FanFic.nl

My Worst Nightmare

Here we come [15]

Jona woont nu al twee weken hier. Haar ouders hebben een nieuw huis gekocht, niet zo gek ver van hier. Ze zijn bezig het op te knappen, dat wil zeggen: Ze lopen er rond en controleren de vakmensen die ze hebben aangenomen, om te zien of ze het wel allemaal goed doen. Binnen een maand zouden ze er in moeten kunnen, maar het kan altijd sneller of langzamer gaan dus niets is zeker.
We zitten voor de tv, omdat er niks te doen is en leven eigenlijk toch best saai is als het regent.
Als ik wil opstaan om een glas cola te pakken, pakt Jona me bij mijn pols.
‘Ja?’ vraag ik, ze laat mijn pols los nu ze mijn aandacht heeft.
‘Ik heb een idee. Die ruzie, ik weet niet. Het was zo vreselijk. En nu wil ik iets doen zodat we het voor eens en voor altijd kunnen vergeten. Dus vroeg ik me af of we...’
‘Of we?’
‘Een vliegtuig naar Berlijn konden nemen, en daar de tijd van ons leven hebben!’ De reuzenglimlach is niet meer van haar gezicht te krijgen. Oh, ze meent het dus serieus!
‘En wie betaalt dat?’ vraag ik, maar bedenk me dan. He wacht, wij zijn rijk!
‘Ik de helft en jij de helft?’ Het zijn toch mijn ouders die betalen, en die kunnen wel een paar centen missen! Ik knik instemmend.
‘Geweldig! Ik ga kijken voor een vlucht! Als jij nu eens het schoonheidssalon regelt!’
‘Hoezo dat laatste?’ Schoonheidssalon? Ik ben toch al knap genoeg!
‘We kunnen zo toch niet gaan? Het is wel Berlijn hé! En het word hoog tijd voor wat nieuws, kom op, ik heb nog nooit zo’n goed idee gehad.’ Met dat laatste heeft ze wel gelijk. De laatste keer ze weer eens een idee had, gingen we skiën. Voor mij goed, ik kan het wel. Maar Jona niet. En dat was nogal een probleem. Ze brak haar arm en we zijn na drie dagen weer naar huis kunnen komen. Voor zover Zwitserland.
‘Oké. Hup. Werk aan de winkel!’ Jona vist haar gsm uit haar broekzak en slentert dan de woonkamer uit. Ik gris de telefoonboek pak van het salontafel. Met het loodzware ding op mijn schoot ga ik zitten. Snel blader ik door naar de ‘S’, en zoek dan naar schoonheidssalons. Als ik er een, die me wel aanspreekt, heb gevonden, toets ik het telefoonnummer in.
Een sprankelende, jeugdige stem klinkt me tegemoet, ik maak een afspraak voor zo meteen. Als al mijn gegevens neergepend zijn, haak ik in.
Beauty Salon, here we come!
Jona komt na een kwartiertje ook weer terug, met een uitgeprint papier in haar hand.
‘We vertrekken over twee dagen, woensdag.’ Ze begint te springen en te zingen en ik kan het niet laten mee te doen. Haar enthousiasme heeft me aangestoken.
Berlijn, here we come!
‘Oh, ik heb een afspraak gemaakt voor over een half uurtje. We moeten ons nog omkleden, dus hup, in looppas!’ gniffel ik en por haar de woonkamer uit.

De inkomhal van het schoonheidssalon is ruim. Lichte kleuren, die voortvloeien in de muziek, die wel zacht lijkt aan te voelen. Ze weten goed op je zintuigen te spelen hier, muziek kan je niet vóelen.
Een vrouwtje met lang rood haar en een verzorgd uiterlijk zit achter de balie. Ze draagt een lilapaars uniform van het salon, samen met een witte haarband in haar haren. Het vloekt best wel enorm, maar ergens heeft het ook iets moois. Vreemd. Heel vreemd.
Ze ziet ons binnenkomen en lacht even ‘vriendelijk’.
‘Hallo dames, waarmee kan ik jullie helpen?’ vraagt ze, haar stem bekakt en zwaar overdreven. Dan is ze in ieder geval niet zo perfect als ze eruit ziet!
‘Ik heb een afspraak gemaakt.’ zeg ik, ratel daarna de gegevens op die ik heb moeten geven.
‘Oh, ja. Ik zie het. Kom maar mee.’
Jona en ik krijgen een badjas, een handdoek en slippers van de vrouw, die ze vanachter haar bureau haalde. Dan staat ze recht en verlaat haar balie, om ons naar een hokje te begeleiden.
Eenmaal binnen de houten muren kleed ik me uit, sla de badjas om me heen, schiet in de slippers en leg de handdoek om mijn nek. Ik laat mijn kleren liggen en trek de sleutel van de deur, om die daarna in mijn zak te laten glijden.
Ik zie dat Jona ook al klaar is. ‘Dit wordt te gek!’ zegt ze, met een enorme glimlach op haar gezicht.
Twee mannen komen voor ons staan. Ze houden hun arm omhoog, en wij nemen die dankbaar aan. Door hen worden we naar een eerste ruimte gebracht, waar allemaal massagetafels staan.
‘Ik denk dat je gelijk hebt.’ fluister ik en wiebel met mijn wenkbrauwen. Dit is echt haar beste idee ooit!

Na de massage werden we naar de mani- en pedicure gebracht. Nu zijn al mijn nagels netjes geknipt, met een glanzende lak erop zodat ze sterker worden. Het heeft een rozige weerschijn. Daarna werden we naar de kapper geloodst. En Jona is al klaar, met enkel de dode puntjes eraf.
Ik zit hier nog, in de leren stoel die ongemakkelijk zit. Allerlei producten heb ik al voorbij zien komen, zonder te weten wat ze doen. De spiegel is afgedekt, dus ik zie niet eens wat ze met mijn haar uitspoken!
Oh, als het slecht is, vertoon ik me drie maanden niet meer buiten.
Jona knijpt in mijn hand, uit haar mond glipt een soort gil, hoog en ongewild. Oh nee, oh nee, oh nee! Zeg dat het niet waar is.
Een douchekop wordt naar me toe gebracht, lauw water spoelt over mijn hoofd heen en ik knijp angstig mijn ogen toe. Ik voel warme handen over mijn haar en hoofdhuid strelen. Het voelt wel fijn, maar de angst voor een mislukt kapsel knijpt mijn keel toe.
‘Goed, zet de spiegel maar terug.’ wordt er achter me gezegd. Ik krijg een handdoek op mijn schouders, mijn haren druppelen al het water er tergend langzaam uit.
En dan vang ik de eerste blik op van mijn nieuwe kapsel en mijn mond valt open.

Reacties: