FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 62: She's mine forever

POV FRED
‘Ja, doei.’ Boos smeet ik de deur dicht. Stomme gozer.
Sinds Vera in het ziekenhuis ligt, komen opeens allemaal ‘vrienden’ van haar. Nu willen ze haar opeens wel. Staan ze hier een beetje zielig te doen. Rotzakken. De enige die zielig is, is Vera. Zij ligt dood te gaan, die nepvrienden niet. Die gaan gewoon door met leven. Zij heeft dadelijk geen leven meer.
Ik kan het niet meer. Ik kan het niet meer aanzien.
Langzaam liep ik naar het bed toe, waar Vera in lag.
Ik pakte het boek, en begon weer voor te lezen. Het ging over een dreuzel die op een tovenaar verliefd werd. Beetje zoals ons.
Is er nog wel een ons? Zou ze me nog wel herinneren, als ze uit coma is?
Waarom liet ik haar ook alleen. Ik had beter moeten weten. Maar ik kon het niet aanzien, hoe de dooddoeners tegen mijn geliefde aan het strijden waren. Ik moest gewoon helpen.
Helaas moest Vera daar onder leiden. Zij kon er niets aan doen. Het is allemaal mijn schuld.
Tranen prikte in mijn ogen, maar ik dwong mijzelf om door te lezen. Vera moest weten hoe het verhaal afliep. Ze moet weten dat het goed afloopt.
Misschien loopt dit wel helemaal niet meer goed af. Ik wilde nog zoveel met haar doen. Zoveel bereiken. Vera was het enige meisje, waar ik een speciale gedachte over had.
Namelijk trouwen. Kinderen krijgen en samen oud worden.
Dat had ik nog nooit gehad. Het was altijd een beetje aanklooien. Meer niet.
Ze ligt erbij als een engel. Een engel die langzaam deze wereld verlaat.
‘Alsjeblieft niet, kom op Veer, laat me niet in de steek.’
Ik kon er niets meer aan doen. De tranen stroomde over mijn wangen, en vielen kapot op het boek.
Voorzichtig streelde ik haar hand. Ze zag er zo breekbaar uit. Maar toch zo mooi.
Mooi, op een manier die alleen Vera kon zijn. Niemand anders.
Ik mis haar lach, haar ogen die twinkelend in de mijne staren. Haar droge opmerkingen, en haar dwaasheid. Maar vooral mis ik haar liefde. De liefde die mij zo kon raken. Die niemand anders aan mij kon geven, dan Vera.
Waarom precies zij? Waarom?
Haar moeder is pas nog langs geweest. Ongeveer vijf minuten. Het enige wat ze deed, was huilen, een bloemetje neer leggen, en weg gaan.
‘Meneer Weasley, u kunt niet voor altijd hier blijven zitten. Ga naar huis, het zal u goed doen.’ De kalme stem van de dokter vulde de kamer.
Elke avond zei hij het zelfde. En elke avond antwoordde ik met: ‘Nee, ik blijf bij haar, tot het bittere eind.’

Reacties: