningen uit, sta op van mijn stoel en loop naar haar toe.
'Hoi,' zeg ik en kijk haar aan. Ze haalt haar haren even uit haar gezicht en kijkt me dan aan.
'Hoi,' zegt ze.
'Ben je niet hysterisch omdat je bij je idolen staat?'
'Nee niet echt,' zegt ze en zoekt met haar ogen mijn blik. Ze haakt deze in die van mij vast en ik kijk haar verbaasd aan. Ieder ander meisje zou er een moord voor doen om met mij of andere leden van Tokio Hotel te praten, maar zij is anders.
'Niet echt?'
'Nee, niet echt. Ik ben hierheen met een vriendin. Zij is inderdaad helemaal geobsedeerd door jullie, maar ik ben mee omdat ze anders niet naar jullie concert mocht.' Ze vertelt het rustig alsof ze dit niet tegen de beroemde Gustav heeft, maar tegen normale Gustav.
'Wat vond je van het concert?'
'Gaaf!' zegt ze en kijkt me uitdagend aan. Voor ik iets kan zeggen, gilt ze heel hard: 'AAAAAAAAAAAAAAAH.'
'Waar is dat weer goed voor?'
'Ik moest toch hysterisch gillen?'
'Nee?!'
Haar mond maakt een 'o' en ze kijkt me aan. Even kijken we serieus, maar ik kan mijn lach niet inhouden en begin keihard te lachen. Iedereen in de ruimte kijkt me aan alsof ik een debiel ben, maar ik kan gewoon niet stoppen met lachen. Als ik hikkend weer bij adem kom, pak ik haar pols en sleur haar de ruimte uit. Ik ren door de gangen heen met haar nog steeds vast. Als we bij de kleedkamer zijn, laat ik haar los en kijk haar aan.
'Hoe heet je?'
'Noem me maar Macy, hoe heet jij?' Ik kijk haar raar aan maar als ik zie dat ze geen grapje maakt, noem ik mijn naam en kijk haar aan. Iets aan haar maakt haar anders dan alle andere fans. Op de een of andere manier vertrouw ik haar, terwijl ik haar net pas ken. Dan zie ik Saki op ons af komen en knikt naar Macy.
'Ze moet weg,' zegt hij kort en legt zijn hand op haar schouder. De teleurstelling kan ik van haar gezicht aflezen, maar ik kan er niks aan veranderen. Ze draait zich om en samen met Saki loopt ze weg van mij.
'Wacht!' schreeuw ik en ren naar hun toe, 'je hebt mijn nummer nog niet!' Ik begin te zoeken naar een papiertje, maar ze kijkt me anders aan.
'Heb ik daar om gevraagd dan?'
'Eeuhh nee? Wil je ‘m niet hebben dan?'
'Nee,' zegt ze en loopt weg. Ik kijk haar na en als ik naar de grond kijk, zie ik een briefje liggen. Ik pak het op en lees het. Er staat een 06-nummer op en de naam ‘May C Belle' erop. Dat moet vast Macy zijn. Ik typ het nummer over in mijn blackberry en loop de kleedkamer. Vermoeid ga ik op een stoel liggen en val in slaap.

Reacties: