FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

6th

When love is lost,do not bow your head in sadness:
Instead keep your head up high and gaze into heaven
for that is where your broken heart
has been sent to heal.

Ze drukte amper met haar benen, maar de hengst had het bevel begrepen en deed een paar stapjes naar voor. Ik haalde opgelucht adem toen ik merkte dat het goed ging.
"Heel goed, Alexandra. Wil je al draven? Of liever nog niet." Ik zag haar greep rond de teugels verstrakken. Ze was bang, ze wilde nog niet.
"Het hoeft niet," suste ik, "we hebben tijd genoeg." Ze hield het leer iets minder krampachtig vast. Ondertussen liep ons rijdier nog steeds rechtdoor.
"Oké, laat hem eens naar rechts gaan.". Ze duwde met haar linkerbeen, maar veel te hard.

Een schel gehinnik galmde over de binnenplaats, en het dier sprong een paar passen opzij. Hij galoppeerde een paar meter en stond dan weer stil, snuivend en met zijn oren in zijn nek.
"Oh, mijn god, het spijt me!" Ze aaide geschrokken over zijn hals en suste hem. Mijn hart hamerde in mijn borstkas van het schrikken, maar ik besefte dat Alexandra nog veel harder geschrokken moest zijn.
"Alles ok?"
"Heb ik hem pijn gedaan? Hij schrok zo vreselijk hard! oh, ik hoop dat hij geen pijn heeft." Ik kon het niet laten stilletjes te lachen.
"Maak je geen zorgen, een paard kan wel tegen een stootje. Maar zoals ik al zei, ze houden niet zo van verrassingen. Als je hem wat beter kent, en hij jou, dan is het niet zo erg meer als je eens wat ruwer bent. Maar nu moeten we nog voorzichtig zijn." Ze knikte.
"Maar je hebt wel een goede zit, zeg. Ik had er al af gelegen," zei ik bewonderend. Ze bloosde.
"Hoe ga je hem noemen? Het is beter als je hem bij een vaste naam kan aanspreken."
"Is Sneeuwvlokje te cliché?" Ik lachte, en deze keer was zij degene die mij tot stilte moest aanmanen.
"Ja, eigenlijk wel."
"Stel je voor," fluisterde ze, "een wilde mustang met de naam Sneeuwvlokje." Ze lachte haar kristallen lach en aaide het dier nog een keer.
"Ik weet het niet. Hij heeft een sterke naam nodig, maar ik wil niet zo'n typische mannennaam." Ik hoorde haar bijna nadenken, ik moest me inhouden om niet opnieuw te gaan lachen. het bleef een tijdje stil.
"Hail." Uit het niets klonk haar stem ineens.
"Hail?"
"Ja. Hagel, dat is wat hij is. Een uitzondering in de natuur, prachtig om naar te kijken, duivels om te trotseren. Wit, Net zo mooi als sneeuw, het scherpe alleen maar zichtbaar als je het voelt. Ja. Hail." Ze klonk tevreden, en om de één of andere reden vond ik die naam ook bij hem passen.

Reacties: