FanFic.nl

Oostblok Land

1

‘Vijf seconden!’ riep ik. Nog snel even iets op twitter plaatsen. ‘Op reis met Bob, Tim, Isa en Noa met het busje. ‘Terug over twee maanden’. Dat moest duidelijk genoeg zijn, nam ik aan. Ik rende naar beneden, sprintte terug voor de sleutels, holde weer naar beneden, sprong de laatste vijf treden, greep in mijn sprong mijn jas, rende naar buiten en gooide de deur dicht. Daar stond-ie dan, ons eigen busje. Gekocht met z’n vijven, en ook omgebouwd. Bob reed, aangezien hij het langste een rijbewijs had van iedereen (en ook omdat hij om de een of andere manier altijd nuchter was). Wat hadden we er een vet busje van gemaakt.

Het was een Golf Transit, je weet wel, zo’n grote versie die je ook ziet bij invalidentransport. We hadden hem dan ook tweedehands van een verzorgingstehuis gekocht. Vijf weken werk, maar we hadden wat. Alle stoelen op de voorste twee hadden we eruit gesloopt, een hoekbank erin gekregen die tegen de bestuurdersstoel aan stond. Een tafeltje van bierkratjes gemaakt die vastzat aan de bodem en een extra groot raam in de zijkant. Maar het trotst was ik toch wel op wat ik had gedaan met Bob. Niet het raam in de zijkant, niet de bank, niet de verbeterde schuifdeuren, nee, ons dak, dat was geweldig. We hadden een rondje gezaagd in het dak, en er vervolgens een soort dakkapel op gemaakt. Via een ladder kon je omhoog klimmen en dan kon je er op je buik in liggen! Met een raam aan de voorkant, en twee kleine aan de zijkant. Dat was toch echt het leukste plekje van het hele busje. En met dat busje, ons busje, gingen we naar Griekenland. Klaar met de examens, een heerlijk lange vakantie.
‘Kunnen we dan nu eindelijk weg?’ riep Tim
‘Natuurlijk, ik ben er toch!’ riep ik
‘Ja, dat heb je nu al drie keer gezegd, en elke keer had je weer iets.’
‘Enkel essentiële benodigdheden Tim.’
‘Natuurlijk, meneer gaat grote woorden gebruiken. Je weet dat het iedereen hier stoort.’
‘Wat dan ook, laten we gaan. We moeten Noa nog ophalen. Zitten Isa en Bob al klaar?’
‘Als ze nog niet tot botten vergaan zijn, zitten ze er nog.’
En zo ging het nog een tijd door. Tim was niet voor niets al sinds de eerste dag van de middelbare mijn vriend, je kon altijd lachen met hem. Bob kende ik sinds de derde, maar sindsdien doe ik bijna alles met hem. Het aspect dat hij mij precies begreep maakte dat we uren konden praten. Nou ja, voornamelijk ik. Bob was niet zo’n prater, maar wat hij zei, was altijd ‘to the point’. Tim daarentegen was wereldkampioen zwammen. Zijn mond was vaker open dan dicht.
‘Max! Hou eens op met dagdromen en kom nou eens naar de bus! Straks denkt Noa nog dat we al in Griekenland zijn!’

Noa woonde in een oud, groot, losstaand huis net buiten Amsterdam. Haar ouders hadden erg veel geld en Noa had dus ook voor een groot deel meegeholpen met het geld bij elkaar krijgen voor het busje. Op het moment dat we aankwamen, kwam ze net haar huis uitgelopen. Ze had slechts een grote tas bij haar.
‘Hé Noa! Sorry dat we wat later zijn, je weet wel, Max hé?’ zei Tim.
‘Wat had-ie nu weer?’ zei Noa
‘Ik heb geen idee, je weet hoe dat joch is hé’
‘Hé Tim, dat ‘joch’ staat hier hoor…’ zei ik. ‘Als ik zeg dat iets belangrijk is, is het belangrijk!’
‘Je twitterpagina updaten?’
‘Nee, iets persoonlijks.’
Ja, ik had gezegd dat ik omhoog ging voor mijn sleutels, maar eigenlijk ging ik omhoog voor mijn opa’s uit hout gesneden beeldje. Dat beeldje had hij gesneden toen hij in de loopgraven in Oost-Europa zat tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was het enige wat ik nog van hem had. Het was iets wat ik altijd bij me had, op de een of andere manier was het er altijd als er iets belangrijks met me gebeurde. Opa heeft altijd gezegd dat hij door dat beeldje de oorlog heeft overleefd.
‘Max! Je zult wel moeten komen anders loopt onze planning mis en missen we dat hotel.’
Dat was Bob, to the point zoals ik al zei. Geen overbodig gezwam.

Reacties: