FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Kira

Ik kon het niet in mij opbrengen om te blijven nadat hij op zo’n vreemde manier was vertrokken. Dat ik ongewenst was had hij goed benadrukt. Met moeite had ik mij dan ook terug buiten weten te krijgen, wetend dat ik zoveel informatie achterliet die mij zou kunnen vertellen wie hij precies was, of het klopte wat ik had gelezen in die krantenknipsels en wat het betekende. Want terug denken aan de jaartallen liet nog steeds rillingen over mijn rug gaan. Een simpel rekenwerkje. Als hij daar was en nu hier, dan was hij… over de duizend jaar oud?
“Doe normaal, Rain. Het zal vast een verre verwant zijn. Een hele verre verwant.”� De woorden hardop spreken gaf mij nog meer het gevoel hoe stom ik bezig was. Maar alles wat in mij opkwam kwam als onmogelijk over. Duizend jaar oud was geen optie, dat was geen leeftijd voor een mens. Verre familielid ook niet, want waarom waren zijn emoties zo goed te voelen toen ik over zijn ‘broer’ begon? Misschien was hij wel ingevroren en sinds kort weer ontdooid? Dat zou verklaren waarom ik hem nooit eerder had gezien en die constante kou om hem heen. Het kon toch zijn dat het invriezen een blijvend effect op een persoon kon hebben?
Hoofdschuddend liep ik de gang in en kwam tot mijn grote schrik Kira in de gang tegen.
“Kindje, wat doe je in je pyjama zo laat op straat?!”� Voor het eerst kon ik haar felblauwe ogen helemaal zien die normaal verstopt zaten achter haar verouderde huid. “En wat ben je vies!”� Mijn woorden waren compleet zoek. En als ik ze wist, dan moest ik het eens eerst goed aan mezelf uitleggen.
“Als ik heel eerlijk mag zijn.”� De vrouw knikte hierop -haar ogen nog steeds groot. “Ik heb zelf ook helemaal geen idee. Van het een naar het andere moment was ik van mijn bed naar een onbekende plek in de stad belandt.”� Wat klonk dit onzinnig. Maar Kira leek hier alleen maar medelevend op in te gaan en wees mij naar binnen. Dankbaar liep ik haar huisje in en rook de vertrouwde warme en kruidige lucht.
“Thee?”�
“Graag.”� Ze verdween haar keukentje in terwijl ik plaats nam op de bank. Het zachte stof drukte tegen de achterkant van mijn blote bovenbenen. Zachtjes liet ik ook mijn vingers over de ribbelstof glijden en probeerde mijn verstand terug op nul te zetten.
De enige manier om achter al mijn vragen te komen, was het hem zelf te vragen. Maar dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want spreken deed hij niet, dat had ik al gemerkt. En al sprak hij, ik vond hem niet de persoon die een waterval aan woorden aan mij zou schenken zodat ik eens van al die nieuwsgierigheid kon afkomen. Nee, ik had uiterst veel geduld nodig wilde ik iets uit hem krijgen, wilde hij mij überhaupt hierin vertrouwen.
“Danke.”� Een warme kop werd in mijn handen geplaatst. Genietend stak ik mijn neus in de benauwende stoom die er vanaf kwam en sloot even mijn ogen.
“Het is al bijna half vijf, het wordt licht, wil je misschien ook wat eten?”� Met mijn ogen terug open knikte ik gretig op haar vraag, wetend dat mijn maag het zou willen uitschreeuwen als hij het kon. Ik had weer wat maaltijden overgeslagen, maar dat begon een gewoonte te worden.
Kira stond weer terug op. Bewonderend keek ik hoe ze op haar gemakje de keuken in schuifelde. Ze was al aardig op leeftijd en toch deed ze nog alles zelf en hielp dan ook nog eens andere. Ik had veel respect voor haar. Hier leven maakte je niet bepaald jong, maar zij leek alle energie te bevatten en maakte hier dan ook alle gebruik van. Ik hoop dat ik later ook zoals haar zal zijn.
“Alsjeblieft.”� Weer bedankte ik haar en zette mijn thee op de salontafel om het broodje met beide handen aan te pakken. “Heb je wel eens van slaapwandelen gehoord?”� Mijn laatste hap slikte ik door en keek met een frons aan.
“Ja, dat is toch gewoon in je slaap rondwandelen zonder er bewust van te zijn? -Denk je dat ik dat heb gedaan?”� De vraag leek eerder aan mezelf gericht. Maar ik had het nog nooit eerder gedaan? Waarom nu opeens wel? Zou het met de droom te maken hebben? De laatste tijd droomde ik alleen maar over die jongen, of had het een verband.
“Heeft u verstand van dromen?”� vroeg ik dan aan haar. Ik bekeek hoe de rimpels boven haar bovenlip straktrokken wanneer ze voorzichtig nipte aan haar thee en zette haar mok, met haar handen er nog omheen, op haar schoot.
“Ik kan het proberen te snappen. Wil je wat uitleggen?”� Twijfelend knaagde ik aan de losse velletjes op mijn onderlip. Vrijwel gelijk schoof ik de vraag of het wel slim was weg en knikte hierop.
“De laatste tijd droom ik over dezelfde motieven. Eenzaamheid, verdriet, pijn, angst en heel veel woede. En ze worden allemaal met muziek bijgestaan. Hele trieste muziek. Elke noot lijkt een cruciaal woord te zijn die mijn stukje bij beetje verteld wat er aan de hand is. Er zijn ook mensen, geschreeuw en bloed. Bloed is ook een steeds terugkomend motief.”� Mijn lippen perste ik op elkaar na de woordenvloed. Afwachtend bekeek ik de oude vrouw. Waarschijnlijk kon ze hier helemaal geen touw aan vastknoppen, net zoals ik dat niet kon.
“Is er niet één motief die er boven alle andere uitsteekt?”� Dit liet mij mijn wijsvinger bedenkelijk op mijn lippen tippen. Toen schoot mij iets te binnen.
“Ogen. Ik word constant geconfronteerd met ogen. De donkerste die ik ooit heb gezien. Telkens weer beelden ze een bepaalde emotie uit. En het frustreert mij gewoon dat er van mij verwacht wordt dat ik het snap.”� Zuchtend liet ik mij tegen de rugleuning vallen. De laatste stukjes brood stopte ik in mijn mond.
“Er wordt helemaal niets van jou verwacht, maar blijkbaar hebben ze het gevoel wel bij jou terecht te kunnen. Niet iedereen heeft de gave emoties te begrijpen.”�
“Maar ik begrijp ze niet!”� Een plotse woede zette op. Mijn eigen emoties had ik achtergesteld om die van een ander te kunnen ontcijferen.
Haar vriendelijke blauwe poeltjes keken in mijn groene. “Maar je wilt ze wel begrijpen, en ik geloof erin dat dit je zal lukken. En weetje wat ik denk?”� Met ingehouden adem schudde ik losjes mijn hoofd. “Ik denk dat iemand jou probeert te bereiken via je dromen, omdat het niet anders kan, of lijkt te kunnen.”� Schokkerig liet ik mijn adem weer vrij.

Reacties: