FanFic.nl

Walk into passion.

Hoofdstuk 2.

Zes maanden gingen voorbij zonder dat Isalie naar school ging. Het was begin Januari en na Nieuwjaar. Forks High School opende zijn deuren weer.

‘Ik wil niet!’ jammerde ik. Cameron pakte mijn arm beet en sleepte me mee naar de auto. ‘Isa, je moet.’
‘Nee, ik moet niet!’ Ik probeerde me los te trekken uit zijn greep.
Cameron glimlachte. ‘Isalie Flair Saurette, ik heb je al toestemming gegeven om zes maanden opgesloten in ons huis te blijven, maar nu moet je echt gaan.’ Toen hij me los liet, zuchtte ik kort en knikte toen. ‘Je hebt gelijk, en in een onsterfelijk leven heb je niets aan onwetendheid,’ grapte ik.
Cameron lachte en opende het portier voor me. ‘Stapt u in?’
Ik zweeg de eerste vijf minuten dat we naar school reden. De afgelopen zes maanden had ik mijn dagen doorgebracht in Cameron’s enorme bibliotheek, al lezend over al onze voorvaderen en hun geweldige daden. Ook had ik kennis gemaakt met alle klassiekers uit de geschiedenis en had Cameron me leren schaken, dammen, darten en biljarten. Ik had hem gitaar leren spelen en leren koken, wat hij absoluut niet kon. Het was een bijna perfect half jaar geweest. Er kwamen geen telefoontjes van mijn ouders en met kerst stuurden ze geen kaartje. Dat was het nadeel. Ik wilde ze zo graag spreken, maar het kon niet. Want als ze mij bleven zien, zagen ze ook dat ik nooit zou veranderen. Terwijl zij ouder zouden worden en nooit hun kleinkinderen zouden zien. Of krijgen.
De auto stopte voor een verzameling grauwe gebouwen. Ik probeerde tevergeefs door de besneeuwde ramen te kijken. Cameron grijnsde. ‘Wees niet te enthousiast om Forks High te zien.’
‘Hoezo niet?’ Ik keek hem fronsend aan, maar hij schudde zijn hoofd. ‘Ga maar, je hoeft helemaal geen briefjes te halen.’
Ik grinnikte. ‘Cam, wat heb je gedaan?’
Cameron glimlachte zijn perfecte tanden bloot. ‘Gewoon ervoor gezorgd dat je juist vandaag ging.’
‘Ik haat je.’ Ik gaf hem een stomp tegen zijn arm en stapte uit. ‘Tot vanmiddag.’ Ik sloeg het portier achter me dicht en liep naar mijn lessen. Het rooster had ik in de vakantie al gekregen (Cameron hackte computers té vaak) en ik kende het al helemaal uit mijn hoofd. Ik had nu Geschiedenis van ene Holmes. Mrs. Holmes. Ik zuchtte en stapte het lokaal in. Het was al helemaal vol. Iedereen keek om. ‘Iets te zien?’ vroeg ik sarcastisch terwijl ik naar de lerares liep. Mrs. Holmes keek me vriendelijk aan. ‘Jij bent Isalie Saurette, Cameron’s nichtje?’
Ik knikte. ‘Ja, prettig om u te ontmoeten, Mrs. Holmes.’ Ik wilde een goede indruk maken, die ik in Albuquerque niet had gemaakt.
Ze glimlachte en wees naar een plek naast een meisje met zwart steil haar. ‘Ga maar zitten, liefje.’
Ik liep naar het meisje toe en glimlachte. Ze keek vriendelijk terug. ‘Ik ben Amanda.’
‘Isalie,’ antwoordde ik.
Ze giechelde. ‘Weet ik, iedereen praat over het legendarische nichtje van de Saurette’s.’
‘Oh ja?’ Ik trok mijn wenkbrauw op en ging zitten.
‘Ja,’ zei ze enthousiast. ‘Iedereen dacht dat Cameron Saurette geen familie had en dan kom jij opeens. Je lijkt niet op hem.’
Ik opende mijn boek en keek haar aan. ‘Inderdaad,’ stemde ik met haar in. ‘Ik lijk absoluut niet op hem.’
Ze was erg aardig, en we hadden dezelfde mening over alles. Ze zei dat ze de muziekgroep van de school begeleidde, en ik vroeg of ik mee mocht helpen.
‘Ik heb in een rockband gezeten,’ bekende ik toen ze vroeg waarom.
Ze lachte zachtjes. ‘Dat had ik niet verwacht. Ik dacht dat jij wel zo’n braaf typetje was.’
‘Braaf? Wacht maar af tot je mijn jaarboeken ziet!’ Ik grinnikte.

Het was tijd voor de lunch, maar ik had helemaal geen honger. Amanda had me voorgesteld aan haar andere vrienden die samen met ons lunchten. Ik beet op mijn lip om mijn misselijkheid te verbergen. Mijn maag draaide sinds Engels in rondjes en ik had het gevoel dat ik moest overgeven. Ik probeerde me te herinneren wat ik gegeten had, maar niets kwam echter in me op.
Amanda raakte bezorgd mijn schouder aan. ‘Isa?’
‘Ja?’ Ik keek op van mijn lege dienblad en glimlachte zonder mijn ogen te gebruiken.
‘Gaat het?’ vroeg ze voorzichtig.
Ik knikte, maar toen protesteerde mijn maag heftig. Ik sprong van mijn stoel, legde mijn hand snel voor mijn mond en snelde de kantine uit. Wanhopig keek ik om me heen. Ik had geen idee waar de wc’s waren. ‘Shit!’ wist ik nog maar net te mompelen. Ik stormde naar buiten en boog over de dichtstbijzijnde struik. Alles kwam naar buiten in een enorme plas. Met stukjes. Bah. Ik kwam overeind en haalde mijn haar uit mijn gezicht. Ik leunde met mijn handen op mijn knieën en hijgde na.
‘Gaat het?’ vroeg een melodieuze stem. Het was als een engel, een engel die te goed is om een engel te zijn. Ik kwam verbaasd overeind en keek in de ogen van knapste jongen die ik ooit in mijn leven had gezien. En waarschijnlijk ook die ik ooit zal zien in mijn lange leven. Zijn bronskleurige haar was warrig en zijn ogen hadden een amberkleurige tint. Zijn huid was spierwit, maar dan ook écht spierwit.
Ik wist uit verwarring niets te zeggen. ‘Eh, wat zei je?’ vroeg ik in de war. Ik rechtte mijn rug en haalde het zweet van mijn voorhoofd.
‘Of het met je gaat,’ zei hij glimlachend. Zijn tanden waren kaarsrecht. Ik knipperde met mijn ogen. ‘Ja ho…’ Voordat ik mijn zin af kon maken, leunde ik weer kotsend over de struik.
‘Nu weet ik het!’ zei ik toen ik weer rechtop stond.
Hij keek me aan, zijn wenkbrauwen gefronst. ‘Wat weet je?’
‘Dit bewijst dat ik Cameron nooit meer moet laten koken!’ zei ik kwaad. Ik veegde mijn mond af, trok mijn vest uit en mikte het in de prullenbak. ‘Jezus.’
‘Wacht, ben jij Cameron Saurette’s nichtje?’ Hij keek me verbaasd aan en toen ik knikte, zei hij: ‘Isalie Flair was het, toch?’
‘Gewoon Isalie.’ Ik keek hem aan. ‘En wat is jouw naam?’
‘Edward,’ antwoordde hij. ‘Edward Cullen.’

Reacties:

Renesmee zei op 12 juni 2010 - 11:18:
Whiiieeo =)
Dit is eigenlijk heel erg coowl!
Wil je me een melding geven als je nog een hoofdstuk hebt geschreven?