FanFic.nl

~Elise Waldorf

‘David had je niet even kunnen zeggen! Dat dé Nick Jonas in de kamer zat’. ‘Ik wou het vertellen, maar jij liep gewoon door!’, zegt David met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij zit nu gewoon te genieten, omdat ik mezelf verschudt heb gezet heb bij een tieneridool. ‘Hij is wel knap. Jammer dan jij hetero is, anders rawr’. David maakt een tijger beweging. ‘Stop ermee!’, zeg ik geïrriteerd. ‘Wat?’, zegt David verontwaardigt. ‘Jullie passen wel bij elkaar’. ‘David, we zijn aan het werk. Ik heb niet geen 1 woord uitgewisseld met hem. Wat denk jij?!’. David moest grinniken. ‘Oké, rustig maar. Ik zal maar terug gaan naar je toekomstige echtgenoot. Je bent al laat.’. ‘Haha, wat zijn we weer grappig’, zeg ik geïrriteerd. ‘Love you too’.
Gespannen loop ik weer naar de kamer toe. Oké, rustig aan. Je behandelt hem gewoon hetzelfde als elke andere patiënt ook is hij een tieneridool. Correctie een knappe tieneridool met duizenden fans over de wereld. Omg, waar begin ik er aan.
Zachtjes doe ik de deur open. ‘Daar ben je weer. Dit is Nick Jonas, maar ik denk dat jij het al wist’, zegt Dr. Carrey en geef me een knipoog. ‘Aangen-naam k-kennis te maken. Ik ben E-elise W-wald-dorf’, zeg ik stotterend. Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht. Zijn ogen gleden over mijn lichaam. ‘Je hebt een leuke bril’, zegt hij emotieloos. ‘Dankje’. Ik voel dat mijn wangen rood worden. ‘Nou Elise, wil je even bloed prikken bij Nick? Dan ga ik even iets halen’, zegt Dr. Carrey. Zonder op mijn antwoord te wachten loopt ze weg. ‘Ben jij een fan?’, zegt Nick die nog steeds gefascineerd me bekijkt. ‘Uu-h nee’. ‘Dat was geen overtuigende nee…’, zegt hij grinnikend. ‘Ik was vroeger fan van je geweest’. ‘Dus je bent fan’, zegt Nick simpel. ‘Helemaal niet’, zeg ik geïrriteerd. Daarna kwam er een stilte. Nick zegt niets. Hij blijft me alleen maar aankijken met zijn ogen. Ik heb eigenlijk nooit gemerkt dat hij zo mooie ogen heeft. Zijn ogen hebben iets speciaal. Het lijkt net of ze kan verdrinken in zijn ogen.
’S-Sorry’, mompel ik. Hij knikte, maar zijn perfecte lippen bewogen niet. ‘Zullen we maar beginnen voordat Dr. Carrey komt’, zeg ik maar. Hij knikte weer, maar nog steeds bewogen zijn lippen niet. Ik pak de prik en doe het voorzichtig in Nick’s arm. Ik merk dat het pijn doet, alleen Nick probeert zich te vermannen. ‘Je mag gewoon huilen hoor als het pijn doet’, zeg ik grinnikend. ‘Het doet geen pijn’. ‘Oke, nu nog 9 te gaan’. Nick slikt heel even. ‘Wordt de tieneridool een beetje bang’, zeg ik plagend. ‘Tuurlijk niet, wat denk jij’, zegt Nick alleen zijn ogen zeiden toch iets anders. Ik begin te lachen. ‘Waarom lach je?’, zegt Nick verward. ‘Je bent bang, alleen je geeft niet toe’. ‘Waarom zou ik bang zijn? Ik prik mezelf elke dag’. ‘Oja, je hebt natuurlijk diabetes. Daar heb je een punt, maar ik denk dat je even bang was. Want je hebt een paar dagen jezelf niet geprikt door je fantastische sterren leven. En zo meteen is de uitslag slecht en moet je iets missen uit je ‘fantastische’ leven’. ‘Ik wil je graag laten zien hoe mijn fantastische leven is. Bijvoorbeeld bij een etentje?’. ‘Elise neemt u aanbod niet aan, want ze weet dat werk en privé gescheiden moet houden, toch?’, zegt Dr. Carrey die in de deuropening staat. ‘Ja’, zeg ik en knikte instemmend. ‘Elise, wil je even naar David om dit te geven en zorg dan voor een bed in de kamer naast ons. Mr. Jonas moet even hier wachten tot zijn broers zijn en het lijkt me niet handig als Mr. Jonas in de wachtkamer moeten wachten bij al die hysterische meisjes’, beveelt Dr. Carrey ‘Oké’.