FanFic.nl

Vergangenheit [3-shot]

Vergangenheit [3]

Bezweet zet ik mij op de bank en leg mijn voeten op het glazen tafeltje voor mij. Ik heb net een paar uur achter mijn drumstel vertoefd en ik moet zeggen dat ik tevreden ben, ik kan een geniale drumsolo op mijn naam schrijven. Straks ga ik het opnemen en naar Tom en Bill sturen, kijken wat zij er van vinden. Misschien kunnen we dan meteen afspreken voor in de vakantie, want ik heb hun al een tijdje niet meer gehoord. Maar dat zijn zorgen voor later, eerst even bekomen voor de tv.. Ik zap wat heen en weer en stop plots als ik bekende noten hoor op de tv. O mijn god! Iemand heeft ons liedje gestolen! Mijn ogen zijn wijd opengesperd, en ik loop al naar de telefoon om Tom zijn gsm-nummer in te geven. Normaal mag ik niet bellen van mijn mama, dat is veel te duur, van Parijs naar Duitsland, maar dit lijkt mij een geldig noodgeval. Terwijl de kiestoon overgaat kijk ik terug naar het beeldscherm. En de telefoon valt uit mijn handen. ‘Nee..’ fluister ik terwijl ik ongelovig mijn hoofd heen en weer schudt. Volgens mij moet ik hun helemaal al niet meer bellen. Volgens mij wéten ze het al, aangezien ik daar twee bekende gezichten voor mij zie. Weer schud ik mijn hoofd verdwaasd. Ik droom? Bill en Tom? Ons liedje? Op tv? Zonder mij? Een simpele traan glijdt over mijn wang. Vaag hoor ik in de verte een vervormde stem: ‘Hallo? Hallo? Is daar iemand?’
Een onbekende woede borrelt in mij op. Ik grijp de telefoon vast en smijt hem hysterisch tegen de muur. Krakend valt hij in duizend stukjes op de grond. Ik beeld me in dat het hun harten zijn. De stukjes plastic en draadjes worden stukjes rood vlees en aders. Ik verbrijzel het allemaal een voor een onder mijn voet tot wanneer er niets meer van overblijft. Net zoals zij twee minuten geleden hebben gedaan met mijn hart. Achter mij hoor ik de gitaar afdempen en ik loop snikkend naar mijn kamer.

Daar ben ik drie dagen niet uitgekomen, tot wanneer mijn mama mij dwong om terug op mijn beide voeten te staan. Ze snapte het niet. Ze dacht dat mijn onbekende vriendje het had uitgemaakt. Ze aaide toen zacht over mijn hoofd en zei dat tijd alle wondes heelt. Kijk nu naar mij, we zijn twee jaar verder, en ik heb mijn drumstel nog steeds met geen vinger meer aangeraakt.


Eindelijk. Vandaag is het zover. 17 april. Mijn mama kijkt me raar aan als ik fluitend binnenkom, ze heeft mij in tijden niet zo vrolijk gezien. Als ze vraagt hoe dat komt, haal ik gewoon mijn schouders op waarna ze glimlacht. In de maanden voor het concert heb ik hier en daar op straat opgevangen dat ze iemand op het podium roepen, en reken maar dat ik dat zal zijn. Hoe? Gemakkelijk. Opvallen door normaal te zijn. Ik trek een groene T-shirt aan, met daaronder een ordinaire jeansbroek. Vlug nog make-up op mijn ogen en een laatste check waar de concerthal zich bevind, en ik ben klaar om te vertrekken.
Die hal was niet moeilijk te vinden, gillende meisjes die luidkeels Durch Den Monsun zingen zijn een goede gps. Ik moet zeggen dat ik verbaasd ben. Honderden fans staan aan dranghekkens te wachten, en de deuren gaan pas open binnen een dik uur. Excuserend probeer ik mij tussen de menigte te moffelen, maar ik krijg alleen maar scheldwoorden naar mijn kop geroepen. Zuchtend sla mijn ogen ten hemel, de korte manier dan maar, ze hebben er zelf om gevraagd. Na een paar welgemende klappen te verkopen en koppige fans, ben ik toch aan het begin van de deuren geraakt. Het geluk staat mij bij, want niet veel later gaan de eerste deuren open. Nadat ze mijn ticket en rugzak grondig gecontroleerd hebben, laten ze me door een ik waan mij een weg door een menigte van zwart haar en opgemaakte smokey ogen. Trots zet ik mijn gerief over de hekkens voor het podium. Eerste rij in het midden, perfect. Nu alleen nog maar wachten tot wanneer dat verdraaid concert begint. Als tijdverdrijf laat ik mijn ogen glijden over de zaal. Ik kan het niet laten om jaloerse steken in mij zij te voelen. Die mensen zouden voor mij moeten gillen. Ik zou nu backstage moeten staan, trillend op mijn benen omdat ik elk moment in een van de grootste concert hallen ga spelen waar ik ooit ben geweest. Maar nee. De realiteit slaat mij hard in het gezicht als de lichten uit gaan en al de fans rond mij hysterisch beginnen te gillen. Ze gillen voor een groep, voor een groep die mijn droom heeft gestolen, uit elkaar heeft gerukt en daarna langzaam heeft versnipperd. Of zo voelt het toch als Bill al lachend het podium op komt en het beste van zichzelf geeft. Ik moet toegeven, in die jaren zonder mij is zijn stem er beter op geworden, en ik kan hetzelfde zeggen over Tom zijn gitaarwerk. Zijn stem valt weg en een paar tellen later volgt de muziek. Het moment van de waarheid is aangebroken. Het gegil rond mij dikt alleen maar aan als hij roept of er iemand hem wilt vergezellen op het podium. Meisjes reiken hun hand naar hem en zijn ogen glijden over de eerste rij. Ik zie dat hij sommige meteen afkeurt, en ik geef hem geen ongelijk, het zou zelfmoord betekenen als je een gillend en wenend persoon op het podium roept. Zijn ogen haken zich in de mijne en ik zie een moment van herkenning flikkeren in zijn ogen. Hij kijkt beter, en ik zie aan zijn gezicht dat hij zich probeert te herinneren vanwaar hij dat gezicht toch kent. Ik kruis mijn vingers en bijt op mijn lip. Komaan Bill jongen, roep mij op dat verdomd podium op. Hij lijkt mijn gedachten gelezen te hebben, want hij zegt in zijn microfoon: Das Mädchen mit dem grünen T-Shirt , wil jij op het podium komen?’ Jaloerse blikken worden op mij geworpen maar ik zie ze niet eens. 2 jaar lang heb ik gewacht op het moment dat ik hun zou zien. Lange preken heb ik voorbereid, en nu ik hier word opgeheven door security gieren de zenuwen door mijn lijf. Mijn handen zijn klam en ik moet mij in houden om het niet uitteschreeuwen van de emoties die door mijn lijf stromen. Hij staat voor mij. Zo dicht. Als ik mijn hand uitsteek kan ik zijn hart voelen kloppen. ‘Wat is je naam?’ verwachtingsvol kijkt hij me aan.
Ik knijp mijn ogen toe en kijk hem haatvol aan. ‘Mijn naam?’ Hij beantwoordt mijn vraag met een onzekere grimas op zijn gezicht. Ik buig me naar hem toe en fluister zacht in zijn oor: ‘Amélie Verkouter.’ Met een klap valt de microfoon uit zijn handen en hij staart mij vol ongeloof aan. Tom komt met opgetrokken wenkbrauwen naar ons toe gelopen, niet wetend wat er gaande is. Met een glimlach van oor tot oor kijk ik hem nu aan. ‘Bedankt voor het wachten, Tomi’ en met een welgemeende middelvinger loop ik het podium af. Achter mij hoor ik nog een bonk, en ik gok dat Tom zijn gitaar nu aan de beurt was. Opeens dringt alles tot mij door. De orkaan van gegil dat ik heb veroorzaakt bij de fans, die barsten van nieuwsgierigheid. De spraakloze tweeling die verstomd voor zich uit staart op het podium. En ik begin te lachen. Hard te lachen, hysterisch te lachen. Al de stress, jaloezie, pijn en haat die ik heb gevoeld de voorbije maanden vervormen zich tot kleine druppeltjes die een uitweg zoeken langs mijn ogen en hun vrijheid vieren door over mijn wangen te rollen. Als ik buiten sta en de frisse lucht op mijn gezicht voel ga ik op de grond gaan liggen, waar ik nog seconden, minutenlang, lig te gillen, juichen en huilen tegelijkertijd. Uiteindelijk lig ik te happen naar adem door het zuurstof te kort in mijn longen, maar ik heb mij in lange tijd niet meer zo gelukkig gevoeld.
Uiteindelijk stap ik langzaam, bevrijd van de kwelling die mij twee jaar lang geteisterd heeft, naar huis, waar ik mijn computer opstart en mijn facebookgroep verwijder.


TADADAAAAAAAAAAAAAAAM! *gilt grijnzend in het rond*
Shalalalallalalalala, kus haar dannnn. *zit met Ariel in haar hoofd*
Ik heb voor het eerst in mijn leven een verhaal (drie shot, maar shhhht) helemaal afgeschreven. IK BEN ZO TROTS.
Mag ik -alsjeblieft- zoals de echte een dank woord schrijven ?
dus.
Mijn dank aan:
Nadezh. Omdat zij elk stukje heeft nagelezen, mij een goed gevoel heeft gegeven, en ervoor heeft gezorgd dat jullie niet in de spellingsfouten zwemmen. <3
Kayley Omdat zij mij een klein beetje van haar geniaalheid heeft geleend aan mij <3
Zoef Omdat ze geniale reacties geeft, en ze stiekem ook gewoon heel erg geniaal is <3
Rennie Omdat ik niet zal doodgaan, speciaal voor haar ^^ <3
Dorien Omdat ik het altijd een eer vind als zij mijn schrijfsels leest <3
Tessa, Freaking, XxMangelBxX en Suki Omdat ik het geweldig vind dat ze mijn verhaal lezen, en voor de positieve reacties <3


En voor Lien omdat ze toch zo ongeduldig zat te wachten, EH MEISKE <3
Zo Allemaal bedankt om het te lezen <3

Reacties: