FanFic.nl

Coincidence doesn't exist

15.

Bill
Mijn armen om haar heen, mijn neus begraven in haar heerlijke waspoedergeur. IJskoud water druppelt op mijn hoofd, uit het zakje ijs dat zij tegen haar wang houdt. Mijn gedachtes wikkelen aluminiumfolie om mijn hart. Ze heeft pijn. En het is mijn schuld. Ik heb haar geslagen.
Als dit een film was, zou de cameraman uitzoomen van mij op haar. Dan zouden haar betraande ogen vlak langs de lens staren, recht in het niets. Dan zou iedereen die thuis op de bank hing haar trillende hand op mijn hoofd zien liggen en denken; Hij verdient het niet. Ze is veel te goed voor hem. Maar het is geen film, al voelt het net zo min als de werkelijkheid. Ik heb haar terug. Eindelijk. En ze heeft nog veel te vertellen, zei Tom. Hij zit hier ook, zijn rug tegen de muur, naast de tv op de grond. Ik wil niet dat ze vertelt. Ik hoef het niet te weten.
Haar zachte vingers aaien afwezig door mijn haar, haar lieveheersbeestjesring laat een spoor van kou achter op mijn voorhoofd. Ik heb het al zo vaak gedroomd dat ik bang ben dat ik nu wakker word. Hoewel - in mijn dromen huil ik altijd. Nu niet. Het hoeft gewoon niet, op de een of andere manier.
Ik weet het niet. Ik weet niets. Het is alsof de tijd stilstaat, alsof iemand de batterijen uit de wereld heeft gehaald. We moeten verder, maar we kunnen niet. Hij weet niet hoe ze weer terug moeten, die batterijen. Wij staan gewoon stil. Ja, en wat nu? denkt hij. We kunnen niets meer. Hij voelt zich schuldig. We willen best geduldig zijn, maar we moeten echt absoluut verder. Hij zou willen dat hij nooit zo dom was geweest. Hij huilt.
Ik huil mee. Toch. Ondanks dat ik net nog dacht dat het niet hoefde. Ik huil, en ik voel me net een dom, klein kindje dat zijn ijsje heeft laten vallen, en ik voel me net een oude man die zijn vrouw na zesenzeventig jaar dan toch is verloren. Ik huil, en ik voel niets en alles tegelijk. Ik wil niet meer. Ik wil vandaag overslaan, dat het morgen is. Dat Jay van me houdt zoals ze deed, dat het lijkt alsof ze nooit weg is gegaan. Ik wil het. Ik wil het zo damn graag.
Haar lippen fluisteren iets in mijn oor, raken zachtjes mijn wang. Ik knik, veeg mijn wangen droog en ga overeind zitten. Haar versleten Vans glijden over de keukenvloer als ze alle kasten openmaakt om te kijken waar de glazen liggen. Ik staar naar haar handen, haar zachte, schone handen, en plotseling besef ik me dat ik niet de enige ben. Mijn ogen flitsen van Jay naar Tom, nog geen seconde later kijk ik recht in twee zeeën van chocoladebruin. Het is niet de zachte, romige chocola die ik zo goed ken. Er zit gif in. Ik wou dat ik ervan dood ging. Ik wou dat ik opeens, zomaar, levenloos neer zou vallen. Ik kan niet meer. Ik wil niet meer. Het is allemaal zo damn ingewikkeld. Ik wil niet voelen. Ik wil niet praten. Ik wil niet luisteren. Ik wil gewoon achterover vallen en weten dat er iemand staat die me opvangt, weten dat ik de grond toch niet raak. Jamie’s schoenen tikken tegen de vloer, haar handen schuiven een glaasje water in de mijne. Heel langzaam gaat ze weer naast me zitten, alsof de bank van vloeipapier is. Ik neem één klein slokje, zet het glas dan op de grond. Mijn hoofd leg ik op haar schoot, mijn benen trek ik tegen me aan. Precies wanneer haar zachte snikken de kamer vullen, wanneer haar bittere tranen haar ogen vullen, val ik slaap. En dat had ik niet moeten doen. Nu mis ik het. Nu mis ik hoe Tom opstaat, hoe hij naar ons toeloopt, hoe hij zijn arm naar achter beweegt alsof hij een steentje in het water wil gooien, hoe hij een tweede blauwe plek maakt naast de eerste.
‘Ik snap jou niet,’ spuugt hij haar in haar gezicht. Hij staart haar aan, haar lippen, haar haren, haar natte wangen.
‘Ik ook niet,’ mompelt ze, fluistert ze. Het pakje ijs glijdt uit haar hand, belandt met een plof op de grond. Ze huilt. En het kan hem niets schelen. Het irriteert hem zelfs alleen maar.
‘Ik haat je,’ zegt hij, woord voor woord, letter voor letter. Alsof het dan harder aankomt. Haar schouders schokken, ze boort haar nagels in haar handpalmen. Twee lippen raken elkaar bij de p van ‘het spijt me’, plakken een beetje aan elkaar, vervormen de ij tot een zachte uh, zonder hem raar te laten klinken.
‘Goed zo,’ mompelt hij, vlak voor hij bukt en het glas water van de grond grist.
Mijn ogen vliegen open, ik hap naar adem. Mijn hart slaat twee keer zo hard als normaal en het water druipt van mijn haar op mijn neus naar mijn wang over mijn nek in mijn shirt. Boven me vliegt een glas. Scherven spatten uit elkaar tegen het stukje muur achter de bank, vlak naast mijn menselijke kussen. De doorzichtige stukjes instant pijn - alleen nog maar mens toevoegen, nu met 20% korting! - snijden dwars door de linkerkant van haar gezicht heen. Bloed verzamelt zich in de sneeën boven haar oog, in haar lip, rond het stuk glas in haar wang. Haar zicht kleurt rood. Het zachte piepgeluidje van iemand die zoveel pijn heeft dat hij niet schreeuwen kan vermengt zich met een dichtslaande deur, en ik kan nog steeds niet anders doen dan liggen en het warme bloed op mijn wang voelen druppelen.

Reacties: