FanFic.nl

Walk into passion.

Hoofdstuk 1.

Ik keek over de reling en probeerde me in te houden zodat ik niet ging overgeven tussen alle mensen op de boot. Mijn lange blonde haar waaide mee met de wind en mijn ogen traanden van de zoute wind die van de zee kwam. Ik was er bijna, bijna… Hoe zou ik mezelf moeten voorstellen? ‘Hallo, mijn naam is Isalie Saurette en ik ben uw achternichtje. Ik ben naar u toegekomen omdat ik ook ASL heb.’
ASL was de ziekte die ik twee weken geleden had ontdekt. Er waren verschijnselen geweest dat ik mogelijk ASL zou hebben, maar die kans was klein. Toen ik me liet testen, was ik niet bang. Ik was er vol van overtuigd dat er niets met me was. Hoever kon ik er nou naast zitten?
Volgens mijn ouders was Cameron Saurette de enige persoon in de familie met ASL, dus waarschijnlijk had ik iets van het gen van hem gekregen. Hij was geboren in 1834.
Achttien vierendertig. Honderd en zesenzeventig jaar geleden.
Hij leek niet op iemand van die leeftijd. Bij die gedachte lachte ik hardop. Hoe kon ik weten hoe iemand van honderdentachtig jaar eruitzag? Maar ik had zijn foto gezien, hij leek op iemand van vierentwintig.
Zodra ik wist waar ik naartoe moest, had ik mijn liefhebbende familie verlaten en was mijn eigen weg ingeslagen. En die begon in Forks, het meest regenachtige stadje van de hele V.S., in de staat Washington. Met een zucht opende ik mijn ogen en keek ik naar het land dat steeds dichterbij kwam. Daar zou het beginnen. Mijn echte leven als onsterfelijke.

Vanaf de haven was het niet ver lopen naar Cameron’s huis. Zijn huis lag diep in het bos. De vochtigheid in de lucht was te ruiken en alle planten waaiden mee met de kille wind die over het land waaide. Met een frons keek ik om me heen. Ik dacht dat ik iets hoorde. Het geluid van iets of iemand in de bladeren. In de verte hoorde ik een kraai. Ik zuchtte geïrriteerd. Zouden ASL patiënten hallucineren of lag dat gewoon aan mij? Uiteindelijk haalde ik mijn schouders maar op en liep gewoon door. Ik keek om me heen en bekeek het enige huis in een straal van een kilometer. Het was een ouderwetse boerderij, waarschijnlijk perfect gerestaureerd. De voortuin was groot, met een heleboel struiken in vormen geknipt. Er stonden ouderwetse lantaarns die licht gaven met behulp van olie. De regen begon weer zachtjes te kletteren, waardoor ik het huis minder goed zag. Ik beet even op mijn lip en liep toen door het poortje de voortuin in. Nog voor ik kon aankloppen, vloog de deur open en keek ik recht in het gezicht van Cameron Saurette.
‘Isalie!’ riep hij enthousiast. ‘Kom binnen.’ Hij trok me mee in een omhelzing. Ik voelde me wat ongemakkelijk en probeerde me los te wringen. ‘Eh, hoe weet u wie ik ben?’
‘Je ouders vonden het nodig om te bellen dat je kwam.’ Cameron pruilde. ‘Ik had het leuker gevonden als verrassing.’
‘Ik ook,’ zei ik glimlachend. ‘Nou, ik neem aan dat je alles over mij al weet?’
‘Heb je serieus in een band gespeeld?’ vroeg Cameron fronsend. Hij nam mijn jas van me aan en hing hem op.
Ik bloosde. ‘Hoe weet jij dat nou?’ Zelfs mijn ouders wisten het niet.
‘Contacten,’ zei Cameron droog en daarmee was het onderwerp gesloten. Hij leidde me naar de woonkamer. ‘Ik neem aan dat je hier niet zomaar bent.’
‘Hebben mijn ouders dat niet verteld?’ vroeg ik verbaasd.
Cameron glimlachte. ‘Ze zeiden alleen dat je ASL hebt.’
‘ASL, juist ja.’ Ik slikte.
Cameron sloeg vaderlijk een arm om me heen. ‘Luister, Isalie. Je moet niet walgen van ASL. Natuurlijk, het is vreselijk om telkens opnieuw te moeten leven en zo, maar zo is het gewoon. Ik zal je helpen.’
‘Dat is wat ik dus wou vragen,’ zei ik. ‘Mag ik hier wonen? Ik wil mijn ouders namelijk niet vertellen dat ik niet meer terug kom.’
‘Is goed hoor, meissie.’ Cameron liet me los. ‘Op één voorwaarde.’
‘Wat dan ook,’ zei ik glimlachend. Geen enkele voorwaarde boeide me nog.
‘Vergeet het woord ASL, vergeet Charcot. Noem jezelf onsterfelijk. De onsterfelijke Isalie Flair Saurette.’ Cameron keek me aan, zijn grijze ogen zacht.
Ik knikte en hield voor een seconde mijn adem in.
Onsterfelijkheid.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.