FanFic.nl

Unexpected Friendship

23. An Official Member

Leona's P.O.V.

Met tegenzin gingen Katja en ik ergens vooraan in het lokaal zitten. Alle Zwadderaars hadden de goeie plekjes achterin al ingepikt. Ik praatte zacht met Katja, toen er ineens iets tegen mijn hoofd aan kwam. Ik hoefde niet om te kijken om te weten dat het propje, wat nu aan mijn voeten lag, van dat kreng van een Yvonne af kwam. Ik koos er voor haar te negeren. Nog 5 propjes later werd ik het zat. Ik vloekte en wou haar vragen waar ze dacht dat ze mee bezig was, maar mevrouw Gibbson onderbrak me. Ze gaf me op mijn kop omdat ik door de klas had geschreeuwd en dreigde me er uit te zetten, waarna ze zich weer omdraaide. Zo onopvallend mogelijk pakte ik een van de propjes die Yvonne naar me toe had gegooid en opende het. Ik kreunde zacht toen ik zag wat er op het propje getekend was. Ik realiseerde me niet dat mevrouw Gibbson zich had omgedraaid.
"Mejufrouw Stokbroeks! Ik heb je al eens gewaarschuwd! Ik hoor misschien niet alles, maar ik ben ZEKER niet blind!" Bij het woord ‘niet’ kwam er een lading speeksel uit Gibbsons mond en ik ging met mijn hand over mijn wang. Gadverdamme! “Geef dat maar aan mij. En nog één waarschuwing en je ligt er uit. En dat geldt voor iedereen!”� Een tijdje gaf Yvonne geen kik, maar toen begon ze toch weer.
“Hé Leona.”� Ik negeerde haar. “Leona.”� Ik had nog steeds niet de behoefte om te kijken. “Leona!”� Ik keek om, bang dat Gibbson mij anders weer de schuld zou geven van het kabaal in de klas. Toen ik zag wat Yvonne deed, verstijfde ik. Ze zette me voor schut! Dit kon ik niet over mijn kant laten gaan! Ik greep mijn toverstok.
“Petrificus Totalus.”� Mompelde ik. Yvonne bleef verstijfd zitten, niet in staat zich te bewegen. Op dat moment begon Gibbson te flippen. Ze stuurde mij en het kreng uit de les en we moesten ’s avonds terug komen. Het was nu officieel oorlog! Yvonne kon me wat! Toen ik net het lokaal uit was gelopen herinnerde ik me ineens iets en ik liep terug naar het lokaal.
“Mevrouw Gibbson!”� Riep ik, zodat ik zeker wist dat ze me kon horen. Ze draaide zich verstoord om. “Ik kan vanavond niet nablijven, want ik moet al nablijven bij professor Sneep.”� Mevrouw Gibbson leek niet blij, maar was te bang om tegen professor Sneeps wensen in te gaan. Ik gaf haar groot gelijk. Die man was doodeng.

In mijn eentje liep ik door de gangen, zoekend naar de leerlingenkamer. Ik had echt geen richtingsgevoel. Plots botste ik tegen een jongen op.
“O, sorry.”� Zei ik, terwijl ik rood werd.
“Geeft niet joh.”� Ik bekeek de jongen van top tot teen. Hij was lang, en op zich best wel knap. Hij stak zijn hand uit. “Olivier Plank. En wie ben jij?”�
“L-leona.”� Stotterde ik. Hij grinnikte.
“Jij zit ook in Griffoendor toch?”� Ik knikte en gaf beschaamd toe dat ik de weg naar de leerlingenkamer kwijt was. Hij bood aan me naar de leerlingenkamer te begeleiden. Toen schoot me iets te binnen.
“Wacht eens even.. Plank zei je toch hè?”� Hij knikte. “Heb jij toevallig een broertje dat Xavier heet en ook in Griffoendor zit?”� Hij knikte.
“Ja, toevallig wel. Hij zit hier nu voor het tweede jaar. Waar ken je hem van?”�
“Fred en George Wemel. Ik bedoel, ik heb nog nooit echt met hem gesproken of zo, maar nou ja. De tweeling heeft me verteld over een grap die ze vorig jaar met hem hebben uitgehaald.”�
Olivier lachte en nam toen afscheid van me, omdat hij spullen klaar moest gaan zetten voor de zwerkbal-tryouts van Griffoendor, die die avond plaats zouden vinden. Ik besloot net naar boven te gaan, om te kijken of er nog iets aan mijn haar te doen was, toen het portret open zwaaide en de tweeling naar binnen kwam.
“Leona! Wat hoorden we nou? Ben je er uit gezet door Gibbson?”� Ze probeerden streng te klinken, maar ik kon de humor in hun stemmen horen.
“Hoe weten jullie dat?”�
“Yvonne.”� Zei Fred. Ik voelde mezelf ineens chagrijnig worden.
“O. Nou. Ik ga naar boven. Veel plezier nog met Yvonne.”� Nijdig begon ik richting de trap te stormen toen ik ineens vast gepakt werd. De tweeling sleepte me mee naar de bank en dwong me daar te gaan zitten.
“Luister, het spijt ons dat we Yvonne niet negeren. Maar jij bent belangrijker voor ons.”� Begon Fred. George knikte.
“Ja. We hebben je hulp nodig. Vanavond bij Sneep.”� Ik keek van de een naar de ander.
“Vertel op.”�
“Nou. Wij, dat houdt in George, Mateusz, Lars, Denny en ik, zijn van plan om Vilder eens goed te grazen te nemen.”�
“Het moet een legendarische grap worden, maar daar voor hebben we een paar ingrediënten uit Sneeps persoonlijke voorraadkast nodig.”�
“Die ingrediënten willen we vanavond gaan stelen. George leidt Sneep af, en dan grijpen wij samen de ingrediënten.”�
“Dus, wat zeg je er van?”� Ik grijnsde.
“Kom maar op.”� De tweeling gaf elkaar een high five. En George maakte een buiging, waarna hij me een hand gaf.
“Dan heten wij je bij deze van harte welkom als officieel lid van het vlan.”�
“Gebruik alsjeblieft alleen die naam als we het er buiten de leerlingenkamer over hebben.”� Ik knikte, waarna de tweeling hun spullen pakte en naar de les vertrok. Ik keek de leerlingenkamer rond, me afvragend wat ik het komende uur kon doen. Het portret zwaaide opnieuw open en professor Anderling kwam binnen. Ze keek boos.
“Mejuffrouw Stokbroeks, u maakt geen al te beste indruk op de leraren, ben ik bang. Als u zo door gaat, ben ik genoodzaakt professor Perkamentus er bij te halen.”� Ik keek haar aan.
“Professor, dit is oneerlijk! Ik ben er uitgestuurd dankzij dat kreng van Zwadderich!”� Ik was blij dat professor Anderling geen opmerking maakte over het feit dat ik het woord ‘kreng’ had gebruikt. Ook al was dat precies wat Yvonne Spee was. Een kreng.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.